Οταν η άγνοια των ευρωπαϊκών δεδομένων συνοδεύεται από ανικανότητα, τότε μια κυβέρνηση μπορεί να καταστεί επικίνδυνη. Στην περίπτωσή μας η κυβέρνηση, αντί να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση και να πάψει να βυθίζει την αγορά μέρα με τη μέρα, παίζει άκομψα –αν όχι και επιπόλαια –παιχνίδια και με την Ευρώπη.

Γιατί μόνο ως παιχνίδια μπορεί να περιγραφούν οι λεονταρισμοί να συμπεριληφθεί στη νέα Διακήρυξη της Ρώμης που θα υπογραφεί το προσεχές Σάββατο στην ιταλική πρωτεύουσα η ανάγκη υπεράσπισης του εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου. Μάλιστα αν υπήρχε και το δικαίωμα βέτο θα το έθετε, όπως επιβεβαίωσε χθες με τη γνωστή μέθοδο, το Μαξίμου σε περίπτωση που η προσθήκη δεν γινόταν.

Θα είχε ενδιαφέρον όλο αυτό, ενδεχομένως και θα ήταν λογικό, αν η κυβέρνηση είχε κλείσει την αξιολόγηση, είχε εκπονήσει ένα σχέδιο ανάταξης. Και κυρίως: αν εκπληρούσε τις υποχρεώσεις της ως εκπρόσωπος μιας χώρας που έχει ζωτική ανάγκη τα πακέτα διάσωσης και τα χρήματα των υπόλοιπων εταίρων.

Αντίθετα με αυτό, η κυβέρνηση έχει σύρει τη χώρα για άλλη μία φορά στον γκρεμό των διαπραγματεύσεων και την ίδια ώρα που οι υπουργοί της είναι όμηροι στις Βρυξέλλες για να βρεθεί μια χαραμάδα λύσης, κάνει βερμπαλιστικά σχέδια για την Ευρώπη και μάλιστα τα κοινοποιεί. Κοινώς, αντί να εργαστεί για να επαναφέρει την κανονικότητα, προβάρει κοστούμι ευρωπαίου παίκτη, μετακινώντας τη μετέωρη διαπραγμάτευσή της στα ευρωπαϊκά σαλόνια και μάλιστα σε μια κρίσιμη συγκυρία για τη Γηραιά Ηπειρο. Η σοβαρότητα αναζητείται και μαζί της ο χαμένος χρόνος.

Τελευταία Νέα