Αδιάβλητες μεν, αλλά αναξιόπιστες χαρακτήρισε τις Πανελλαδικές Εξετάσεις ο υπουργός Παιδείας. Προσθέτοντας, όμως, ότι δεν μπορεί να τις καταργήσει αύριο. Και ότι χρειάζεται έναν ορίζοντα τριών ετών. Μόλις είχε απονομιμοποιήσει έναν θεσμό που δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει. Λόγια του αέρα δηλαδή. Που όμως σπέρνουν σύγχυση και αβεβαιότητα στους μαθητές και αποδιοργανώνουν τον προγραμματισμό των νοικοκυριών. Πέραν του γεγονότος ότι η πλήρης κατάργηση των Εισαγωγικών και αδύνατη είναι, αλλά και λανθασμένη. Κάποιας μορφής τυποποιημένη αδιάβλητη πανελλαδική εξέταση πρέπει να αποτελεί ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οπως γίνεται στις περισσότερες χώρες με τα λεγόμενα aptitude tests.
Το δεύτερο σχόλιο του υπουργού είχε να κάνει με το Λύκειο. Το Λύκειο πάει, μαράθηκε, έχει τελειώσει, μας είπε ο υπουργός. Αυτό όμως που δεν μας εξήγησε είναι γιατί η κυβέρνησή του ξήλωσε μια συγκροτημένη μεταρρύθμιση που αναζωογονούσε το Λύκειο. Που νομοθέτησε και εφάρμοσε η κυβέρνησή μας (Ν. 4186/2013).
Αν το Νέο Λύκειο που φτιάξαμε είχε γλιτώσει την καταστροφική μανία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε ήδη αποδώσει καρπούς. Η μεταρρύθμιση που φέραμε εφάρμοσε την αξιολόγηση ύστερα από 32 χρόνια. Εισήγαγε την Τράπεζα Θεμάτων με στόχο την εξάντληση της διδακτέας ύλης σε όλα τα σχολεία της επικράτειας. Αύξησε τις ώρες διδασκαλίας των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες. Αναμόρφωσε το ωρολόγιο πρόγραμμα. Επανέφερε τη βάση του 10 στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά. Εισήγαγε το μάθημα του πρότζεκτ, της ερευνητικής μεθοδολογίας δηλαδή, όχι μόνο στο Λύκειο αλλά και στο Γυμνάσιο. Για να αλλάξει η μαθησιακή διαδικασία από την παπαγαλία στην έρευνα. Και επανέφερε τον θεσμό των πρότυπων δημόσιων σχολείων με εξετάσεις. Η μεταρρύθμιση αυτή, απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, βασιζόταν στο τρίπτυχο «αριστεία, αξιολόγηση, αυστηροποίηση». Αντικαθιστούσε το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας, της εύκολης πρόσβασης και ακώλυτης προαγωγής με ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων, ένα Λύκειο με παιδευτική αυτονομία και αυτοτέλεια. Επαναφέροντας, σταδιακά, το κέντρο βάρους της μαθησιακής διαδικασίας από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία.
Το ίδιο έγινε και με το Επαγγελματικό Λύκειο. Οπου εφαρμόσαμε τον θεσμό της μαθητείας, συνδέοντας τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Εξασφαλίζοντας στους μαθητευόμενους επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Ολα αυτά οι ομόσταβλοι προκάτοχοι του σημερινού υπουργού τα γκρέμισαν. Πρόχειρα, χωρίς μελέτη, χωρίς πρόγραμμα. Επιστρέφοντας σε εύκολες λαϊκιστικές λύσεις που οδηγούν στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία. Μετά το γκρέμισμα ο σημερινός υπουργός μιλάει για συναίνεση στον χώρο της παιδείας. Είναι μια κάποια πρόοδος. Μόνο που συναίνεση δεν μπορεί να σημάνει έκπτωση από τις αξίες της αριστείας και της αξιολόγησης. Που ήταν στον πυρήνα της μεταρρυθμιστικής μας πολιτικής.
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός