Είμαι ο Νίκος και είμαι παρά κάτι ψιλά 32 Μαΐων. Η σχέση μου με το τρέξιμο, όπως και με τη γυμναστική γενικότερα, έχει περάσει διάφορα στάδια και παραμένει δυναμική. Η πρώτη μου εμπειρία με πραγματικό τρέξιμο ήταν κάπου προς το τέλος του δημοτικού, όπου μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να «βγάλω» τα 10 χιλιόμετρα ενός γύρου της Αθήνας παρέα με τον φίλο μου τον Λευτεράκη και τον φίλο μου τον Χριστόφορο, με τον μπαμπά του για να μας προσέχει.
Από εκεί και πέρα η σχέση εξελίχθηκε σε σχέση μίσους, αφού πάντα το τρέξιμο θα αποτελούσε το πάρεργο είτε ως ζέσταμα στην προπόνηση του μπάσκετ στα παιδικά τμήματα του Παγκρατίου είτε ως μέσο για να χάσω κιλά στον διάδρομο του γυμναστηρίου αργότερα.
Ο διάδρομος στο γυμναστηρίο, οποία αποτυχία! Το θεωρώ βαρετό όσο δεν παίρνει, σχεδόν υποτίμηση της ανθρώπινης νοημοσύνης. Αλλωστε μπορεί να υπάρξει χειρότερος συνδυασμός από το να τρέχεις πάνω σε ένα τέτοιο κατασκεύασμα μπροστά σε μια τηλεόραση; Το πιο κοντινό που μου έρχεται κατά νου είναι ένα χάμστερ πάνω στον τροχό του ή ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του.
Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με το αυξανόμενο ενδιαφέρον μου για τον αθλητισμό και τη διατροφή, έχει επέλθει και μια σχετική εξέλιξη στη σχέση μου με το τρέξιμο. Ως χημικός μηχανικός τω επάγγελμα, οφείλω να αναγνωρίσω ως καταλύτη της προαναφερθείσας εξέλιξης τον αγαπημένο μου εξάδελφο και την απόφασή του να ξεκινήσει να καταπίνει χιλιόμετρα στους δρόμους του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.
Οι συχνές – πυκνές συναντήσεις μας είτε επί λουξεμβουργιανού είτε επί ολλανδικού εδάφους πάντα συνοδεύονται από μερικά «δεκάρια», τα οποία εκτός της δεδομένης ικανοποίησης δρουν και απενοχοποιητικά απέναντι στις καθιερωμένες διατροφικές ατασθαλίες των συναντήσεών μας.
Το τρέξιμο πλέον έχει λάβει λοιπόν έναν χαρακτήρα κοινωνικό, αποτελώντας μια διέξοδο στην εποχή των δικτύων «αντικοινωνικής δικτύωσης», όπου η συζήτηση σε ένα καφέ με φίλους έχει καταντήσει να διακόπτεται συνεχώς από inbox, notifications, likes, comments, tweets και άλλες τέτοιες ομορφιές, #not!
Ο χρόνος λοιπόν που θα περάσεις στο τρέξιμο με φίλους, πέραν του ευεργετικού της άσκησης, λειτουργεί κι ως μια εξαιρετική ευκαιρία για ωραίες και ουσιαστικές συζητήσεις απαλλαγμένες από την κατάχρηση της τεχνολογίας· ένα GPS ρολογάκι αρκεί! Οι φίλοι που έχουν εντρυφήσει πιο πολύ στα μυστικά του αθλήματος (βλέπε Πέτρος) λένε πως είναι καλό να τρέχεις σε ρυθμό στον οποίο μπορείς να κρατήσεις μια συζήτηση χωρίς πρόβλημα. Στη χημεία αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αμφίδρομη αντίδραση στην οποία πρέπει να επέλθει η «χημική ισορροπία» μεταξύ κουβέντας και τρεξίματος!
Ο εξάδελφος – καταλύτης, λοιπόν, πλέον μου έβαλε στο μυαλό να κάνουμε ένα Ημιμαραθώνιο και μια και δεν μπορώ να αντισταθώ σε τέτοιες προκλήσεις πια, αρχίζω να ανακαλύπτω και μια πιο προσωπική πτυχή της σχέσης μου με το τρέξιμο, αφού για πρώτη φορά βγαίνω μόνος μου και τρέχω στο πλαίσιο της απαιτούμενης μίνι προετοιμασίας. Μια διαδικασία που στη γλώσσα της χημείας θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως μια «αυτοκαταλυόμενη αντίδραση», αφού όσο «γράφουν» τα χιλιόμετρα θρέφεται θέληση για citius, altius, fortius. Απαραίτητο συνοδευτικό ο Νταλάρας στα αφτιά (ξέρω, ξέρω, κανείς δεν είναι τέλειος) και φύγαμε!
Ο Νίκος Καλιούρης ζει στη Χάγη της Ολλανδίας. Κάπου μεταξύ βιολιού και… διυλιστηρίων έχει βάλει στη ζωή του και το τρέξιμο
Τελευταία Νέα