Το να μου αρέσει μια ταινία του Ντολάν, όπως το «Ακριβώς το τέλος του κόσμου», ώστε να επιδιώξω μια συνέντευξη μαζί του είναι μια πολύ ευτυχής στιγμή στην πορεία ενός κριτικού κινηματογράφου. Είναι στ’ αλήθεια υπέροχο όταν οι προσλαμβάνουσές σου καταρρίπτονται. Εκείνο που δεν είχα υπολογίσει ήταν το μνημονικό του «παιδιού-θαύματος» του γαλλόφωνου κινηματογράφου. Με το που μπαίνω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που βρίσκεται καταχωνιασμένο σε ένα στενό του λονδρέζικου Σόχο, αισθάνομαι το βλέμμα του καρφωμένο επάνω μου. Δεν είναι ιδέα μου. Συνειδητοποιώ πως όλοι στο δωμάτιο γυρίζουν και με κοιτούν για τον ίδιο λόγο. Αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης θυμάται τις διαφωνίες μας σε ένα προπέρσινο Q&A με αφορμή το –βραβευμένο –«Mommy», που είχα μισήσει. Ε, δεν κράτησε πολύ αυτό.
Το τελευταίο μέρος της ταινίας φέρνει στον νου τη «Magnolia» του Πολ Τόμας Αντερσον, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για συνειδητή επιλογή.
Και ναι και όχι. Το «Magnolia» είναι μια από τις ταινίες που με έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Είναι μια χούφτα σκηνοθέτες που λατρεύω: ο Γκοντάρ του «Τρελού Πιερό», ο Ντάγκλας Σερκ σίγουρα, ο Φασμπίντερ, ο Τζέιμς Κάμερον. Πολύ θα ήθελα να ήξερα το σινεμά που ξέρει ο Κάμερον. Εβλεπα πάλι προχθές τον «Τιτανικό» και μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Εσάς φαντάζομαι δεν σας αρέσει και τόσο.
Κάνετε λάθος, μου αρέσει πάρα πολύ. Και εγώ συγκινούμαι πολύ όταν τον βλέπω.
Χαίρομαι. Απλώς εγώ, ως κινηματογραφιστής, αντιλαμβάνομαι και τον τεχνικό άθλο του όλου πράγματος.
Ας πάμε στο τελευταίο σας φιλμ. Σε ποιο σημείο θα λέγατε πως συναντά τα προηγούμενά σας;
Δε ξέρω. Αυτό είναι το δικό σας πεδίο. Σας θυμάμαι, είχαμε μιλήσει για το «Mommy» εδώ, πριν από κάτι χρόνια, έτσι δεν είναι;
Σωστά.
Μπορείτε λοιπόν να με ψυχαναλύσετε μέσα από το τελευταίο μου φιλμ, όπως κάνατε και με το προηγούμενο.
Διαφωνείτε με αυτό; Αναπόφευκτο είναι.
Κοιτάξτε, έχω γίνει αποδέκτης πολλών αρνητικών σχόλιων και δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Ή, οκέι, έχω πρόβλημα με αυτό, το εκλαμβάνω ως επίθεση, και έχουν γραφτεί φρικτά πράγματα για τις ταινίες μου, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου. Το πρόβλημα αρχίζει όταν εσείς προσπαθείτε να μπείτε στο κεφάλι μου, να διαβάσετε την ψυχή μου δηλαδή μέσα από το σινεμά. Με ενοχλεί αφάνταστα.
Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε πως εσείς δεν το κάνετε όταν βλέπετε ταινίες αγαπημένων σας σκηνοθετών; Μόλις πριν από λίγο απαριθμήσατε ορισμένους. Εκεί δηλαδή εσείς τι ψάχνετε;
(Παύση) Εντάξει, μπορεί και να το κάνω. Αλλά αρχίζω πάντα από την εκτίμησή μου, την αγάπη μου αν θέλετε. Το παίρνω πίσω, προφανώς και αναζητώ κοινά στοιχεία στις ταινίες των αγαπημένων μου σκηνοθετών. Τρελαίνομαι όμως όταν αντιλαμβάνομαι πως ο άλλος απέναντί μου ψάχνει τρόπους για να με διαβάλει. Στην τελική, δεν έκανα κανένα έγκλημα, μια ταινία έκανα. Θα μου ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπίσω εκείνους που απλώς δεν γουστάρουν τη δουλειά μου. Από την άλλη, είναι πιο εύκολο για εκείνους να στοχεύουν προσωπικά εμένα. Είναι λες και δεν είμαι άνθρωπος, λες και είμαι κάποια εφεύρεση των φεστιβάλ. Μπορώ να τους αναγνωρίσω στις συνεντεύξεις Τύπου, είναι εκείνοι που κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια απέναντί μου και με κοιτάζουν στα μάτια.
