Τα καλά νέα είναι ότι η κυβέρνηση βελτιώνει με το πέρασμα του χρόνου τη μυθοπλασία της που έχει σχέση με την έξοδο από την ελληνική κρίση με τη βοήθεια ενός ισχυρού ξένου παράγοντα.
Παλαιότερα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν την έξοδο από την κρίση από το πετρέλαιο των τσαβιστών της Βενεζουέλας ή τα ανύπαρκτα δάνεια από τη Ρωσία. Μετά την αναγκαστική στροφή το καλοκαίρι του 2015 το αφήγημα «εκπολιτίστηκε», αλλά είχε τις ίδιες παρενέργειες εφόσον δημιουργούσε την εντύπωση ότι θα βγαίναμε από την κρίση και από το Μνημόνιο με μαγικό τρόπο. Ο πρόεδρος Ομπάμα μετατράπηκε άθελά του σε προπαγανδιστικό «ατού» της κυβέρνησης, εφόσον κάθε τόσο το Μαξίμου δημιουργούσε την εντύπωση ότι με δυναμική παρέμβασή του ο ηγέτης των ΗΠΑ θα έβαζε σε τάξη τους «σκληρούς» του Eurogroup και θα επέβαλε την ελάφρυνση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου. Τώρα η κυβερνητική επικοινωνία και προπαγάνδα προωθεί την ιδέα της μεγάλης ευρωπαϊκής ανατροπής, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, μέσα από την επικράτηση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του Μάρτιν Σουλτς στις βουλευτικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2017.
Σταθερό πλαίσιο. Κατά την άποψή μου, σε περίπτωση επικράτησης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του κ. Σουλτς, δεν πρόκειται να αλλάξει το πλαίσιο της διαχείρισης του ελληνικού προγράμματος.
Πρώτον, οι Σοσιαλδημοκράτες συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό του οποίου ηγείται η Ανγκελα Μέρκελ και δεν έχουν κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια να διαφοροποιήσουν, σε επίπεδο ουσίας, τη θέση τους. Θεωρούν, όπως οι Χριστιανοδημοκράτες, ότι στηρίζουν την ελληνική οικονομία και πως επιβάλλονται διαρθρωτικές αλλαγές για να βγούμε από το αδιέξοδο.
Δεύτερον, οι Σοσιαλιστές που είναι στην εξουσία, χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, μπορεί να δηλώνουν ότι κατανοούν τις ελληνικές θέσεις και τις ευαισθησίες, δεν ανέλαβαν όμως πρόσθετα βάρη για λογαριασμό των φορολογούμενων πολιτών των χωρών τους προκειμένου να διευκολύνουν κάπως τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Τρίτον, οι διευκολύνσεις για το χρέος του ελληνικού Δημοσίου δεν μπορεί να ξεπεράσουν τα όρια της αναδιάρθρωσής του που έχει συμφωνηθεί ήδη, σε πολιτικό επίπεδο, από τα τέλη του 2012. Κι αυτό γιατί το ελληνικό χρέος χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους πολίτες των πιστωτριών χωρών. Επομένως, κάθε ρύθμιση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου που πηγαίνει πέρα από τα όρια της αναδιάρθρωσης μπορεί να θεωρηθεί μεταφορά οικονομικών υποχρεώσεων των ελλήνων πολιτών στις πλάτες των φορολογουμένων των πιστωτριών χωρών, εξέλιξη η οποία θα δημιουργήσει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα σε όσους ενδεχομένως κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Μεγάλη ζημιά. Οι θεωρίες εξόδου από τη λιτότητα και το Μνημόνιο μέσω της παρέμβασης ενός ισχυρού ξένου παράγοντα, ακόμη κι αν βελτιώνονται με το πέρασμα του χρόνου, είναι επικίνδυνες για τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά μας γιατί δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε στις αναγκαίες αλλαγές εφόσον μπορεί να υπάρξουν διεθνείς ανακατατάξεις που θα μας απαλλάξουν άκοπα από τις υποχρεώσεις μας.
Το αφήγημα των σωτήριων παρεμβάσεων από το εξωτερικό επιβραδύνει την αναγκαία προσαρμογή, δημιουργεί αβάσιμες ελπίδες και στη συνέχεια μεγάλες απογοητεύσεις, κάνοντας έτσι ακόμη πιο δύσκολη την αναγκαία επανεκκίνηση της οικονομίας. Δεν θα μας σώσουν ο Πούτιν, ο Ομπάμα, ο Ολάντ ή ο Σουλτς, αναγκαστικά πρέπει να είμαστε οι πρωταγωνιστές στην επιχείρηση σωτηρίας μας.

Ο Γιώργος Κύρτσος είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας