[Γνώμη] Η κάθοδος στην κοινωνία

Ως γνωστόν ο αμερικανός νομπελίστας συγγραφέας Σίνκλερ Λιουίς γράφει το 1935 το βιβλίο του «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (Καστανιώτης, μτφ. Νίκος Α. Μάντης), όπου στη μυθιστορηματική εκδοχή εκλέγεται το 1936 ένας φιλοναζί πρόεδρος στις ΗΠΑ. Αυτός το πρώτο που έκανε ήταν να κλείσει τις εφημερίδες που δεν τον υμνούσαν. Μετά ήρθαν όλα τα άλλα.

Στις 8 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση του Πολιτικού Εργαστηρίου για τη Σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία της Δημοκρατικής Αριστεράς με θέμα «Ευρωπαίοι Τραμπ; Γίνονται αυτά εδώ;». Σκοπίμως πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές στην Ολλανδία και φυσικά πριν από τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία, σε μια περίοδο που οι επιθέσεις κατά του Τύπου συνδυάζονται με την άνοδο της Ακροδεξιάς.

Στην ημερίδα δεν συμμετείχαν εκπρόσωποι από κάθε συνιστώσα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπως μας έχει συνηθίσει ο χώρος, αλλά τρεις δημοσιογράφοι, βαθύτατοι γνώστες του θέματος: Νόνη Καραγιάννη, Παύλος Τσίμας, Περικλής Δημητρολόπουλος και η αναπληρώτρια καθηγήτρια Βασιλική Γεωργιάδου ως επιστήμων που έχει γράψει για την απειλή της Ακροδεξιάς πολύ έγκαιρα.

Η επιλογή να αποτελείται το πάνελ από δημοσιογράφους και μια επιστήμονα και όχι από κομματικά στελέχη, δεν ήταν τυχαία. Ηθελε να εκφράσει την αγωνία των διοργανωτών για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις τα μέσα ενημέρωσης και η επιστημονική γνώση. Εξάλλου πριν από λίγες ημέρες, με αφορμή τις συνεχείς επιθέσεις του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κατά των δημοσιογράφων, ο πρώην υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ Τζον ΜακΚέιν δήλωνε πως ο ολοκληρωτισμός ξεκινά με ολομέτωπη επίθεση κατά του Τύπου και των δημοσιογράφων. Ανάλογα φαινόμενα, όχι τέτοιας έντασης, έχουμε και εδώ, ιδιαίτερα με την επίθεση κατά της «φούσκας του ΔΟΛ». Ημαρτον Θεέ μου, φούσκα κάτι για την ύπαρξη του οποίου θα έπρεπε να υπερηφανεύονται η χώρα και ο πολιτικός της κόσμος!

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το γεγονός ότι η επιλογή να μιλήσουν άνθρωποι που έχουν γνώση του αντικειμένου και όχι «οι εκπρόσωποι των τάσεων» στη ΔΗΣΥ προκάλεσε μια ιδιαίτερη, προσωπικά θα την έλεγα πρωτοφανή, συμμετοχή των πολιτών και των πολιτικών που παρευρέθησαν.

Στη ΔΗΣΥ μιλούν συνεχώς για κάθοδο στην κοινωνία. Αυτή η εκδήλωση έδειξε τι σημαίνει τέτοια κάθοδος. Σημαίνει να απευθύνεσαι όχι εντός των τειχών, αλλά να γκρεμίζεις τα τείχη που σε εμποδίζουν να δεις τι θέλει η κοινωνία. Να απευθυνθείς σε αυτήν χρησιμοποιώντας μεν τους κομματικούς σου μηχανισμούς, που είναι αναγκαίοι για ένα κόμμα, όχι όμως και να «αυταπατάσαι» ότι η κοινωνία είναι αυτοί οι μηχανισμοί. Η κάθοδος στην κοινωνία όπως και η ανάπτυξη δεν διατάσσονται. Πραγματοποιούνται με σχέδιο που βασίζεται στον πλούτο των αναλύσεων και των ιδεών σου.

Δύο μόνο παραδείγματα. Αν επιθυμείς να μιλήσεις για την Πρόνοια δεν καλείς τους κομματικούς υπευθύνους συν τους προέδρους των κομμάτων, αλλά επιλέγεις ένα συγκεκριμένο θέμα, όπως το Πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι και καλείς μια νοσοκόμα, μια ψυχολόγο, έναν άνθρωπο που τρέχει οργανωτικά το Πρόγραμμα και έναν ωφελούμενο από αυτό να μιλήσουν καθαρά για τις εμπειρίες τους. Το ίδιο, αν θέλεις να μιλήσεις για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καλείς έναν καθηγητή σε σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, έναν από νυχτερινό σχολείο, έναν καθηγητή σε φροντιστήρια και έναν μαθητή ή γονέα. Ετσι κατεβαίνεις στην κοινωνία και έτσι χτίζεται το νέο. Κάνω λάθος;