Θέσεις εργασίας με δανεικά!

Τι κοινό συνδέει τη Ράνια Αντωνοπούλου με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου; Είναι σύζυγοι, υπουργοί στην κυβέρνηση, και αμφότεροι μοιράζονται το ίδιο όραμα, ότι οι προσλήψεις στο Δημόσιο μπορούν να αποτελέσουν λοκομοτίβα για την ανάπτυξη.

Πρώτος περιέγραψε την ιδέα ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που ως πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy, και πριν αναλάβει υπουργός Οικονομίας, εισηγήθηκε 500.000 προσλήψεις ανέργων στο Δημόσιο που θα πληρώνονται τον μισθό τους με «Geuro», ένα παράλληλο νόμισμα ή σαν να λέμε ελληνικό ευρώ. Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι της εισήγησης Παπαδημητρίου, έσκασε η πρόταση της συζύγου του αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας Ράνιας Αντωνοπούλου για τη δημιουργία 300.000 έως 450.000 νέων θέσεων κοινωφελούς απασχόλησης που θα χρηματοδοτηθούν με δάνεια 3 δισ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα. Ολως τυχαίως, η πρόταση διέρρευσε για πρώτη φορά το βράδυ της 20ής Φεβρουαρίου, τότε δηλαδή που δρομολογήθηκε η επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα και αποφασίστηκαν οι μειώσεις στις συντάξεις, στο αφορολόγητο και η περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Εκτοτε όμως μόνο μισόλογα συνοδεύουν την ιδέα να αποταθούμε στην Παγκόσμια Τράπεζα. Λες κι έχει πέσει ένα πέπλο σιωπής, κανείς δεν θέλει να πει κάτι περισσότερο γι’ αυτό το παράξενο αίτημα να δανειστεί η Ελλάδα ένα ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Λιβερίας και του Μπουρούντι, για να χρηματοδοτήσει την πρόσληψη ανέργων και άλλων ευπαθών ομάδων στο Δημόσιο. Το μόνο καινούργιο είναι ο προ ημερών «χρησμός» Σόιμπλε όταν αποκάλυψε ότι είπε στον Τσακαλώτο πως η λήψη δανείου από την Παγκόσμια Τράπεζα είναι μια απόφαση που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση με δική της ευθύνη.

Σε πρώτη ανάγνωση ένα τέτοιο πρόγραμμα υπόσχεται ότι οι μισοί άνεργοι της χώρας θα βρουν σε λίγο καιρό δουλειά στο Δημόσιο ως οδοκαθαριστές, φύλακες ή σε δομές υποστήριξης προσφύγων, λαμβάνοντας 500 ευρώ τον μήνα για τρία χρόνια. Ακούγεται παραδεισένιο για μια χώρα με ανεργία 23,6%. Μάλλον όμως η διαρροή λειτουργεί σαν μια τεράστια παγίδα ψήφων προκειμένου να εγκλωβίσει τις προσδοκίες απογοητευμένων ανθρώπων. Το να πιστεύει κανείς ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίσει να βρέχει λεφτά είναι σαν μια υποσχετική δίχως αντίκρισμα. Ούτως ή άλλως τα ερωτήματα είναι περισσότερα από τις απαντήσεις. Πώς η Παγκόσμια Τράπεζα θα δώσει χρήματα σε μια ανεπτυγμένη χώρα όταν βάσει του καταστατικού της χρηματοδοτεί μόνο τις αναπτυσσόμενες; Τι θα απογίνουν οι 500.000 αυτοί άνθρωποι όταν έπειτα από δύο-τρία χρόνια λήξει το πρόγραμμα; Θα απολυθούν και η ανεργία από το 15% θα σκαρφαλώσει ξανά στο 23%; Πώς θα πείσουμε την τρόικα να μη συνυπολογιστεί το δάνειο στο έλλειμμα;

Το μόνο βέβαιο είναι ότι Αντωνοπούλου και Παπαδημητρίου μοιράζονται το ίδιο όραμα για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να νικηθεί το τέρας της ανεργίας που μαστίζει την Ελλάδα. Αλλά επειδή οι καιροί είναι πονηροί, θυμίζω ότι το περιβόητο δάνειο επιχειρείται να συνδεθεί από κάποιους με την αντικατάσταση του «κακού» ΔΝΤ, που είναι ο εκφραστής της λιτότητας, από το φιλόπτωχο ταμείο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σαν να λέμε, μοιράζουμε (ανύπαρκτη) ελεημοσύνη, μπας και μαζέψουμε ψήφους…

Μέρες Βαρουφάκη

«Τα ανάγετε όλα σε πολιτική, ακόμη και τα πιο τεχνοκρατικά θέματα τα βλέπετε σαν πολιτικά, και αυτό μας έχει κουράσει». Τα λόγια είναι κοινοτικού στελέχους που αναφέρεται σε θέματα κρατικών ενισχύσεων και ιδιωτικοποιήσεων, και δείχνει ακριβώς πώς μας βλέπουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών. Κάποιοι μάλιστα έχουν τόσο πολύ βαρεθεί με τα ελληνικά μπρος-πίσω, που θυμούνται την εποχή της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, όταν ο Γιούνκερ είχε δώσει εντολή στους κοινοτικούς γραφειοκράτες να παγώσουν κάθε υπόθεση κρατικών ενισχύσεων που σχετίζεται με τη χώρα και να μη μιλούν σε έλληνες αξιωματούχους. Οχι δεν είμαστε ακόμη εκεί, αλλά έτσι όπως πάει το πράγμα, μου φαίνεται ότι για εκεί οδεύουμε.