Tελικά, η κυρία Μέρκελ δεν «πήγε πίσω», όπως τόσο γλαφυρά της είχε ζητήσει ο Πρωθυπουργός μας πριν τελειοποιήσει βέβαια τα αγγλικά του. Μπροστά πήγε. Διέσχισε τον Ατλαντικό και πήγε να συναντήσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο μεγάλος ταραξίας δέχθηκε τον τελευταίο υπερασπιστή της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, όπως έγραψαν με μια δόση υπερβολής οι «New York Times».

Οταν η άσημη κόρη του πάστορα από την Ανατολική Γερμανία ανέλαβε την εξουσία πριν από έντεκα χρόνια, αφού προηγουμένως είχε μαχαιρώσει πισώπλατα τον Χέλμουτ Κολ για να αρπάξει την ηγεσία του κόμματος, δεν περίμενε ότι μια μέρα θα αποτελούσε τον ντε φάκτο ηγέτη του ελεύθερου κόσμου. Ούτε ότι θα καλούνταν να υπερασπιστεί την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ από τον αμερικανορωσικό άξονα. Από την άποψη αυτή, οι εικόνες από τη συνάντηση της περασμένης Παρασκευής στον Λευκό Οίκο αποτελούν σημείο καμπής στην πολιτική της σταδιοδρομία. Το αν είναι και το αποκορύφωμά της θα φανεί τον επόμενο Οκτώβριο.

Αν ο Τσίπρας είδε πέρυσι τον Ομπάμα απροετοίμαστος, αδιάφορος και εμφανώς νυσταγμένος –δικαιολογημένα, δεν έβλεπε δα και τον Μαδούρο! -, η Μέρκελ διάβασε επιμελώς τις ομιλίες του Ντόναλντ Τραμπ και είδε βίντεο από συνεντεύξεις του προτού τον συναντήσει. Είναι αλήθεια ότι ξαφνιάστηκε όταν ο υψηλός οικοδεσπότης της αρνήθηκε να της δώσει το χέρι του ή όταν της είπε πως το κοινό τους σημείο είναι ότι τους κατασκόπευε και τους δύο ο προκάτοχός του. Οπως είχε ξαφνιαστεί και στη συνάντησή της με τον Πούτιν το 2007, όταν ο τελευταίος είχε φέρει ξαφνικά ένα μεγάλο μαύρο σκυλί στην αίθουσα γνωρίζοντας ότι φοβάται τα σκυλιά. Αλλά μετά τους έκανε με τα κρεμμυδάκια, και τον έναν και τον άλλο.

Δύο δηλώσεις της ξεχώρισαν. Η μία ήταν ότι οι συμβιβασμοί είναι δύσκολο πράγμα, αλλά οι πολιτικοί εκλέγονται γι’ αυτό. Η πραγματίστρια Γερμανίδα δεν πιστεύει ότι ο Τραμπ αργά ή γρήγορα θα πέσει και θεωρεί χρέος της να αναζητήσει σημεία επαφής μαζί του. Αυτό δεν εμποδίζει –αντιθέτως, υποχρεώνει –τους δημοσιογράφους να αποκαλύπτουν καθημερινά τα ψέματά του. Και όσους το επιθυμούν, να διαδηλώνουν εναντίον του.

Η δεύτερη δήλωση της καγκελαρίου αφορούσε τον τομέα στον οποίο έλαμψε, έστω και αν στη συνέχεια το μετάνιωσε, όταν ο υπόλοιπος κόσμος ντροπιαζόταν: το Προσφυγικό. Υπερασπιζόμενη μια «ανοιχτόμυαλη» παγκοσμιοποίηση, τόνισε ότι οι πρόσφυγες χρειάζονται ευκαιρίες για να βελτιώσουν τη ζωή τους και εξήρε την ελευθερία της μετακίνησης. Εδώ δεν ήταν πια η φιλελεύθερη τάξη απέναντι στους υπονομευτές της, αλλά ο πολιτισμός απέναντι στη βαρβαρότητα.

Μα η Μέρκελ δεν είναι η υπέρμαχος της σκληρής λιτότητας που θα οδηγούσε τους μικρούς λαούς σε απελπισία και στο τέλος θα διέλυε την Ευρώπη; Είναι κι αυτή μια ανάγνωση, που έφερε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία. Αλλά δύσκολα θα βρει θέση στα βιβλία Ιστορίας.

Τελευταία Νέα