Το καλοκαιρινό σούρουπο αγκάλιαζε σαν σάλι τους ώμους της Αθήνας. Ο Αύγουστος βρισκόταν στο κατώφλι και μια γλυκιά ανεμελιά κατέκλυζε τους ανθρώπους που είχαν μείνει πίσω, στο κλεινόν άστυ.

Εκείνο το απόγευμα της 31ης Ιουλίου 1992 τα γέλια στα στέκια της πόλης ήταν πιο δυνατά σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες. Αιτία, ένα παιδί άγνωστο με το σπάνιο όνομα Πύρρος είχε σηκώσει στα χέρια του τη χώρα. «Για την Ελλάδα» είχε φωνάξει στην άλλη άκρη της Ευρώπης, τη Βαρκελώνη, πριν κρεμάσει στο στήθος το χρυσό μετάλλιο και ακουστεί ο Εθνικός μας Υμνος σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια.

Πάνω στη μοτοσικλέτα του φωτορεπόρτερ σκεφτόμουν τις ερωτήσεις που έπρεπε να κάνω στη μητέρα του όταν θα την αντίκριζα. Η απόσταση από τη Χρήστου Λαδά στη Σόλωνος, απέναντι από τη Νομική, ήταν πέντε λεπτά δρόμος, αλλά ο ήλιος είχε προλάβει να κρυφτεί.

Η εικόνα της κυρίας Ελευθερίας αποτελεί μία από τις χιλιάδες χαρακιές της μακροχρόνιας μνήμης μου. Ενας άνθρωπος φοβισμένος, λιγομίλητος και συγκρατημένος ακόμα και στην πιο μεγάλη χαρά του παιδιού του. Δεν ήθελε να μας ανοίξει την πόρτα και ο φωτορεπόρτερ αναγκάστηκε να τη φωτογραφίσει πίσω από την καγκελόπορτα. Το σπίτι χωμένο πολλά σκαλοπάτια μέσα στο χώμα. «Ντρέπομαι να σας δείξω το σπίτι μου. Ζω μέσα στη γη» είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν. Οταν σαν αγγελιαφόροι του καλού τις είπαμε τα μαντάτα χαμογέλασε πικρά και μας είπε: «Οι προσπάθειες του Πύρρου δικαιώθηκαν».

Από τότε κύλησε ένας ωκεανός στιγμών δόξας, απογοήτευσης, πόνου και χαράς. Στο κατακάθι έμεινε μια πίκρα και πολλά «γιατί». Βεβαίως, και ένας μύθος. Αυτός που αναγνωρίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης πλην του χώματος όπου πατεί. Ισως έτσι είναι καλύτερα. Γιατί αποτελεί ιστορική απόδειξη της αξίας γι’ αυτή τη χώρα.

Μετά το Πάσχα ο Πύρρος Δήμας αναχωρεί για τις ΗΠΑ. Τελικός προορισμός του ταξιδιού, το Κολοράντο Σπρινγκς, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ.

Ο Δήμας αναλαμβάνει χρέη τεχνικού διευθυντή της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών της αθλητικής υπερδύναμης. Οι Αμερικανοί τον θέλουν κοντά τους μέχρι το 2024, χρονιά κατά την οποία φιλοδοξούν να διοργανώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο σπίτι τους, στο Λος Αντζελες. Ενας Ελληνας προσφέρει βοήθεια σε Αμερικανούς. Μεγάλο βάρος για κάποιους. Περισσότερο και απ’ αυτό που σήκωνε ο Πύρρος για να καλύψει το στήθος του με τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και ένα χάλκινο.

Καθεστωτικοί, φασιστοειδή και κάθε άγανο της κοινωνίας που δεν αντέχει να βλέπει κεφάλια να ξεχωρίζουν, έχουν βάλει στο φουλ τις θεριστικές μηχανές της απομείωσης της προσωπικότητάς του. Εκμεταλλευόμενοι την υγρασία που προκαλεί η κρίση αξιών, πετούν τη λάσπη με τη σιγουριά ό,τι θα κολλήσει στον στόχο.

