Αναζήτηση
Η ήρεμη δύναμη του Βασίλη Βούζα είναι το όπλο των παικτών του Ολυμπιακού στο αυριανό ντέρμπι. Κυρίως στο να μπουν σε ένα μεγάλο παιχνίδι πιο ήρεμοι και πιο συνειδητοποιημένοι.
Κακά τα ψέματα, η κόντρα των Αιωνίων έχει περισσότερο χαρακτήρα γοήτρου για τους πρωταθλητές και όχι ενός τελικού χωρίς αύριο, στον οποίο αν ηττηθούν χάνουν το πρωτάθλημα.
Ο νέος τεχνικός τους όμως, γέννημα θρέμμα της ομάδας, γνωρίζει –τόσο για τον κόσμο του συλλόγου όσο και για την υστεροφημία των παικτών του –τι σημαίνει να μένεις αήττητος σε ένα ντέρμπι στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου σου.
Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως επανενεργοποίησε προσωπικότητες σαν αυτές του Τσόρι Ντομίνγκες και του Εστεμπάν Καμπιάσο, που θα έχουν λογικά (σίγουρα ο πρώτος που δεν έπαιξε στην Τουρκία αφού δεν ήταν δηλωμένος στην Ευρώπη) κομβικό ρόλο στη διάταξη που θα παρατάξει στον χλοοτάπητα του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Παράλληλα είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να προετοιμάσει ψυχολογικά τα δικά του παιδιά, αυτά που προέρχονται από τα χέρια του (σε μεγάλο βαθμό) και τις ακαδημίες και τα είχε ρίξει στα βαθιά ο Πάουλο Μπέντο, αφήνοντας μια πλούσια κληρονομιά στον σύλλογο, αφού ήταν ο μοναδικός τεχνικός του Ολυμπιακού που πέρασε –κάνοντάς τους και βασικούς –τόσους παίκτες από την ακαδημία στην πρώτη ομάδα.
«Ναι, αυτό που έκανε ο κ. Μπέντο είναι πρωτοποριακό» τόνισε ιπποτικά την περασμένη εβδομάδα ο Βασίλης Βούζας, παραδεχόμενος επίσης ότι ο Παναγιώτης Ρέτσος παίζει σχεδόν άριστα και έχει τόσο καλή απόδοση που είναι δυσανάλογη με το νεαρό της ηλικίας του, κοινώς παίζει σαν να είναι πολύ μεγαλύτερος!
Κι όμως αυτά τα παιδιά, από την υπερβολική χρήση κάποιες φορές ή από το μεγάλο βάρος που μπορεί να εναποθέσει κάποιος στους ώμους τους, μπορεί να κλατάρουν, να καταρρεύσουν, να καούν.
Με τον Βασίλη Βούζα αυτό είναι αδύνατον να συμβεί και είναι δεδομένο ότι έχει τον τρόπο να τους περάσει τη φιλοσοφία του και το πώς θέλει να αντιμετωπίζουν τέτοια παιχνίδια, είτε χάνουν, είτε κερδίζουν.
Μπορεί να μην έκανε καριέρα ως ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό, αλλά είχε προλάβει τον τελευταίο – συλλεκτικό – τίτλο του 1987 με τον αείμνηστο Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο, πριν ο σύλλογος μπει στα πέτρινα χρόνια και την εννιαετία χωρίς πρωτάθλημα. Συνεπώς έχει ζήσει και τις δύο όψεις του νομίσματος, γνωρίζοντας τι σημαίνει για έναν παίκτη μεγάλης ομάδας να χάνει ή να παίρνει πρωτάθλημα.
