«Το κρύο της Τραπεζούντας»: Τα τελευταία χρόνια οι τούρκοι κινηματογραφιστές αναζητούν –κινούμενοι στην ύπαιθρο και ποτέ σε αστικό περιβάλλον –μύθους που μοιάζουν να κουβαλούν μια υπόγεια μεταφυσική διάσταση, που όμως σπανίως κρύβει μέσα της κάποιο φως. Θαρρείς πως πρόκειται για το πορτρέτο ενός αντίθεου που σχεδόν διασκεδάζει με την ανθρώπινη δυστυχία ενός απολύτως θεοδρομούμενου λαού. Στη νέα, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μουσταφά Καρά, ένας βοσκός που ζει σε ορεινό χωριό της Μαύρης Θάλασσας –και μέσα στη φτώχεια –εκτρέφει ζώα και παράλληλα αναζητά κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων στα γύρω βουνά. Παραδίδει διαρκώς δείγματα, φτωχά σε περιεχόμενο χαλκού (για χρυσό ουδείς λόγος), συγκεντρώνοντας έτσι τη χλεύη του περίγυρού του. Σταδιακά το βάρος πέφτει στις πλάτες των γυναικών, οι οποίες όμως έχουν κι αυτές τα όριά τους (οι καβγάδες τους σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν μια «πατριαρχική» κοινωνία). Αρχίζει να αποκτά μια νέα εμμονή: τις ταυρομαχίες. Και σκέφτεται πως ίσως και να ήρθε η ώρα να εκθρέψει το πιο γεροδεμένο ζωντανό του γι’ αυτές. Μια σισύφεια πέτρα που δεν γυρίζει και μια συννεφιά που δεν λέει να εξαφανιστεί, ο μύθος πίσω από το δράμα κυλά αργά, αποκαλύπτοντας όμως μια μεταφυσική σχεδόν μεγαλοπρέπεια, που οδηγεί τον ήρωά μας σε ένα θεαματικά αγωνιώδες τελευταίο μέρος, και ένα επιμύθιο που αισθάνεσαι πως κουβαλά όλη τη σοφία των παραμυθιών της Ανατολής. Στ’ αλήθεια, σπάνια έρχεσαι σε επαφή με ένα τέτοιο φιλμ που πλάθει, διά του ρεαλισμού, ένα απόκοσμο όσο και απολύτως κινηματογραφικό σύμπαν, μέσα στο οποίο μπορείς να δεχτείς τα πάντα: από μια τραγωδία μέχρι ένα θαύμα.

Βαθμοί: 8

«Υπόγεια πόλη»: Ενας γκάνγκστερ, γνωστός με το ψευδώνυμο Σαμουράι, προσπαθεί να μετατρέψει την Οστια (που εμείς οι κινηματογραφόφιλοι έχουμε ταυτίσει με τον Πιερ Πάολο Παζολίνι) σε Λας Βέγκας, φυσικά με τη βοήθεια ενός διεφθαρμένου πολιτικού με αδυναμία σε νεαρές πόρνες και στην κοκαΐνη. Ενας άγριος πόλεμος μεταξύ των συμμοριών όμως είναι έτοιμος να καταστρέψει το όνειρο του Σαμουράι. Να τονίσω πως ο Στέφανο Σολίμα που σκηνοθετεί είναι γιος του Σέρτζιο Σολίμα που κινηματογράφησε μερικά από τα ωραιότερα αστυνομικά b-movies του ιταλικού κινηματογράφου, εκεί στα 70s, έστω κι αν ο πρώτος δείχνει περισσότερο επηρεασμένος από το σινεμά του Σκορσέζε: η «Υπόγεια πόλη» είναι ένα αψεγάδιαστο, απολαυστικό γκανγκστερικό φιλμ και ο σαρδόνιος κυνισμός του κουβαλά μια αναζωογονητική αυθάδεια!

