Χωράει η ποίηση ανάμεσα σε Μνημόνια, λιτότητα, επιτροπεία; Αναμφισβήτητα. Εξάλλου, η ποίηση «έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα», όπως επισήμανε ο Σεφέρης. Αρα, παρά την μπανάλ ερμηνεία της –πως αφορά κάποιους αλαφροΐσκιωτους –στο μικροκλίμα και στη χώρα μας ήταν πάντα δομική. Αυτό προϋποθέτει πως οι ποιητές συμμετέχουν στον ρυθμό του κόσμου. Οι ίδιοι, εξάλλου, συχνά πρόσωπα με άλλη κύρια ιδιότητα στα επαγγελματικά τους (όπως ο γιατρός Σινόπουλος ή ο δημόσιος υπάλληλος Καρυωτάκης), εδώ γύρω κατοικούσαν. Μαζί μας και σήμερα αγωνιούν για τον επιούσιο, τη φθορά, τη ζωή τους. Η Δημουλά και ο δικός μας Θανάσης Νιάρχος μένουν στο κέντρο της πόλης. Οπως και ο Νάνος Βαλαωρίτης ή ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πρόσωπα οικεία, ζυμωμένα στον καιρό. Βγαλμένα απ’ τις αντινομίες της κάθε εποχής. Οι ποιητές μας, συχνά εμπλεκόμενοι και σε πιο πολιτικές ουτοπίες, πλήρωσαν ακριβά τη στράτευσή τους. Οπως ο μέγας Ρίτσος ή οι ποιητές της λεγόμενης ήττας. Τόσο που κάνει εντελώς άστοχη την κάποτε κατηγορία πως είναι «λαπάδες». Τόσο που είναι παντελώς άδικη η ταύτιση με την περσόνα του «Φανφάρα».
Επιστρέφουμε όμως στο αρχικό μας ερώτημα: Χωράει η ποίηση σε μια χώρα με φθίνοντες τους δείκτες ευτυχίας; Με εκποιημένο τον δημόσιο πλούτο και με ολόκληρα ρεύματα νέων να μεταναστεύουν; Αναμφισβήτητα. Δεκάδες ποιητές (από τον Βίρβο μέχρι τον Γκόρπα) βρήκαν χώρο ή έμπνευση από τους καημούς του λαού. Παλιότερα βέβαια. Οι ευτυχισμένοι δεν γράφουν, εξάλλου. Αν ναι, ποια ποίηση θα καταγραφεί στο μέλλον ως αυτή που παλμογράφησε τη σημερινή ρευστή εποχή μας; Ποια ποίηση στάθηκε απέναντι στη νέα φτώχεια; Ποιος ποιητής άρθρωσε κραυγή σαν του Πίντερ όταν ο τελευταίος παρέλαβε το Νομπέλ Λογοτεχνίας;
Σε μια εποχή δημοσίων σχέσεων όπου οι ποιητές φοβούνται να μη γίνουν δυσάρεστοι και πάψουν να συμπεριλαμβάνονται στη θεματολογία των ΜΜΕ λιγοστεύουν οι χειρονομίες ανυποταξίας. Ακόμη χειρότερα, οι λιγοστοί που θέλουν να φωνάξουν ή το έργο τους είναι ήσσονος σημασίας ή ταυτίζουν άγαρμπα τον θυμό με την περιγραφή της πραγματικότητας. Το ΤΙΝΑ –There Is No Alternative –που κυριαρχεί ως δόγμα στην πολιτική και στην οικονομία μοιάζει να εξαπλώνεται και στην ελληνική ποίηση. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
