Ως πολιτική οντότητα δεν πρωτοτύπησε. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα πρωτοτυπήσει ως πολιτική μνήμη: ο Φρανσουά Ολάντ είναι ο πρόεδρος που, όσοι τον μνημονεύουν στο μέλλον, θα τον μνημονεύουν για τον τρόπο που βίωσε τη μοναξιά της εξουσίας. Είναι μια ψυχολογική κατάσταση καθόλου επινοημένη, που έχει περιγραφεί σε κάμποσα βιβλία και ρεπορτάζ. Η «Μοντ» προσέθεσε πριν από μερικές ημέρες ακόμη ένα λιθαράκι. Ο πρόεδρος μεριμνά για τα διαδικαστικά της ημέρας στο Ελιζέ και τα βράδια βγαίνει σαν «ένας πενηντάρης που μόλις έχει χωρίσει και διψάει για κοινωνική ζωή».
Ο απερχόμενος πρόεδρος, λέει το ίδιο ρεπορτάζ, κατάργησε και τα καθιερωμένα δείπνα της Τρίτης στο Ελιζέ με τους υπουργούς του. Υποθέτοντας ότι το ελληνικό αντίστοιχο των γαλλικών δείπνων είναι στο Μαξίμου οι παραγγελίες ντιλίβερι, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στον ψυχολογικό κόσμο του Πρωθυπουργού. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αισθάνεται μόνος. Αντίθετα, δείχνει να απολαμβάνει την εξουσία με μια ωφέλιμη δόση κυνισμού και παρά το γεγονός ότι τα εμπόδια στη διαπραγμάτευση εμφανίζονται όλο και πιο ανυπέρβλητα. Την απολαμβάνει σαν οτιδήποτε συμβαίνει έξω από τα κάγκελα του πρωθυπουργικού μεγάρου να ανήκει στη σφαίρα του επουσιώδους.
Ο πρόεδρος που προτίμησε να μιλήσει κάποτε υπό καταρρακτώδη βροχή αντί να του κρατήσουν μια ομπρέλα, δεν είναι άλλος από τον πρόεδρο που το σκάει τα βράδια από το Ελιζέ χωρίς πια τον φόβο των παπαράτσι. Οπως και ο πρωθυπουργός που δεν έχει αισθανθεί ποτέ τη μοναξιά της εξουσίας δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό που ταμπουρώνεται όλο και περισσότερο στο Μαξίμου παρέα με τις κλούβες της Αστυνομίας.
