Ξεστήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο η έκθεση GR80s. Στους περίπου δυόμισι μήνες που διήρκεσε, πρωταγωνίστησε με πολλούς τρόπους στο μιντιακό τοπίο. Ως αυθεντικό παιδί της δεκαετίας του ’80 είχα κάποιες ενστάσεις που αφορούν κυρίως στο ότι δεν αναδείχθηκε, όσο θα του άξιζε, το κυρίαρχο στοιχείο της, που είναι η μεγάλη έξοδος από τη βαλκανική μας εσωστρέφεια. Αλλά, τέλος πάντων, η ζωή θα ήταν πολύ μονότονη αν η αλήθεια δεν ήταν υποκειμενική. Κάτι φαίνεται που δεν αντιλαμβάνονται κάποιοι επικριτές της έκθεσης, από πολιτικά κυρίως μετερίζια, χαμένοι στην μετάφραση των ιδεοληπτικών τους αγκυλώσεων. Είναι αυτός ο επιθετικός νεοσυντηρητισμός που εκφράζεται με λέξεις βουτηγμένες στην απαξίωση για ό,τι δεν συντονίζεται με της εμμονής τους τον χαβά. Και για ό,τι έχει σχέση με μαζικές δραστηριότητες στην πόλη που δεν πήραν έγκριση από το δικό τους, φαντασιακό, πολιτμπιρό. «Τι να μας πουν για τα 80s τα τσουτσέκια» έγραψε αναγνωρίσιμος χρήστης στα σόσιαλ μίντια για να καταλήξει στο «εμείς ήμασταν συνδημιουργοί και κοινωνοί τους». Είναι αυτό το αόριστο «εμείς» που υποκρύπτει ένα μικροσύνολο από υπερτροφικά εγώ.

Ε, όχι λοιπόν. Οι δεκαετίες και οι εποχές δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας. Και όσοι τις έζησαν και όσοι δεν τις έζησαν μπορούν να μετέχουν σε αυτές, να τις αναπαράγουν και να τις αναπαριστάνουν με όποιον τρόπο τις αντιλαμβάνονται και τις αφομοιώνουν καλύτερα. Αυτό μας έμαθε κυρίως η δεκαετία του ’80. Οι αφορισμοί και οι αποκλεισμοί ακούγονται σαν μακρινός αντίλαλος από τη μνημειώδη ατάκα του Γιώργου Πετρόχειλου στην ταινία «Χούλιγκανς»: «Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Γκέγκε;».

Τελευταία Νέα