Μπορεί ο Μάρτιν Σουλτς να μην τα καταφέρει να γίνει ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας. Εχει εξασφαλίσει ωστόσο τη θέση του στην Ιστορία: είναι ο άνθρωπος που εξελέγη πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος αποσπώντας το 100% των ψήφων –ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ πριν από τέσσερα χρόνια είχε ψηφιστεί από το 74,3% των συνέδρων, ενώ το ρεκόρ τού 99,71% κρατούσε από το μακρινό 1948 ο Κουρτ Σουμάχερ. Με την εκλογή του στην προεδρία, ο 61χρονος Σουλτς αναλαμβάνει κι επισήμως να οδηγήσει το SPD στη νίκη για πρώτη φορά από το 1998, όταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είχε επικρατήσει του Χέλμουτ Κολ έπειτα από 16 χρόνια πλήρους χριστιανοδημοκρατικής κυριαρχίας.
Εχει πιθανότητες να πετύχει ο Σουλτς ένα νέο θαύμα; Τις περισσότερες που είχαν οι Σοσιαλδημοκράτες τα τελευταία δέκα χρόνια. Η τελευταία δημοσκόπηση δίνει στους συντηρητικούς οριακό προβάδισμα μόλις μίας μονάδας έναντι του SPD. Με βάση τα ποσοστά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, ωστόσο, οι Σοσιαλδημοκράτες θα είχαν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να κυβερνήσουν μαζί με την Αριστερά και τους Πράσινους. Συγκεκριμένα, η CDU της Ανγκελα Μέρκελ αποσπά το 33% των ψήφων, το SPD του Μάρτιν Σουλτς το 32%, ενώ ακολουθούν η Αριστερά με 8% και οι Πράσινοι με επίσης 8%. Μια «κοκκινο-κοκκινο-πράσινη» συμμαχία είναι επομένως απολύτως εφικτή. Ο «100% υποψήφιος», πάντως, ξέρει ότι η αντίπαλός του αντέχει. Γιατί από την ίδια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη «Μπιλντ» προκύπτει ότι η καγκελάριος θα αποσπούσε το 46% σε περίπτωση που η ψηφοφορία θα ήταν άμεση έναντι του 38% του Μάρτιν Σουλτς. Στις αρχές Φεβρουαρίου, οι γερμανοί ψηφοφόροι είχαν δώσει το 46% στον Σουλτς και το 40% στην Ανγκελα Μέρκελ.
ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ. Σε αυτή την ανατροπή της ανατροπής αποτυπώνεται ανάγλυφα και η ρευστότητα ενός πολιτικού τοπίου που έως πρόσφατα φαινόταν να είναι το πιο αμετάβλητο στην Ευρώπη –η Μέρκελ όδευε προς μια τέταρτη νίκη χωρίς αντίπαλο. Η είσοδος του Σουλτς στην εθνική πολιτική σκηνή έδειξε ότι αυτή δεν είναι η εποχή των πολιτικών βεβαιοτήτων. Οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες βρήκαν μια σανίδα σωτηρίας στο πρόσωπο ενός πολιτικού που είχε ψηθεί στις Βρυξέλλες ως μέλος και στη συνέχεια ως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά δεν είχε φθαρεί στη Γερμανία. Παρά τις πολιτικές αντοχές της Μέρκελ, έχουν επομένως λόγους να ελπίζουν. Κι αυτήν την ελπίδα έσπευσε να ζεστάνει νέος πρόεδρος και υποψήφιος καγκελάριος του κόμματος μετά την εντυπωσιακή αποδοχή του: «Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, αφήστε με να σας πω κάτι: Αυτή είναι μια μοναδική στιγμή –και όχι μόνο για μένα. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας, πιστεύω ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι η αρχή της κατάκτησης της καγκελαρίας» ήταν τα πρώτα του λόγια μετά την εκλογή του.
Με τέτοια δημοσκοπικά ευρήματα και τόσο ευρεία εσωκομματική αποδοχή δεν είναι δύσκολο να μεταστραφεί το κλίμα: η ανασφάλεια έδωσε τη θέση της στην ευφορία: «Θα είσαι ένας ηγέτης ισχυρός όπως ήταν ο Βίλι Μπραντ» είπε ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ απευθυνόμενος στον νέο πρόεδρο, παραδίδοντάς του τη σκυτάλη στο συνέδριο του SPD στο Βερολίνο. «Η πολιτική δεν πρέπει να είναι ασηπτική σαν κλινικός χώρος, πρέπει να έχει λάμψη» πρόσθεσε ακόμη –και είναι μια δήλωση που μπορεί να διαβαστεί τόσο ως στήριξη στο πληθωρικό στυλ του Σουλτς όσο και αιχμή για το στεγνό της Μέρκελ. Σε κάθε περίπτωση, ο Γκάμπριελ έχει δίκιο: ο Σουλτς χρωματίζει ένα πολιτικό σκηνικό που –αν εξαιρέσει κανείς τη χρωματική ποικιλία των ταγέρ της καγκελαρίου –είχε γίνει μάλλον κάπως γκρίζο. Ο πρώην αλκοολικός και πρώην βιβλιοπώλης με το φιλολαϊκό προφίλ κερδίζει την εμπιστοσύνη των Γερμανών παρά τις «πολύ αριστερές» του υποσχέσεις, όπως η παροχή των επιδομάτων ανεργίας για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και αλλαγή της ισορροπίας των συμβάσεων εργασίας από ορισμένου σε αορίστου χρόνου. Ο Σουλτς σχεδόν αποκήρυξε την «Ατζέντα 2010», το δεξιόστροφο δημιούργημα του Γκέρχαρντ Σρέντερ που υποτίθεται ότι θωράκισε τη γερμανική οικονομία στοιχίζοντας στους Σοσιαλδημοκράτες την εξουσία και βυθίζοντας τα ποσοστά τους σε ιστορικό χαμηλό. Αλλά τώρα με έναν υποψήφιο 100% οι σύντροφοί του μπορούν να ελπίζουν σε κάτι (πολύ) καλύτερο.