Βαθµοί: 8

«Ακριβώς το τέλος του κόσμου»: Για πρώτη φορά, μια ταινία του Ξαβιέ Ντολάν με συγκινεί. Και μάλιστα πολύ. Είναι οι στιγμές που περιμένει ένας κριτικός κινηματογράφου, οι στιγμές της διάψευσης. Ομολογώ όμως πως επέστρεψα στα παλαιότερα φιλμ του, δίχως τελικά να αλλάξω γνώμη. Εδώ πάντως, για πρώτη φορά, καταπιάνεται με ένα σενάριο που δεν είναι δικό του –ή τέλος πάντων μια ξένη από αυτόν πηγή. Ενα θεατρικό έργο δηλαδή, το οποίο «σπάει» με μια ευφυή σκηνοθεσία επί του κάδρου, κασσαβετικών τόνων, όπου η κάμερα δείχνει να βρίσκεται εκεί μόνο τις πιο έντονες στιγμές του δράματος. Ενας συγγραφέας γυρίζει στο πατρικό του με σκοπό να κάνει μια πολύ σημαντική ανακοίνωση στην οικογένειά του (αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται να πεθάνει), ανακοίνωση που πασχίζει να εκφράσει ανάμεσα στους συνεχείς καβγάδες και στις σπαρακτικές αντιπαραθέσεις. Ολο το κλου εδώ είναι οι ερμηνείες, και οι Ναταλί Μπαΐ, Μαριόν Κοτιγιάρ και Λεά Σεντού αποδίδουν τα μέγιστα. Το θηρίο όμως είναι ο Βενσάν Κασέλ, πραγματικός δυναμίτης, στην –αναμφίβολα! –ερμηνεία της ζωής του.

Βαθµοί: 7

«Amerika Square»: Με φόντο την πολύβουη Πλατεία Αμερικής, διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται και ταυτόχρονα η πορεία του ενός καθορίζεται από τον άλλο. Ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου) και ο Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου) είναι φίλοι από παιδιά, όμως έχουν εξελιχθεί σε δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες. Παράλληλα, ο Τάρεκ (Βασίλης Κουκαλάνι), ένας απελπισμένος πρόσφυγας από τη Συρία με τη 10χρονη κόρη του, απευθύνεται όπου μπορεί για να φύγει από τη χώρα. Και ο Γιάννης Σακκαρίδης στήνει μια κοινωνική κωμωδία καταστάσεων, προσπαθώντας από τη μια να είναι ακριβής στις περιγραφές του (είναι ξεκάθαρο πως το κοινωνικό κομμάτι του στόρι τον αφορά) και από την άλλη να μην ξεβολέψει ιδιαίτερα εκείνους που μπήκαν στην αίθουσα για να ψυχαγωγηθούν. Το ότι πετυχαίνει και στα δύο είναι ένα μικρό κατόρθωμα, έστω κι αν το κάνει, ανά φάσεις, εις βάρος του σεναρίου.

Βαθµοί: 6

«Ευτυχία»: Ενα πείραμα, θα έλεγε κανείς, ένα «μικρό» ψυχολογικό θρίλερ που αντλεί δύναμη από την πρωταγωνίστριά του (περισσότερη απ’ όση δύναμη αντλεί η ίδια από το δράμα): η Ξανθή Σπανού ενσαρκώνει την Αννα που βρίσκεται σε μια ξεκάθαρη σύγκρουση με όλο της το περιβάλλον και η δυνατή της ερμηνεία είναι το μεγάλο ατού ενός φιλμ που έχει επίσης να επιδείξει μια πειστική απεικόνιση της αστικής αποξένωσης, όπως αυτή συντελείται στο αθηναϊκό κέντρο. Η ίντριγκα όμως κάνει κύκλους.

Βαθµοί: 5

Εκτός από τα παραπάνω φιλμ μπορείτε να «απολαύσετε» την κάκιστη κωμωδία «Φοβού τον πεθερό» (με τον Τ.Κ. Σίμονς στη χειρότερη στιγμή της καριέρας του), το νερόβραστο νεανικό θρίλερ «Θάρρος ή αλήθεια» με την Εμα Ρόμπερτς, μια μεταφορά του «Power Rangers» (γιατί, Θεέ μου;) και την κωμωδία «Κάποιος να με προσέχει» με Μπράιαν Κοξ και Ρότζερ Μουρ που μόνο στην τηλεόραση θα περνούσε.

Τελευταία Νέα