Μπορεί η κρίση να έχει αποδεκατίσει εισοδήματα, να έχει βυθίσει την κοινωνία σε βαθιά μελαγχολία και η απογοήτευση από την τρέχουσα πολιτική ηγεσία να έχει πολλαπλασιάσει το μίσος, αλλά η χώρα υπάρχει ακόμη επειδή ανήκει στην ενωμένη Ευρώπη. Κάθε σκέψη για αλλαγή πορείας γεννά εφιάλτες και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους όχι μιας ακόμη οικονομικής καταστροφής για τον τόπο αλλά και εθνικής διάλυσης.
Αν αναλογιστεί κανείς τα οφέλη από αυτή την πορεία τα τελευταία 60 χρόνια συνολικά για τη Γηραιά Ηπειρο αλλά και για τη χώρα μας μέσα σε αυτό το καταφύγιο, δύσκολα μπορεί να αντιτάξει πειστικά επιχειρήματα. Ακόμη και τώρα που όχι τυχαία κλονίζεται το ευρωπαϊκό όραμα για περισσότερους του ενός λόγους, η επιλογή είναι ο μονόδρομος της Ενωσης και μάλιστα όσο γίνεται πιο κοντά στον πυρήνα της. Η συστηματική και συχνά βλακώδης αντιευρωπαϊκή ρητορική από ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος που δηλητηριάζει την κοινή γνώμη έχει δημιουργήσει πράγματι αμφιβολίες, αλλά ευτυχώς παραμένει ακόμη μειοψηφική ως πολιτική έκφραση. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα εκεί, αν συνεχιστεί η μισαλλόδοξη τακτική ενός μέρους της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που αντιλαμβάνεται την Ευρώπη ως ένα ταμείο παροχών χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Με τον ιδιότυπο εθνολαϊκισμό τους τροφοδοτούν σκοπίμως τα αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά της χειμαζόμενης κοινωνίας για να παραστήσουν τους αγωνιστές της πεντάρας, παραγνωρίζοντας ότι η χώρα αντέχει χάρη στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Ασφαλώς και η πορεία της Ενωσης δεν είναι ιδανική καθώς υπάρχουν τεράστια ανοιχτά θέματα που πρέπει να προχωρήσουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιλέξουμε την οπισθοδρόμηση επειδή η ΕΕ έχει αστοχίες. Κάθε φορά που τα βάζουμε με την Ευρώπη, ας αναλογιστούμε ότι και οι άλλες χώρες (μεγαλύτερες και μικρότερες) έχουν κοινή γνώμη που ψηφίζει και έχει απαιτήσεις από την ηγεσία της. Οσο πιστεύουμε ότι ο κόσμος μάς χρωστάει τόσο πιο βαθιά θα βυθιζόμαστε στη μοιρολατρία και θα αναζητούμε προστάτες – θαυματοποιούς ή, άλλως, ψεύτες. Διαφορετικά, ας συνέλθουμε το ταχύτερο από τις αυταπάτες και να περάσουμε στην αυτογνωσία και στον ρεαλισμό για να αλλάξουμε τη μοίρα μας χωρίς να χάσουμε τον προσανατολισμό μας, που οφείλει να είναι πάντα προς Δυσμάς.
