O ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει εάν το τρένο της Ευρώπης κινδυνεύει σήμερα να εκτροχιαστεί επειδή έτρεξε πιο γρήγορα σε σχέση με τις αντοχές των επιβατών του ή εάν ο κίνδυνος προήλθε από υπερβολική βραδύτητα.
Το βέβαιο είναι ότι το τρένο συνεχίζει να κινείται. Ενδεχομένως όχι όπως θα ήθελαν εκείνοι που πρώτοι έβαλαν την αμαξοστοιχία στις ράγες πριν από ακριβώς 60 χρόνια για να αφήσουν πίσω τους τον εφιάλτη του πολέμου και να δώσουν σάρκα και οστά στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης. Αλλά πάντως προς μια κατεύθυνση που νομοτελειακά οδηγεί σε μια πιο στενή ένωση: οποιοσδήποτε άλλος προορισμός οδηγεί στην ακινησία ή ακόμη και στη διάλυση. Αυτός όμως είναι ο εφιάλτης που δεν πρέπει να ζήσουμε για κανέναν λόγο.
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία το σημαίνον δεν είναι το όραμα των ιδρυτών της Ενωσης, αλλά η προσαρμογή στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα αυτή λέει ότι από ένα τρένο που συνεχίζει να κινείται πρέπει όχι μόνο να μην κατεβείς, αλλά και να εξασφαλίσεις την καλύτερη δυνατή θέση –και στο σωστό βαγόνι. Αυτό είναι το νόημα των πολλών ταχυτήτων. Κι αυτό είναι το στοίχημα που καλείται να κερδίσει η χώρα μας για τα χρόνια που έρχονται χωρίς παλινωδίες και εκπτώσεις από τον αρχικό στόχο.
Τόσο για ιστορικούς όσο και για γεωπολιτικούς λόγους, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Γιατί για τη Γηραιά Ηπειρο ισχύει ασφαλώς η γνωστή ρήση του Γαλιλαίου: Κι όμως κινείται.
