Η προειδοποίησή του δεν ήταν τόσο πιασάρικη όσο το «Αν πάμε Μάιο – Ιούνιο καήκαμε» που είχε ξεστομίσει έναν χρόνο νωρίτερα ο πολιτικός του προϊστάμενος. Και δεν έγινε στη Βουλή αλλά στη London School of Economics. Ηταν όμως εξίσου ουσιαστική. «Αν φτάσουμε στον Μάιο ή στον Ιούνιο χωρίς να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση» είπε στις αρχές Φεβρουαρίου ο Γιώργος Χουλιαράκης, «η αβεβαιότητα θα επανέλθει και οι επενδύσεις θα ματαιωθούν. Θα μπούμε σε μεγάλους μπελάδες. Και τότε θα αρχίσει η συζήτηση για το τέταρτο Μνημόνιο».
Είναι αλήθεια ότι πέρυσι δεν καήκαμε, παρότι η πρώτη αξιολόγηση έκλεισε τελικά τον Οκτώβριο. Μπορεί να χάσαμε μερικά εκατομμύρια, αλλά αποφύγαμε τη μεγαλύτερη καταστροφή από όλες: να πέσει η αριστερή μας κυβέρνηση. Ολα θα πάνε καλά λοιπόν και αυτή τη φορά κι ας κινδυνολογεί όσο θέλει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών. Ετσι συμβαίνει με τους καθηγητές, δεν έχουν ιδέα πώς γίνονται οι διαπραγματεύσεις.
Αυτό είναι το καλό σενάριο: η κυβέρνηση κάνει πως αντιστέκεται, κερδίζει χρόνο και στο τέλος υπογράφει ό,τι της πουν, πανηγυρίζοντας για τη νίκη της. «7 Απριλίου… 2015; Ή 2016; Ή 2012; Ή 2010; Ολα μοιάζουν αορίστως οικεία» όπως τουίταρε ο Πίτερ Σπίγκελ μετά την αποτυχία άλλου ενός Eurogroup. Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν μάθει. Και ξέρετε κάτι; Κατά βάθος μάς πάνε.
Υπάρχει και το κακό σενάριο: η κυβέρνηση ξέρει ότι πέφτει και θέλει να παρασύρει στην πτώση της όσο μπορεί περισσότερους. Γι’ αυτό μπλοκάρει το ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής της Ρώμης, γι’ αυτό επενδύει στη νίκη των λαϊκιστών, γι’ αυτό διορίζει αντιπάλους του ευρώ σε διάφορες επιτροπές. Αφού δεν μπόρεσε να αλλάξει την Ευρώπη, ας συμβάλει τουλάχιστον στη διάλυσή της.
Ο Χουλιαράκης δεν είναι ανόητος. Δεν είναι ιδεοληπτικός. Δεν είναι καν συριζαίος. Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν τον ενδιαφέρουν. Οικονομικά έχει σπουδάσει, αυτή τη γλώσσα ξέρει να μιλά. Αλλά είναι αλήθεια ότι από υψηλή πολιτική δεν ξέρει. Το βράδυ της 27ης Ιουνίου 2015, για παράδειγμα, ολοκλήρωνε στο κτίριο της Κομισιόν τη συμφωνία με τους δανειστές όταν πληροφορήθηκε από το twitter την απόφαση του Πρωθυπουργού να κάνει δημοψήφισμα. Μάζεψε τα χαρτιά του, ευχαρίστησε τους δανειστές για τον χρόνο τους κι έφυγε.
Γιατί τεχνοκράτες όπως αυτός παραμένουν σε μια κυβέρνηση που πολιτεύεται με λεονταρισμούς, non paper και τακτικές αντιστροφής της πραγματικότητας; Το κίνητρό τους είναι η προσωπική φιλοδοξία ή το πατριωτικό καθήκον; Επιδιώκει άραγε ο Χουλιαράκης να επωφεληθεί από τη δυσμένεια στην οποία φέρεται να έχει πέσει ο Τσακαλώτος και να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη; Για να διαπραγματευθεί στη συνέχεια το τέταρτο Μνημόνιο;
Είναι αλήθεια πως όταν έχεις υπάρξει στη σκιά ενός Βαρουφάκη, νιώθεις πως τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα. Ομως η χώρα μας είναι πάντοτε ικανή για τη δυσάρεστη έκπληξη.
Τελευταία Νέα