Αιφνιδιαστικές επιχειρήσεις της Αστυνομίας σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους (Βίλα Ζωγράφου και σε οδό Αλκιβιάδου). Οχι. Δεν έγιναν από τη δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά. Ούτε από την τεχνοκρατική κυβέρνηση Παπαδήμου. Ούτε καν από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Εγιναν επί της αριστερής κυβέρνησης Τσίπρα. Και δικαιολογήθηκαν από τον αρμόδιο υπουργό του ως απολύτως δικαιολογημένες. Το οριζόντιο μα συμπαγές κόμμα της ασφάλειας και της τάξης ξεφύσησε ανακουφισμένο. Η Αριστερά –πέραν της κυβερνώσας –που κατοικεί πλέον στο fb πληκτρολόγησε θυμωμένη. Η πιο μειοψηφική του δρόμου κινήθηκε με συγκεντρώσεις κατά των επιχειρήσεων. Πολλοί εξ αυτών ήταν –μετά βεβαιότητας –εκείνοι που έδωσαν ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Για αυτούς, για μέρος των αντιεξουσιαστών, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πρόσωπα ξένα. Μα και ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα το βαθύ κόμμα, είχε συνυπάρξει σε κινήσεις αλληλεγγύης και σε κινήματα για χρόνια. Είτε για δικαιώματα κρατουμένων είτε για δημόσιους χώρους (π.χ. Πάρκο Κύπρου) ή καταλήψεις – κολεκτίβες. Τι άλλαξε; Ο ρεαλισμός πως πλέον κρατάς τα κλειδιά του κράτους, έστω και του κράτους που ομολογουμένως δεν ελέγχεις; Η πίεση του οριζόντιου μα συμπαγούς κόμματος της ασφάλειας και της τάξης, όμως πάντα καθοριστικού για την ιδεολογική ηγεμονία και ψήφο; Οι έκνομες πράξεις των καταληψιών; (μπα, το ρεπορτάζ λέει πως αυτό δεν ίσχυε).
Τι συνέβη λοιπόν και τόσο κάθετα ο ΣΥΡΙΖΑ –έστω ο κυβερνητικός -, κόβει γέφυρες με το πιο δυναμικό κομμάτι της αλληλεγγύης των «απ’ τα κάτω»; Μήπως τακτοποίησε χιλιάδες ανομίες γύρω μας (π.χ. κατάληψη δημόσιων χώρων από μπαρ, καφετέριες και τραπεζοκαθίσματα διαφόρων ανθυπομαφιόζων); Ή κατάφερε να φτιάξει ανθρώπινες δομές για τους πρόσφυγες; Οχι. Αντίθετα. Επιχειρώντας να περάσει ένα αίσθημα ασφάλειας και κανονικοποίησης, προχώρησε σε επιχειρήσεις. Σε μια συγκυρία που ο μέσος πολίτης δεν κινδυνεύει από τη Βίλα Ζωγράφου αλλά από μια επισφαλή ζωή με ανεργία, μερική απασχόληση, αβεβαιότητα. Το ακόμη πιο μελαγχολικό όμως δεν είναι η πρακτική. Μια πρακτική επιχειρησιακή με ΜΑΤ. Είναι η ταχύτητα με την οποία υιοθετούν μερικά στελέχη του τα επιχειρήματα δικαιολόγησης των εισβολών στους χώρους. Η ταχύτητα με την οποία οι χθεσινοί σημαιοφόροι της ανυποταξίας της νεολαίας, της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες τώρα σιώπησαν με τον πιο συστημικό τρόπο. Θα ακουστεί αντιφατικό, μα η αντίδραση μέρους του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε, παρά την εγγενή της αντίφαση, μια υγιής μεταβλητή.
Τελευταία Νέα