Είναι ένας από τους μαχητικότερους ιστορικούς στη διεθνή ιστοριογραφία. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ο Τίμοθι Σνάιντερ θα ήταν ένας από τους «συγγνωστούς αναθεωρητές» που υπερασπίζονται τη θεωρία των δύο άκρων. Θα αρκούσε το βιβλίο «Bloodlands», όπου η περιοχή ανάμεσα στη χιτλερική Γερμανία και την ΕΣΣΔ του Στάλιν μετατρέπεται σε «βάλτο του θανάτου» με την υπογραφή και των δύο ηγετών.
«Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά όντως διδάσκει» γράφει στο νέο δοκίμιό του «On tyranny» (Bodley head), που μόλις κυκλοφόρησε. Με νωπή ακόμη την απογοήτευση από την εκλογή του Τραμπ, ενός «εθνικιστή ποπουλιστή», ο Σνάιντερ αντλεί είκοσι μαθήματα από τον 20ό αιώνα επιστρέφοντας στην εποχή του Πούτιν, της «μετα-αλήθειας» και της επίθεσης στους δημοσιογράφους. Ο λόγος τού ανήκει:
1. «Αυτό που συνιστά νεωτερισμό είναι η επιθυμία ενός προέδρου (σ.σ.: του Τραμπ) να διατηρήσει ένα σώμα προσωπικής ασφάλειας, το οποίο κατά την προεκλογική εκστρατεία “καθάριζε” τις συγκεντρώσεις από διαφωνούντες».
2. «Υποκύπτει κανείς στην τυραννία όταν απορρίπτει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που θέλει να ακούσει και σε αυτό που ισχύει… Και σήμερα πολλοί συγχέουν την πίστη σε έναν σκάρτο ηγέτη με την αλήθεια για τον κόσμο που όλοι μοιραζόμαστε. Η μετα-αλήθεια είναι το στάδιο πριν από τον φασισμό».
3. «Πριν λοιδορήσετε τα “κυρίαρχα” (mainstream) ΜΜΕ, σκεφτείτε ότι δεν είναι πλέον κυρίαρχα. Κυρίαρχη και ανέξοδη είναι η λοιδορία, ενώ αιχμηρή και δύσκολη η πραγματική δημοσιογραφία… Αναγνωρίστε το αυτό σε όσους βγάζουν τα προς το ζην δημοσιογραφώντας. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τέλειοι –τουλάχιστον όσο δεν είναι και οι επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων. Αλλά η δουλειά όσων επιμένουν στη δημοσιογραφική ηθική τούς διαχωρίζει από εκείνους που δεν τη διαθέτουν».
4. «Η όρεξή μας για μυστικά είναι επικίνδυνα πολιτική, έλεγε η Αρεντ. Ο αυταρχισμός μετακινεί το όριο μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου όχι μόνο για να καταστήσει τα άτομα ανελεύθερα, αλλά επίσης για να απομακρύνει το σύνολο της κοινωνίας από την πολιτική σφαίρα εισάγοντάς το στις θεωρίες συνωμοσίας».
5. «Τα σύγχρονα αυταρχικά καθεστώτα, όπως η Ρωσία, χρησιμοποιούν νόμους περί εξτρεμισμού για να τιμωρήσουν τους επικριτές τους. Με αυτόν τον τρόπο, η έννοια του “εξτρεμισμού” καταλήγει να σημαίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι όντως ακραίο: την τυραννία».