Εκεί που είμαστε συγκεντρωμένοι στο θέμα μας και έχουμε βρει ρυθμό και αποτελεσματικότητα, έρχεται κάποιος και μας διακόπτει. Οταν ξαναγυρίζουμε στη δουλειά μας πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.
Ολοι έχουμε εμπειρίες από αναπάντεχες διακοπές που εκτροχίασαν ό,τι κάναμε και ίσως μάλιστα είναι συχνό φαινόμενο σε κάποιον τομέα της ζωής μας.
Δεν έχει σημασία αν ασχολούμαστε με μια σημαντική δουλειά ή το χόμπι μας. Η συγκέντρωση σε ό,τι κάνουμε είναι κλειδί για την έγκαιρη και σωστή ολοκλήρωσή του. Κάθε διακοπή κοστίζει σε χρόνο αλλά και στο αποτέλεσμα των συλλογισμών μας, για να μην υπολογίσουμε πρόσθετο άγχος ή πίεση.
Υπάρχουν φυσικά διακοπές επείγουσες, μέρος της δουλειάς ή των ευθυνών μας (όπως το κλάμα ενός παιδιού). Αλλά συχνά έχουμε την τάση να υποθέτουμε ότι όλες οι διακοπές είναι σημαντικές, με αποτέλεσμα να σταματάμε χωρίς να σκεφτόμαστε ό,τι κάνουμε και να ασχολούμαστε με κάποιον άλλο.
Οσο επιτρέπουμε να μας διακόπτουν για ασήμαντες αφορμές είναι σαν να δηλώνουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει σημασία ή ότι ο χρόνος μας δεν αξίζει. Τι νιώθουμε όταν, ενώ μιλάμε με κάποιον, αυτός σταματά για να μιλήσει στο κινητό του;
Σε κάθε ανεπιθύμητη διακοπή, γιατί να μη ρωτήσουμε τον… δράστη πόσο σημαντική είναι και αν μπορεί να περιμένει; Για να αποφασίσουμε αν θα ανταποκριθούμε, λογικό δεν είναι να ξέρουμε πρώτα αν είναι πιο σημαντική από αυτό που κάνουμε και ποιος ωφελείται από αυτήν; Κι αν την ακολουθήσουμε, για πόση ώρα θα το κάνουμε και ποια είναι τα όριά μας;
Στους συνήθεις υπόπτους μην ξεχνάμε και τον εαυτό μας. Ιντερνετ, κινητά, ακόμη και επιδρομές στο ψυγείο είναι μερικές μόνο από τις παρεμβολές που προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί χωρίς να το πολυκαταλάβουμε να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που ξεκινήσαμε; Είναι σίγουρα κάτι που θέλουμε να κάνουμε; Και με ποιον τρόπο μας ωφελεί;
