Κι αν το κιτρινόμαυρο 11 παραπέμπει σε φτασμένους φορ, στον Ολυμπιακό έχουν να λένε για τα κλασικά τους δεκάρια. Ποιοι φόρεσαν επί μακρόν τη φανέλα που ευθέως φέρνει στον νου δαντελένιους άσους που σήκωσαν κύματα ενθουσιασμού; Οι νεότεροι σίγουρα δεν θα έχουν δει τον Θανάση Μπέμπη. Μεσουράνησε τα μεταπολεμικά χρόνια, γιόρτασε τίτλους με τον Ολυμπιακό και ολοκλήρωσε την καριέρα του το 1963. Κατά πολλούς, από τα μεγαλύτερα δεκάρια του εγχώριου ποδοσφαίρου! Ινδαλμα στο Λιμάνι ήταν ο Γιώργος Δεληκάρης, παίκτης-μύθος, αγαπήθηκε ως Ελληνας «Τζορτζ Μπεστ» και μισήθηκε ως προδότης όταν μετακόμισε στη Λεωφόρο. Θυμόμαστε πως οι απανταχού θαυμαστές του έκλαιγαν με αναφιλητά για τη φυγή. Ποιος μπορεί να λησμονήσει εξάλλου, λίγο μετά, τον Λάγιος Ντέταρι; Με χρήματα που καταχράστηκε ο Κοσκωτάς έφτασε στον Ολυμπιακό, αλλά ήταν το μεταγραφικό πανευρωπαϊκό μπαμ του ’88! Κορυφαίος χαφ στο γερμανικό πρωτάθλημα, το 10 το πήρε σπίτι του και η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Οταν αποχώρησε, κατέφθασε ένας άλλος διάσημος αστέρας της εποχής, όχι ακριβώς επιτελικός μέσος, αλλά με κάμποσα γαλόνια στη διαδρομή του: ο Ολεγκ Προτάσοφ. Ο Ουκρανός που πέτυχε κάποια από τα ωραιότερα γκολ στη θητεία στο Γ. Καραϊσκάκης, προτού πάρει τη συγκεκριμένη φανέλα ο σέρβος δεξιοτέχνης της κλειστής ντρίμπλας Ιλια Ιβιτς. Θρυλείται μάλιστα πως τη ζήτησε επιτακτικά και όντως την άξιζε. Για να φτάσουμε στην περίοδο των λατίνων ποιητών της πάσας και της έμπνευσης. Τον Τζιοβάνι, τον κατά πολλούς σαγηνευτικότερο καλλιτέχνη της μπάλας που φόρεσε την ερυθρόλευκη, τον βραζιλιάνο μάγο. Και μετά, όταν έφυγε ο Τζιο, το 10 πήρε ο Ριβάλντο, ενώ νωρίτερα είχε συμβιβαστεί με το ελαφρώς άχρωμο 5. Για να βλέπουμε στις μέρες μας αυτή τη βαριά φανέλα να τη φορά ο Τσόρι Ντομίνγκες, ατίθασος μπαλαντέρ στη μεσαία γραμμή, συνεχιστής αναμφίβολα μιας θρυλικής παράδοσης.