Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα αλλάζει τόσο συχνά όσο σχεδόν και η μόδα. Κυρίως όμως βρίσκεται σε μια διαρκή ανοιχτή και δημόσια συζήτηση, είτε σε επίπεδο ανακοινώσεων είτε σε επίπεδο σκέψεων. Φαντάζομαι ότι κανείς δεν έχει ποτέ αναλογιστεί ότι, διαρκούσης μιας σχολικής χρονιάς, πολλώ δε μάλλον παραμονές εξετάσεων, κάθε αμφισβήτηση του υπάρχοντος συστήματος δίνει πάτημα στους έφηβους μαθητές, που έτσι κι αλλιώς τα αμφισβητούν όλα. Εν μέσω μιας σκληρής προσπάθειας που τους έχει επιβληθεί από το υπουργείο Παιδείας, έρχεται ο αρμόδιος υπουργός να τους κλονίσει.

Είναι θέμα σωστού timing. «Να καταργηθούν οι Πανελλαδικές» είπε προχθές ο Κώστας Γαβρόγλου. Συγχρόνως ανακοίνωσε και το πρόγραμμα των Πανελλαδικών και τη μείωση των εισακτέων για τους φετινούς τελειόφοιτους. Κανένας προγραμματισμός.

Ο νυν υπουργός προέβη σε μια σειρά (προ)αναγγελιών, πολλές από τις οποίες μπορεί να είναι στον σωστό δρόμο. Δεν έγιναν όμως τη σωστή ώρα. Είναι θέμα timing. Δεν είναι κάπως άστοχο, τη στιγμή που ένας μαθητής της Γ’ Λυκείου βρίσκεται στην τελική ευθεία της διετούς προσπάθειάς του, να του υπενθυμίζει ο επικεφαλής του υπουργείου ότι η τάξη του ουσιαστικά είναι «ακυρωμένη». Οπως «ακυρωμένη» ήταν και η περσινή. Οτι είναι θύμα ενός λάθος εκπαιδευτικού συστήματος που δεν προλαβαίνει να φτιαχτεί κι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες «ακυρωμένες» διετίες, γιατί οι αλλαγές θα πάρουν χρόνο…

«Το Λύκειο “μαράθηκε”, έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο να βελτιωθεί η υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να δούμε το πρόβλημα από την αρχή». Και μάλλον έχει δίκιο.

Εδώ και χρόνια, κατά τη διάρκεια της Β’ και της Γ’ Λυκείου, οι μαθητές ουσιαστικά δεν φοιτούν στα σχολεία τους. Οσοι ενδιαφέρονται να μπουν στα ελληνικά πανεπιστήμια «φοιτούν» ουσιαστικά στα φροντιστήρια και οι άλλοι, που προσανατολίζονται για το εξωτερικό, δίνουν προτεραιότητα στα αντίστοιχα πτυχία που απαιτούνται.

Μόνο που αντιπροτείνει ως «ιδανική» λύση κάτι που δεν μπορεί να υλοποιήσει. Εχει άραγε καμία σημασία;