Πόσες μέρες, αλήθεια, πέρασαν από την υποτιθέμενη συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου που έσπευσε το Μέγαρο Μαξίμου θριαμβευτικά να παρουσιάσει ως θετική; Είκοσι δύο. Τόσο άντεξε το ψέμα. Η αποκαθήλωση της συμφωνίας ή η αποκάλυψη του τι πραγματικά περιείχε δεν ήταν τόσο δύσκολο να γίνει. Και το χειρότερο είναι πως δεν χρειάστηκε την αλήθεια να την πει κάποιος «κακός δανειστής» αλλά η ίδια η κυβέρνηση ή μερίδα στελεχών της. Οι χθεσινές δηλώσεις Σκουρλέτη πως τα μέτρα, επειδή ακριβώς αφορούν το 2019, θα χρειαστούν αυξημένη πλειοψηφία δεν βάζουν κάποια τρικλοποδιά στην αξιωματική αντιπολίτευση ή στις λοιπές πολιτικές δυνάμεις.
Πρώτα και κύρια φανερώνουν πως τα ψέματα προκαλούν βραχυκύκλωμα στην ίδια την κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέλαβε ελαφρώς ή βαρέως να αδειάσει τον υπουργό Εσωτερικών τροφοδοτώντας το κλίμα διαφωνιών ή και εσωτερικών συγκρούσεων. Κατά δεύτερον, διαμορφώνουν ένα ρευστό περιβάλλον που επιτείνει το ασαφές της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και άρα συνεχίζει να κρατά δέσμια την αγορά.
Υπάρχει όμως και τρίτη παράμετρος που αποκάλυψαν η χθεσινή μέρα και οι δηλώσεις Σκουρλέτη. Αν τα μέτρα που θα έλθουν είναι θετικά –όπως έλεγαν οι πρώιμες θριαμβολογίες των κυβερνώντων μετά τη συμφωνία –γιατί να ζητείται η ευρεία συναίνεση στη Βουλή; Γιατί να μην εκταμιεύσουν τη δόξα οι 153 των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά ζητούν να μπουν συμμέτοχοι και οι της Νέας Δημοκρατίας; Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Ρωτήστε και στο Μαξίμου.
