Πόθεν το μπάχαλο;

Στα νιάτα μου έπαιζα συχνά διαστρέφοντας ή μεταποιώντας τα στερεότυπα του πολιτισμού, τα σύμβολά του, τις αξίες του. Γίνεται συχνά αυτό όταν μεγαλώνει ένας έφηβος μέσα στην άβυσσο της πολιτικής, στη χρεοκοπία των αξιών και στην αλλοίωση του νοήματος των πολιτισμικών ιδεών. Ετσι έπαιξα και μέσα στη δικτατορία με τη Λογοκρισία όταν το πρώτο τραγούδι από το Χρονικό μου, που είχε μελοποιήσει ο Μαρκόπουλος και έχει θέμα την καθήλωση στον Καύκασο του Προμηθέα, για να παραπλανήσω τους αγράμματους λογοκριτές και επειδή για να σχολιάσω τα τραύματα αυτής της έρμης χώρας είχα εφεύρει αντί τίτλων να αναφέρομαι σε χρόνια και χρονολογίες, το τιτλοφόρησα Π.Χ. τάχα μου το κοινόχρηστο Προ Χριστού αλλά διαβαζόταν, το μαρτύριο του ανθρωπιστή ημίθεου που τον καθήλωσαν μάλιστα τρεις βασανιστές, και ως Παραδείγματος Χάριν!

Ετσι, κάλλιστα, π.χ. θα μπορούσε να συμβολίζει και την περίοδο Προ Χιροσίμα για έργα ενός πολιτισμού που ηλιθιωδώς πίστευε πως η πρόοδος του ανθρώπου είναι πάντα θετική ακολουθία. Πράγματι αν επισκεφτεί κανείς τα πλούσια σε διαχρονικές αξίες εκθέματα στα μουσεία της Ολλανδίας και απολαύσει τους μεγάλους μαστόρους της ζωγραφικής και της γλυπτικής (από τον Λούκας Κράναχ στον Μαγκρίτ και τον Ντε Κίρικο) θα μπορούσε να μιλήσει για μια τέχνη Π.Χ. (Προ Χιροσίμα) ώστε να χαρακτηρίσει γλυπτό Μετά Χιροσίμα (Μ.Χ.) τον «βομβαρδισμένο άνθρωπο», το κολοσσιαίο γλυπτό που στολίζει το Λιμάνι του Ρότερνταμ που ισοπεδώθηκε από τους Ναζί, έργο του Ζάτκιν.

Διότι είναι αυτονόητο μια καταστροφή μαζική που έστειλε στον τάφο χιλιάδες ανθρώπους και άλλους, όσους επέζησαν, τους κατέστησε φορείς καρκινικών κυττάρων που τα κληρονομούν ακόμη και τώρα νήπια τέταρτης γενιάς! Αυτές τις σκέψεις επιστρατεύω συχνά όταν βλέπω την καταστροφική μανία που αφήνουν πίσω τους κάτι διεστραμμένα μειράκια. Εργα τέχνης δημόσιας (και δεν υπάρχει τίποτε πιο δημοκρατικό από τα δημόσια έργα τέχνης, πιστεύω) δέχονται τη λυσσαλέα μήνιν εναντίον κάθε μορφής ομορφιάς και κάθε μνημείου που η Πόλις, κάθε πόλις, αφιερώνει σε αναγνώριση της προσφοράς λογοτεχνών, επιστημόνων, ευεργετών και ηρωικώς πεσόντων υπέρ της ελευθερίας και της ειρήνης. Αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, όσα διέσωσε από τον «εκσυγχρονισμό» και την όρεξη των εργολάβων του κράτους ο δήμος ή η επιστημονική κοινότητα γίνονται παίγνια, γελοιοποιούνται, παραμορφώνονται, βρωμίζονται με κάθε είδους αηδία, ιδεολογική και αισθητική!!

Ποια εκπαίδευση και ποιοι δάσκαλοι, ποιες αξίες και ποιο γούστο έχουν γαλουχήσει αυτά τα ανθρωπάρια ώστε μ’ ένα μπουγέλο και ένα πινέλο ταπεινώνουν τη μεγαλύτερη αξία της ανθρώπινης ιστορίας, τη μνήμη, αγαθό που καμαρώνει γι’ αυτό ο μέγας δοτήρ του πολιτισμού από τον μακρινό Καύκασο Προμηθέας, τη γραφή που δίνει προοπτική αιώνων στις ιδέες.

Γνωρίζω πως ακόμη άτομα που υποδύονται την πνευματική ελίτ εκθειάζουν τα γκραφίτι, τα συχνά έξυπνα σλόγκαν που βρωμίζουν τους τοίχους στα δημόσια κατειλημμένα κτίρια και τους εσωτερικούς τοίχους ιστορικών κτιρίων.