Συγχαρητήρια για το φιλμ παρεμπιπτόντως.
Α, σας άρεσε;
Νομίζω πως είναι η καλύτερη ταινία σας.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Προσπαθώ είναι η αλήθεια να βλέπω όλο και περισσότερο σινεμά, να καταγράφω περισσότερες «εργατοώρες» μπροστά σε μια οθόνη, αλλά δεν περίμενα να κάνω μια ταινία βασισμένος σε αυτό το θεατρικό έργο. Οταν το πρωτοδιάβασα δεν μου είχε πει απολύτως τίποτα.
Και τι συνέβη μετά;
Τελειώνοντας τα γυρίσματα του «Mommy» ξανάπιασα το πρωτότυπο κείμενο και ενθουσιάστηκα. Η όλη παραγωγή στήθηκε σε χρόνο μηδέν. Κάποιες σκηνές μού είχαν καρφωθεί. Επιανα τον εαυτό μου να επιστρέφει ξανά και ξανά σ’ αυτές. Και μου ήρθε η ιδέα να συγκεντρώσω όλους αυτούς τους ηθοποιούς σε ένα σπίτι. Είχαμε πολύ λίγο χρόνο και λίγα λεφτά, αλλά αισθάνομαι ικανοποιημένος. Θέλω να συνεχίσω αυτή την περιπέτεια.
Εννοείτε την περιπέτεια του κινηματογράφου;
Ναι, με βοηθάει πολύ. Αφήστε που άρχισα επιτέλους να έχω και κάποιες οικονομικές απολαβές από όλο αυτό. Κατόρθωσα να αγοράσω σπίτι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να το φτιάξω από το μηδέν, από τις κουρτίνες και τις ταπετσαρίες, μέχρι τα έπιπλα και τα χαλιά, την κάθε λεπτομέρεια. Ηταν μια από τις πιο απελευθερωτικές εμπειρίες της ζωής μου, το χάρηκα τόσο πολύ. Ηταν περίπου σαν να γυρίζω μια ταινία, μόνο που τώρα ζω μέσα της.
Μεγαλώσατε σε κινηματογραφικό περιβάλλον.
Δούλεψα σε πολλές ταινίες όταν ήμουν παιδί λόγω της σχέσης των γονιών μου με τη βιομηχανία, αλλά τα παράτησα όλα πολύ γρήγορα. Στο γυμνάσιο άρχισα τη χρήση ναρκωτικών, ξόδεψα εκεί όλα μου τα χρήματα, ήμουν πραγματικά σε άθλια κατάσταση, ένα τελειωμένο πρεζάκι. Χρειαζόμουν ένα χέρι να με βγάλει από κει. Το σινεμά αποδείχθηκε συνεπέστερο από τον οποιονδήποτε σύντροφο.
Είστε μόνος τώρα;
Ναι. Και δεν το απολαμβάνω. Μη σας πω ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κάνω οικογένεια. Ηδη έχω βρει τον κατάλληλο άνδρα γι’ αυτό. Μόνο που δεν του το έχω ανακοινώσει ακόμα.
Παρ’ όλα αυτά, δεν σταματάτε να γυρίζετε ταινίες.
Ναι, γιατί κάνοντας ταινίες υποχρεώνομαι να βλέπω περισσότερο σινεμά. Οχι πως έχω πρόβλημα με αυτό, θέλω να πω δεν κομπλάρω όταν κάποιος κριτικός μού αραδιάζει σαράντα ταινίες που τυχαίνει να μην έχω δει.
Και να σας ανέφερε κάποια που έχετε δει, αν το ύφος του ήταν ενοχλητικό, φαντάζομαι πως δεν θα το παραδεχόσασταν. Ορίστε, μόλις σας ψυχανάλυσα.
(γέλια) Μπορεί και να το έκανα. Μα όλοι πλέον περιμένουν από εμένα να είμαι αυτό το εγωπαθές τσογλάνι για το οποίο έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, για την ακρίβεια ο χαρακτηρισμός δεν είναι τυχαίος, τον έχω δει τυπωμένο, σε εφημερίδα! Για μένα! Οπότε μερικές φορές απλώς μου αρέσει να δίνω στους άλλους αυτό που περιμένουν. Χάρηκα πολύ όμως που σας άρεσε το φιλμ. Αλήθεια.
Τελευταία Νέα