[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Τέλος χρόνου

Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Βορειότερα των Δελφών»

Ποιος τελικά πρόδωσε τη μεταπολιτευτική Δημοκρατία και την έχει οδηγήσει σε περιδίνηση και βίαιες αμφισβητήσεις και την ελληνική κοινωνία «σ’ εξόδιο ευρωπαϊκή» [αν]ακολουθία, με μόνη συνοδεία την μπάντα μιας κακόφωνης «αριστεροσύνης»;

Πώς και πότε ένας λαός του βολέματος, του «ωχαδερφισμού» και του λάθρα βιώσαντος μάγκα αποφάσισε να υιοθετήσει το δραχμικό «ζην επικινδύνως»;

Δεν θ’ ασχοληθώ με το εσχατολογικού τύπου ερώτημα «πώς μπορεί να σωθεί μια χώρα όταν ρέπει προς τους ταξικούς [;] εμφύλιους ή όταν έχει την βαθιά πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται να κάνει κάτι γιατί ο [από μηχανής;] Θεός θα παρέμβει την τελευταία στιγμή και θα διορθώσει τα πράγματα»;

Θ’ αναρωτηθώ όμως για το ποιος μας έχει παραπλανήσει και ζούμε σ’ αυτό το παράλληλο [με τη λογική και την ευθύνη] Σύμπαν.

Είναι άραγε οι τυφλοί [ή τυφλωμένοι] πρώην οραματιστές, οι διεφθαρμένοι εξουσιαστές, οι εκβαρβαρισθέντες αντιεξουσιαστές, οι συντηρητικοί που πιστεύουν μόνο στους νικητές, οι κομμουνιστές που στηρίζουν μόνο τους χαμένους, οι αριστερο-σοσιαλιστές που ψάχνουν συμμάχους στα θολά νερά των ψήφων;

Είναι οι δήθεν ευρωσκεπτικιστές, οι επαγγελματίες συνωμοσιολόγοι, οι ταξικοί καπετα-νέοι του μίσους και οι τοξικοί μικρομεσαίοι της εύκολης μπάζας, οι α-νοήμονες ηθικολογούντες των φανατισμών;

Είναι οι ριζοσπάστες αριστεροί που «μεταμφιέστηκαν σ’ Ευρωπαίους της ολοκλήρωσης», οι σοσιαλίζοντες αριστεροί που αγωνίζονται ν’ απαλλαγούν από τα βαρίδια του παρελθόντος, οι κομμουνιστές αριστεροί που ακόμα δεν βρήκαν τις πρόσφορες συνθήκες για επανάσταση ή οι λαϊκο-φιλελεύθεροι «κρυφο-αριστεροί» που εμπλέκονται σε αυτά που δεν πιστεύουν;

Κατά τη γνώμη μου είναι όλοι, ο καθείς με το μερτικό της ενοχής του. Και το χειρότερο=οι δαίμονες της [αυτο]καταστροφής κυκλοφορούν μέσα στη χώρα [ίσως και στα μυαλά μας] κι όχι στα σχέδια των ξένων.

Χορτάσαμε από λεκτικά παιχνίδια και πολιτικά κόλπα μάγων-ταχυδακτυλουργών.

Να σταματήσουμε λοιπόν τις ανούσιες κονταρομαχίες για το ποιος είναι περισσότερο πατριώτης [κάτι που άλλωστε θα φανεί την ώρα της μεγάλης κρίσης], να ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι άλλοι ηγέτες [ή μήπως και οι λαοί;] είναι λιγότερο αριστεροί από εμάς [γιατί άραγε; έχουν λιγότερα ένσημα σε καταλήψεις και πορείες;] και να στρωθούμε στη δουλειά στο πλαίσιο μιας Αστικής κριτικής [όχι κρατικής] Αριστεράς που θα ενώνει, δεν θα δικάζει και δεν θα διχάζει, που θα εκφράζει τους ονειροπόλους δημιουργούς οι οποίοι τηρούν τους κανόνες της πολιτικής ηθικής και της θεσμικής Δημοκρατίας.

ΥΓ. Δεν μας φτάνανε οι δεξιές και σοσιαλίζουσες άγιες οικογένειες, τώρα φαίνεται πως και κάποιοι «αριστεροί» έχουν γοητευθεί κι άρχισαν να προωθούν το σόι τους.

ΥΓ2. Αν και γνωρίζουμε ποιος κρατάει τα κλειδιά της Κυβέρνησης μάλλον αγνοούμε ποιος προστατεύει τη συνείδηση της Αριστεράς.