Πού να ξέρουν πως διάσημα και διαχρονικά σλόγκαν από την αρχαιότητα (όπως τα χρυσά έπη των Πυθαγορείων, οι γνώμες του Μενάνδρου) έφτασαν έως εμάς χωρίς να βρωμίσουν ναούς, βουλές, μουσεία, σχολεία, δικαστικά μέγαρα, ερευνητικά κέντρα και αγάλματα.

Πρόσφατα αποκεφαλίστηκαν όλες οι προτομές λογοτεχνών και θεατρανθρώπων που είχαν στηθεί στον περίβολο όπου το Θεατρικό Μουσείο.

Ποιος αλήθεια μισεί τον Τερζάκη, τον Βενέζη, τον Πρεβελάκη, τον Ξενόπουλο, τον Παντελή Χορν. Ποιος την Κυβέλη, τον Καζαντζάκη και τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, Ελ Γκρέκο; Ποιος βρώμισε τη βάση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη και ποιος μουντζούρωσε τον Κοραή και τον Ρήγα Βελεστινλή; Μα είναι αυτονόητο, ένας εχθρός της γνώσης, όποιος μισεί και απεχθάνεται τη δημιουργία, όποιος εμμέσως φτύνει πάνω στα έργα που γαλούχησαν γενιές. Δείτε την προτομή του Παλαμά έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Κάποιος ατάλαντος, κάποιος διαχειριστής της προσωπικής του αποτυχίας θα γελοιοποιούσε τον μικρόσωμο βάρδο που κατοικούσε για χρόνια απέναντι και έγραψε τα αριστουργήματά του σ’ ένα νοικιασμένο κελί, στο εγκαταλελειμμένο πλυσταριό της σοφίτας.

Τα αναλφάβητα μειράκια πώς θα φανταστούν πως αυτός ο αταξίδευτος Μεσολογγίτης έκανε σύμβολο ελευθερίας, εξέγερσης και ανεξαρτησίας τον Γύφτο και είναι ο ποιητής που άρθρωσε με τόλμη τον στίχο: «Γιούχα και πάλι γιούχα των πατρίδων»!!

Υπαινίχτηκα πριν πως τα αναλφάβητα ή έστω χειρουργικώς αναλφάβητα μειράκια που ασελγούν πάνω στα δημόσια κτίρια ή μνημεία έχουν περάσει από την Εκπαίδευση. Συγκαταλέγονται στους Ελληνες που έχουν λάβει χαρτί που πιστοποιεί πως γνωρίζουν γράμματα. Αλλά γνωρίζουν; Μην κοιτάτε τα σλόγκαν στους δημόσιους τοίχους. Αυτά τους τα δίνουν έτοιμα γραμμένα σε χαρτί δυο-τρεις επαναστάτες με αυτοκίνητα και πιθανόν ραντιέρηδες που έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Τα μειράκια είναι μεσάζοντες, βαποράκια ιδεών αλλά και βαποράκια ουσιών. Εξαρτημένα από ουσίες, γίνονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους λεκανατζούδες στα ιδεολογικά πορνεία.

Η ανθρωπότητα έκανε εκατομμύρια χρόνια να κάνει τα τέσσερα πόδια του ανθρώπου δύο. Και έρχονται τώρα και τα ξανακάνουν τέσσερα και όπως τα σκυλιά σηκώνουν το πίσω πόδι και ουρούν σκεπάζοντας τα ούρα όσων σκύλων πέρασαν και άφησαν τα υγρά τους. Αλλά επανέρχομαι. Αυτοί όλοι κατά τεκμήριο έχουν πιστοποιητικό Μέσης Εκπαίδευσης και συχνά ανωτέρας ή ανωτάτης. Ετσι μας πληροφορεί το αστυνομικό δελτίο. Και ας μην αναφέρω τους αλλοδαπούς που τους παραστέκονται. Ολοι, μα όλοι οι αλλοδαποί των Βαλκανίων έως τη Γεωργία και την Ουκρανία έχουν λάβει υποχρεωτική εκπαίδευση και μάλιστα ιδεολογικά φορτισμένη έως πρόσφατα.

Αρα; Και να δεχτώ ότι εκείνοι εκδικούνται την ιδεοληπτική προπαγάνδα του εκπεσόντος υπαρκτού κομμουνισμού. Τα ελληνικά μπαχαλάκια έχουν αποφοιτήσει από τη Μέση Εκπαίδευση εδώ και 20 χρόνια, για να υπολογίσω τους ταγούς. Ποιας παιδείας μετέσχον;

Θέλουμε άλλες πληροφορίες; Ο Ζάννας, πολιτικός κρατούμενος, μετέφραζε Προυστ στο κελί του. Ο Μαρωνίτης, Ησίοδο. Τώρα ακούμε πως τα μειράκια της αμφισβήτησης μαθαίνουν την τέχνη να καταστρέφουν μηχανήματα εισιτηρίων, να καίνε λεωφορεία (όσα μεταφέρουν δηλαδή λαό!). Κλέφτες, διακινητές ναρκωτικών, πορνοβοσκοί, δολοφόνοι του κοινού ποινικού μητρώου.

Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος; (Βάρναλης).