To βράδυ σημειώθηκε κοσμοσυρροή. Πάνω από χίλιοι άνθρωποι χειροκρότησαν προχθές τον επικεφαλής στην ομιλία του για τα τρία χρόνια του κινήματος και στη συνέχεια το γλέντησαν χορεύοντας με τις επιλογές των DJs: ο Προκόπης Δούκας έβαζε ξένα, ο Γρηγόρης Ψαριανός βαριά λαϊκά και ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης νέο κύμα. Και το επόμενο πρωί ήρθε η ψυχρολουσία της δημοσκόπησης του «Ελεύθερου Τύπου», που δίνει στο Ποτάμι 1% έναντι 1,5% τον περασμένο Σεπτέμβριο. Λιγότερο κι από την Πλεύση Ελευθερίας, τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τι συμβαίνει με αυτό το κόμμα; Γιατί οι άνθρωποι που γοητεύονται από τις ιδέες του το ξεχνούν στις δημοσκοπήσεις; Τι ακριβώς απογοήτευσε μεγάλο μέρος των 380.000 Ελλήνων που στις ευρωεκλογές του 2014 χάρισαν στο Ποτάμι εκείνο το αξέχαστο 6,6%; Υστερα από όλο αυτό το μακελειό, πώς εξηγείται ότι το παλιό αντέχει, ενώ το καινούργιο υποχωρεί;
Στη σαββατιάτικη ομιλία του ο Σταύρος Θεοδωράκης τόνισε ότι η πραγματική διάκριση της εποχής δεν είναι ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που οχυρώνονται πίσω από τα κλειστά συστήματα και σε εκείνους που πιστεύουν στις ανοιχτές κοινωνίες. Με μια ανάλογη συνθηματολογία ο Εμανουέλ Μακρόν μπορεί σε δύο μήνες να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας. Αλλά εκεί η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά διέρχονται κρίση. Υπάρχει το φόβητρο της Λεπέν. Και ο Μακρόν βρίσκεται σε φάση ανόδου.
Για ένα διάστημα ο Θεοδωράκης είχε δικαίωμα να ονειρεύεται ότι θα γίνει ο έλληνας Μακρόν. Οχι πια. Για να παραφράσουμε τον Αλμπέρ Καμί όταν παρέλαβε το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957, Το Ποτάμι δεν μπορεί πια να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Μπορεί όμως να συμβάλει στο να μη γίνουν χειρότερα. Για την επιβίωση του τόπου, μπορεί να ξεχωρίσει τρεις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ρίχνοντας όλο του το βάρος σε αυτές. Και για την επιβίωση του ίδιου, είναι αναγκαίο να διευκρινίσει με ποιους θα συνεργαστεί.
Οι «τρεις σύμμαχοι» (Αννα, Γιάννης, Γιώργος) δεν είναι αρκετοί. Ούτε η Κοινωνία Αξιών. Χρειάζονται ευρύτερες συμμαχίες. Χρειάζεται μια υπέρβαση. Αλλιώς, όσοι «ανασχηματισμοί» κι αν γίνουν, η διάχυτη απογοήτευση στην ελληνική κοινωνία και η κυριαρχία της χρήσιμης ψήφου θα συνεχίσουν να απομακρύνουν Το Ποτάμι από τον μόνο στόχο που μπορεί πλέον να έχει: την είσοδό του στην ερχόμενη Βουλή. Ή, έστω, την είσοδο των ιδεών του.
Σε ένα από τα χθεσινά του τουίτ με τα οποία ευχαρίστησε όσους γιόρτασαν μαζί του αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Θεοδωράκης αφιέρωσε στους εθελοντές και τους συνεργάτες του το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι χοροί». Είναι ωραίο τραγούδι, πράγματι. Με προβληματικό συμβολισμό, όμως, καθώς είναι βγαλμένο από τη νεοορθόδοξη περίοδο του συνθέτη. Οι φίλοι από Το Ποτάμι θα συμφωνούν ότι για να φτιάξουν τον γαλαξία που ονειρεύονται δεν βοηθούν ούτε οι αρχαιότητες ούτε η ορθοδοξία. Χρειάζεται ωμή πολιτική.
