Επί της ουσίας ο Σκουρλέτης έχει δίκιο. Τα μέτρα που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση «αφορούν το έτος 2019 και μετά», άρα «την επόμενη κυβέρνηση»
Το «δημοκρατικά επιβεβλημένο» λοιπόν θα ήταν «να ψηφιστούν από μια ευρύτατη πλειοψηφία εντός της Βουλής». Αυτό ίσως συνέβαινε σε κάθε κανονική χώρα.
Αλλά ο Σκουρλέτης έχει χάσει το δίκιο του από το κατώφλι.
Διότι σε μια κανονική χώρα, η κανονική κυβέρνηση θα είχε καλέσει προ πολλού την αντιπολίτευση και θα της είχε πει:
– Παιδιά, μας ζητούν μέτρα που αφορούν κι εσάς. Τι να κάνουμε; Πού να συμφωνήσουμε και πού να διαφωνήσουμε;
Το έκανε αυτό η κυβέρνηση; Ούτε στον ύπνο της.
Εδώ, τον Σεπτέμβριο 2015 βιάστηκε να στείλει την αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και να κυβερνήσει με τον Καμμένο επειδή νόμιζε ότι θα κυβερνά για πάντα. Την πάτησε.
Και τώρα φαίνεται πόσο πολύ την πάτησε. Ακόμη και σε κάτι που μοιάζει λογικό, όποιος περνά της ρίχνει μια σφαλιάρα. Αντε να βρει το δίκιο του ο Σκουρλέτης.
Νομίζω, το έχουμε ξαναπεί. Η πολιτική δεν είναι άθροισμα στιγμών. Είναι μια διαρκής διαδρομή στην οποία ελέγχεσαι για το σύνολο της πορείας και όχι κατά περίπτωση για τη μία ή την άλλη στροφή.
Ετσι, η κυβέρνηση σήμερα δεν είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση.
Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης, των «Αγανακτισμένων» και της Θεσσαλονίκης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ του πρώτου εξαμήνου, του δημοψηφίσματος και της κωλοτούμπας.
Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ των καναλιών και ο ΣΥΡΙΖΑ των διορισμών. Των διώξεων, των ύβρεων και των εκφοβισμών, ο καθεστωτικός ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση είναι όλα αυτά μαζί και όλα αυτά τη συγκροτούν. Δεν διαλέγεις α λα καρτ.
Οσοι λοιπόν αφελείς ή καλοπροαίρετοι μιλούν για συνεννοήσεις, συγκλίσεις ή συναινέσεις λησμονούν πως ακόμη κι αν έχουν κάπου δίκιο, το σύνολο είναι απωθητικό και βεβαρημένο.
Κι αυτό ακριβώς κράτησε τελικά ενωμένη τη δημοκρατική αντιπολίτευση όλη τη διετία που πέρασε.
Η επίγνωση ότι δεν είχαν μπροστά τους ένα άθροισμα επιμέρους δεδομένων που συνθέτουν ενδεχομένως μια μεταβαλλόμενη ιδιοσυγκρασία αλλά ένα συνολικό φαινόμενο, το οποίο ή θα νικήσει συνολικά ή θα ηττηθεί συνολικά. Οι αποχρώσεις δεν συγκίνησαν κανέναν.
Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε εκεί από συνειδητή επιδίωξη ή από κυνικό καιροσκοπισμό. Αλλά ελάχιστα ενδιαφέρει.
Απλώς τώρα που πλησιάζει το τέλος του παιχνιδιού και όλοι ξέρουμε πώς θα τελειώσει το παιχνίδι, έχουν την ευκαιρία να αναλογιστούν το σύνολο της διαδρομής και όχι μόνο κάποιες στιγμές της.
Δεν θα αλλάξει κάτι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει στο μέλλον.
Τελευταία Νέα