Με αφορμή τη συνάντησή της με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Μαριάννα Κάλμπαρη για την παράσταση «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, η Φένια Παπαδόδημα κάνει μια αναδρομή στην προσωπική της σχέση με το έργο. Παράλληλα ετοιμάζει τις μουσικές παραστάσεις «Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια του Ζακ Λακαριέρ» στο Εθνικό Θέατρο και «Οταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα», που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. «Συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον Ροζέ Βιτράκ και το έργο του “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” πριν από μία δεκαετία. Ηταν την εποχή που σπούδαζα θέατρο στο Παρίσι στο CNSAD (Conservatoire National Supérieur d’ Art Dramatique). Παρέα με σημαντικούς ηθοποιούς του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου, ανεβάσαμε το “Βικτόρ” στη σχολή ως τριτοετείς φοιτητές. Ο σκηνοθέτης και καθηγητής μας Φιλίπ Αντριέ χρησιμοποίησε ως βάση τη δουλειά μας και σκηνοθέτησε το έργο στο Théâtre de la Tempête. Εντεκα χρόνια συνολικά έζησα σπουδάζοντας κι έπειτα δουλεύοντας στο θέατρο, έχοντας τη μοναδική τύχη να παίξω σε μερικά από τα πιο σημαντικά εθνικά γαλλικά θέατρα και να συνεργαστώ με ορισμένους από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του γαλλικού θεάτρου μέχρι και σήμερα. Παράλληλα σκηνοθετώ πέντε μικρού μήκους ταινίες οι οποίες συμμετείχαν και διακρίθηκαν σε σημαντικά φεστιβάλ στην Ευρώπη (Oberhausen, Angers, Tampere, Cannes, Δράμα). Το 2000 πήρα τη διάκριση Shooting Stars στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία του Παναγιώτη Καρκανεβάτου “Χώμα και νερό”. Είχα την τύχη να παίξω στο ραδιόφωνο με τον θρυλικό ηθοποιό Φιλίπ Κλεβενό, καθώς και να συνεργαστώ με πολλούς ακόμη αυθεντικούς δημιουργούς στους οποίους με οδηγούσε το ένα έργο μετά το άλλο».
«ΒΑΚΧΕΣ». Σε μια περιοδεία της παράστασης «Platon- Godard», σε σκηνοθεσία της Μισέλ Φουσέρ στο Στρασβούργο, συναντήθηκε με τον Βασίλη Παπαβασιλείου ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Υστερα από πρόσκλησή του επέστρεψε στην Ελλάδα για να παίξει στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Ματίας Λάνγκχοφ. «Ηθελα να παίξω στη μητρική μου γλώσσα, να “μιλήσω” τον Σοφοκλή. Να ανακαλύψω την ελληνική μουσική παράλληλα με την τζαζ την οποία σπούδαζα και πάντα με συντρόφευε. Να τραγουδήσω τα ρεμπέτικα που τραγουδούσαμε μία φορά τον χρόνο όταν συναντιόμουν με Ελληνες του Παρισιού, συνήθως το Πάσχα».
Ο ελληνικός λόγος είναι για την ίδια πεδίο πειραματισμού και έρευνας. Στους πειραματισμούς της ανήκουν και οι δύο θεατρικές νουβέλες που έγραψε, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και παίχτηκαν στο θέατρο: «Μια γάτα που τη λέγαν Μπίλι Χόλιντεϊ» στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή και «Πωλούνται δάκρυα ελιάς» στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.
Ενώ ήταν ακόμη στο Παρίσι, ανακάλυψε τον Ζακ Λακαριέρ χάρις σε μια μετάφρασή του των «Ορφικών Υμνων» από τα αρχαία στα γαλλικά. «Αυτά τα ποιήματα στάθηκαν η αφορμή να συνδημιουργήσουμε και να ηχογραφήσουμε με τον Γιώργο Παλαμιώτη το πρώτο μας άλμπουμ με τίτλο “Eleusis Tales of the Holy”».
Επόμενος σταθμός η μουσική παράσταση «Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια του Ζακ Λακαριέρ» που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο στις 21/4, συμπαραγωγή του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Εθνικού Θεάτρου.
