Αν δώσετε χρήματα σε έναν άστεγο άνθρωπο, αυτός σας καθιστά καλό άνθρωπο; Κι αν δώσετε αίμα ή προσφερθείτε να βοηθήσετε έναν ξένο, είστε καλός άνθρωπος;
Μην βιαστείτε να απαντήσετε, διότι τα ευρήματα μιας νέας μελέτης δεν είναι αυτά ακριβώς που θα φανταζόμασταν.
Σε αυτήν, ο δρ Τζόναθαν Φρίμαν, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths που υπάγεται στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, και η συνάδελφός του Εύα Φεράρι, ζήτησαν από 100 εθελοντές να συμπληρώσουν μία σειρά από ερωτηματολόγια και τεστ, για να καθορίσουν πόσο καλοί πίστευαν ότι είναι.
Στη συνέχεια, τους έδωσαν μία λίστα με καλές πράξεις και τους ρώτησαν πόσο συχνά έκαναν κάθε μία από αυτές.
Όπως γράφουν σε έκθεσή τους,την οποία συνέταξαν για λογαριασμό της αεροπορικής εταιρείας Monarch Airlines, το 98% των εθελοντών τους όχι μόνο πιστεύουν ότι είναι εξαιρετικά καλοί, αλλά ότι ανήκουν στο 50% που είναι καλύτεροι απ’ όλους.
Ωστόσο, τα δύο τρίτα παραδέχτηκαν ότι σχεδόν ποτέ δεν βοηθούν έναν ξένο όταν τον βλέπουν να πασχίζει για να κουβαλήσει τις βαριές σακούλες του σούπερ μάρκετ.
Επιπλέον, οι πέντε στους έξι είπαν ότι σπανίως δίνουν χρήματα σε ξένους και μόνο το 25% είπαν ότι είναι αιμοδότες ή ότι βοηθούν τους ηλικιωμένους ή τους αναπήρους να διασχίσουν το δρόμο.
Στην πραγματικότητα, η πιο συχνή καλή πράξη που κάνει η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων είναι να δίνουν οδηγίες όταν τους τις ζητά κάποιος περαστικός στο δρόμο – έπεται το να κρατούν την πόρτα για να περάσει κάποιος και το να προσφέρουν τη θέση τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Επανερχόμενοι στο αρχικό ερώτημα λοιπόν και παραφράζοντάς το λίγο: πόσο καλοί (νομίζουμε ότι) είμαστε;
