Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει η κυβέρνηση να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη ότι δεν υπερασπίζεται τις θέσεις της κυβέρνησης στην αξιολόγηση. Χθες, ας πούμε, βγήκε ο Δραγασάκης.
Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει πού εμπλέκεται στην αξιολόγηση η αντιπολίτευση –από τις εφημερίδες την παρακολουθεί…
Ούτε πώς να υποστηρίζεις θέσεις που αλλάζουν κάθε δεύτερη μέρα –θυμάστε που δεν θα είχαμε προληπτική νομοθέτηση κι «ούτε ένα ευρώ» παραπάνω;
Εξ όσων γνωρίζω η χώρα έχει κυβέρνηση, αυτή διαπραγματεύεται κι αυτή συμφωνεί.
Αν η συμφωνία είναι καλή, μπράβο της κυβέρνησης. Αν είναι κακή, μαύρο φίδι που την έφαγε. Αν δεν μπορεί, πάει σπίτι της.
Στην «Αυγή» διάβασα πως για το ίδιο παράπτωμα εγκαλείται κι ο… Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Δεν υπερασπίστηκε, λέει, τις θέσεις της κυβέρνησης για την αξιολόγηση ενώπιον της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας.
Δηλαδή τι να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος; Να σηκωθεί μέσα στην Ιερά Σύνοδο και να φωνάζει «θέλει αίμα η Δρακουλέσκου»;
Διότι υποθέτω ότι κάπως έτσι αντιλαμβάνεται η κυβερνητική προπαγάνδα τη διαπραγμάτευση: να μαζευόμαστε και να βρίζουμε τον Σόιμπλε, το ΔΝΤ και την «Ντέλια των Καρπαθίων».
Λες κι αν το συμφωνήσουμε μεταξύ μας, θα πέσουν τα πλεονάσματα που η ίδια η κυβέρνηση συμφώνησε με τους άλλους.
Μόνο που η Ντέλια το στοματάκι δεν το έχει για το lipstick. Οταν την τσάντισαν, τους την έχωσε μέχρι τα αφτιά:
– Σε τελευταία ανάλυση, εσείς μας φωνάξατε!
Εχει δίκιο. Η Λαγκάρντ δημοσιοποίησε αυτοπροσώπως τα παρακάλια του Πρωθυπουργού –δεν άκουσα κάποια σαφή διάψευση…
Και τι να διαψεύσουν; Η ίδια η κυβέρνηση απειλούσε τον Δεκέμβριο με non paper και δηλώσεις να διώξει το ΔΝΤ, αλλά δεν είδα κανέναν να φεύγει.
Ηθικό δίδαγμα; Κανείς δεν τους φταίει. Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η Ντέλια ούτε ο Αρχιεπίσκοπος. Φταίει ότι δεν έχουν καμιά στρατηγική και κανένα σχέδιο. Δεν ξέρουν τι θέλουν, ούτε πώς να το πετύχουν.
Τους ενδιαφέρει απλώς να πέφτουν στα μαλακά. Ψάχνουν να φορτώσουν τις ευθύνες αλλού, ανακαλύπτουν εχθρούς και προσχήματα, απονέμουν στον εαυτό τους προθέσεις κι ελαφρυντικά.
Κι αυτό επειδή μοναδικό ζητούμενο είναι η παραμονή τους στην εξουσία. Τίποτα άλλο.
Λέτε να μην το καταλαβαίνουν αυτό και οι δανειστές και ο κόσμος; Λέτε να μην αποτελεί μέρος της διαπραγμάτευσης η αδυναμία τους να την τραβήξουν στα άκρα;
Ο Τόμσεν το έλεγε καθαρά στις υποκλαπείσες συνομιλίες που δημοσιεύτηκαν τον περασμένο Απρίλιο: τελικά συμφωνούν όταν πρόκειται «να ξεμείνουν σοβαρά από χρήματα και να χρεοκοπήσουν».
Τζάμπα μάγκες, δηλαδή.
Και με την ευκαιρία: διαβάστε ξανά εκείνες τις συνομιλίες. Τα λένε όλα, έναν χρόνο νωρίτερα!
