Πρώτα τα καλά νέα. Ο Πρωθυπουργός δημοσίευσε χθες ένα άρθρο για την Ευρώπη –μπράβο του.
Οταν όλη η Ευρώπη μιλάει για την Ευρώπη, δεν γίνεται να μην το κουβεντιάζουμε στην Ελλάδα όπου μας κόφτει ίσως και περισσότερο.
Υστερα τα άσχημα νέα. Το άρθρο θυμίζει περισσότερο ερασιτεχνική έκθεση ιδεών παρά πολιτικό κείμενο.
Δείχνει κυρίως ότι ο συγγραφέας δεν είναι εξοικειωμένος με τα ευρωπαϊκά πράγματα, τους προβληματισμούς, τα επίδικα και τα συμφραζόμενα του ευρωπαϊκού σχεδίου. Ισως να μην τον έχουν απασχολήσει ποτέ επί της ουσίας.
Ετσι πέφτουμε ξανά στην παγίδα του εθνικού επαρχιωτισμού.
Αντί να μιλήσουμε για την Ευρώπη, μιλάμε πάλι για την Ελλάδα μέσα από την Ευρώπη. Και δεν συζητάμε τι Ευρώπη χρειάζεται η Ευρώπη, αλλά ποια Ευρώπη βολεύει την Ελλάδα.
Στο ερώτημα αυτό η απάντηση είναι απλή και διατρέχει όλο το κείμενο του Πρωθυπουργού: την Ελλάδα βολεύει μια Ευρώπη που για λόγους αλληλεγγύης θα πληρώνει χωρίς να πολυρωτάει.
Στα συριζαίικα αυτό λέγεται «ευρωπαϊκή στρατηγική αναπροσανατολισμένη στην ανάπτυξη και την αλληλεγγύη».
Πού θα τη βρει αυτή την Ευρώπη ο Πρωθυπουργός;
Εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα διότι τα κορόιδα σπανίζουν.
Ως εκ τούτου, στο αυστηρά οικονομικό ερώτημα «πού θα βρούμε τα λεφτά για την ανάπτυξη και την αλληλεγγύη», ο Πρωθυπουργός οχυρώνεται πίσω από μια πολιτική απάντηση: «η προοδευτική Ευρώπη (…) οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Οικολογίας πρέπει να αναζητήσουν έναν νέο ηγεμονικό ρόλο στις εξελίξεις».
Δηλαδή, όπως έλεγε κι ο άλλος, «λεφτά υπάρχουν, αρκεί να γίνουμε κυβέρνηση για να τα βρούμε».
Καλά το καταλάβατε, λοιπόν. Ο Πρωθυπουργός προτείνει στην Ευρώπη ένα «μοντέλο Παπανδρέου». Που εφαρμόστηκε με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δεν ξέρω πόσοι θα πειστούν στην Ευρώπη να τον ακολουθήσουν, αλλά ακόμη και στην Ελλάδα σπανίζουν πλέον οι αφελείς.
Προκύπτει άλλωστε μια απορία.
Αν για κάποιο μυστικό λόγο η ανάπτυξη, η αλληλεγγύη και γενικώς η ευημερία είναι υπόθεση της ηγεμονίας κάποιων κι όχι κάποιων άλλων, τότε γιατί ο Πρωθυπουργός δεν λέει από τώρα το μυστικό αντί να περιμένουμε την ηγεμονία εκείνων που μάλλον αργεί;
Θα ήταν μια έμπρακτη απόδειξη αλληλεγγύης, η οποία ασφαλώς θα εκτιμηθεί και από εκείνους και από τους άλλους.
Εκτός αν δεν υπάρχει κανένα μυστικό. Διότι η ανάπτυξη, η αλληλεγγύη και η ευημερία δεν εξαγγέλλονται με άρθρα σε εφημερίδες. Επιτυγχάνονται με προσπάθεια.
Ακριβώς όπως με τα λεφτά. Οταν δεν υπάρχουν, δεν το ρίχνεις στην κουβέντα για να τα βρεις, αλλά πρέπει να δουλέψεις για να βγάλεις.
