Είναι ένα πόνημα που περιέχει και ρεαλισμό και ιδεαλισμό. Και ένα κάποιο διαχρονικό στοιχείο και μια κάποια φιλοδοξία. Και βουνό και θάλασσα –είναι εκεί όπου ο Πρωθυπουργός αναφέρεται στο παράδειγμα των ορειβατών που πρέπει να προχωρούν με ενιαία ταχύτητα όταν συνδέονται με το ορειβατικό σκοινί, για να πει πιο κάτω ότι, εάν υποθέσουμε πως είμαστε σε ένα πλοίο, δεν μπορεί κάποιοι που επιθυμούν να μείνουν στις καμπίνες τους να μην αφήνουν τους άλλους να βγουν στο κατάστρωμα.
Από αυτήν την άποψη, το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» θα ήταν ένα κόσμημα –εάν έλειπε η επιμονή σε ένα ακραίο αφήγημα. Γιατί στο κείμενό του, ο επικεφαλής της κυβέρνησης επιμένει ότι η χώρα βγαίνει από το μακρύ και σκοτεινό τούνελ έπειτα από επτά χρόνια. Επιμένει να βλέπει φως εκεί όπου σχεδόν όλοι οι άλλοι, τους οποίους ο ίδιος απαξιώνει ως «καλοθελητές», βλέπουν όχι απλώς σκοτάδι, αλλά να πλησιάζει και πάλι η άβυσσος. Το κακό δεν είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, δίπλα στο βουνό και τη θάλασσα, στρίμωξε και ένα τούνελ. Είναι ότι εξακολουθεί να διακονεί μια πραγματικότητα που δεν έχει σχέση ούτε με την αίσθηση και τη βιωματική εμπειρία της κοινής γνώμης ούτε με τους αριθμούς και τα οικονομικά μεγέθη.
Είναι ένα χάσμα που μοιάζει αδύνατον να γεφυρωθεί. Είναι, αν θέλει να υιοθετήσει κανείς το συγγραφικό ύφος του Αλέξη Τσίπρα, σαν ο ίδιος να βγαίνει από το φανταστικό του τούνελ ντυμένος ορειβάτης και με το σκοινί περασμένο στον ώμο. Και όλοι οι υπόλοιποι να έχουν ανεβεί στο κατάστρωμα και να τραβάνε απελπισμένα κουπί.