Κατηγορήθηκε πως στοιχήθηκε πολιτικά με τους «βρωμερούς». Υπονόησαν πως το χρυσάφι στο στήθος του ήταν κάλπικο. Οι εκτελεστές συμβολαίων ηθικής απογύμνωσης προσπάθησαν να οξειδώσουν τη φήμη του με κάθε μέσο.

Ο Πύρρος Δήμας όμως είναι φτιαγμένος από παριανό μάρμαρο. Ομοιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν οι γλύπτες στην αρχαιότητα για να σμιλέψουν τα αριστουργήματά τους.

Ο Ελληνας της Βορείου Ηπείρου που έγινε Αλβανός στην Ελλάδα δεν πονά από τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Τα έχει συνηθίσει 26 χρόνια τώρα, από τότε που τον αποκαλούσαν «κωλοαλβανέ» στα γκισέ των εισιτηρίων του ηλεκτρικού και τον κοιτούσαν με καχυποψία στα σουπερμάρκετ.

Αυτό που πονάει τον Πύρρο είναι η απελπισία που βλέπει στα μάτια των νεαρών προσφυγόπουλων. Τα άλλοτε ατσάλινα χέρια του ανθρώπου που κάποτε κρατούσαν τη Γη και σήμερα πονούν υπενθυμίζοντάς του τις κρύες αίθουσες, που σήκωναν τόνους σίδερο για να μπορέσει να βγάλει το κεφάλι του από τη λάσπη, δεν έμειναν σταυρωμένα.

Εδώ και έναν χρόνο λειτουργεί το Διεθνές Ινστιτούτο Αθλητισμού Πύρρος Δήμας που ιδρύθηκε για να εφαρμόζει προγράμματα αθλητισμού και εκπαίδευσης για τους νέους ανθρώπους σε περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Στηρίζεται από κεφάλαια ιδιωτών και εταιρειών και στόχος του είναι μέσω του αθλητισμού να βοηθήσει για την ομαλότερη ένταξη των προσφυγόπουλων στην ελληνική κοινωνία. Μεταξύ άλλων έχει συσταθεί εθνική ομάδα προσφύγων που δίνει φιλικά παιχνίδια, ενώ μέσω των προγραμμάτων δίνεται στα παιδιά η δυνατότητα να ασχοληθούν με τα αγαπημένα τους αθλήματα.

Ο Πύρρος δεν έχει ησυχία. Πρόσφατα έγινε πρεσβευτής του Μουσείου Μπενάκη με αφετηρία την έκθεση στη Νέα Υόρκη του φωτογραφικού λευκώματος του Αλμπερτ Μάγερ από τους πρώτους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Σκοπός της δραστηριοποίησής του είναι η συγκέντρωση χρηματικού ποσού για τη συνέχιση του ταξιδιού του λευκώματος σε τουλάχιστον τέσσερις ακόμα πόλεις των ΗΠΑ μέσα στη χρονιά.

Τους τελευταίους μήνες τα κύματα στο ταξίδι του Πύρρου και της οικογένειάς του ψήλωσαν, έγιναν πιο δυνατά. Λες και ζήλεψε την ευτυχία του ο Ποσειδώνας και βάλθηκε να τον τρομοκρατήσει.

Ρώτησα πριν από μέρες φίλο του σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται ο Πύρρος. «Αισθάνεται πως με το όνομα που κουβαλά δεν έχει δικαίωμα να λυγίσει» μας είπε. Ο Πύρρος, ο Ατλας της άρσης βαρών, δεν θέλει να δείχνει πόσο εύκολα γίνεται δάκρυ που κυλά σε νοτισμένο τζάμι τις υγρές νύχτες του χειμώνα.