Για τους περισσότερους δρομείς, ο Μαραθώνιος είναι η υπέρτατη πρόκληση στη δρομική τους καριέρα. Μια προσωπική δοκιμασία του σώματος και του πνεύματός τους. Για τη Μαρία Πολύζου, ωστόσο, έπειτα από 25 χρόνια δράσης, τα 42.195 μέτρα έχουν μπει σε μια κοινωνική διάσταση που ξεπερνά κατά πολύ τους προσωπικούς στόχους. Η ελληνίδα πρωταθλήτρια του αθλήματος ξεκινά την Κυριακή ένα νέο δρομικό εγχείρημα για καλό σκοπό. Μέσα σε δύο εβδομάδες θα στηθεί στην εκκίνηση τριών Μαραθωνίων προκειμένου να ευαισθητοποιήσει το κοινό για να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. Κουβαλώντας τη δάδα του συλλόγου Οραμα Ελπίδα, στις 26 Μαρτίου θα τρέξει στον Μαραθώνιο της Αρχαίας Ολυμπίας, στις 2 Απριλίου στον Μέγα Αλέξανδρο της Θεσσαλονίκης και μία εβδομάδα μετά, στις 9 Απριλίου, της Ρόδου.

«Τον τελευταίο χρόνο μαζί με την ομάδα μου Marathon Team Greece υποστηρίζουμε το Οραμα Ελπίδα για τα παιδιά με καρκίνο και κάνουμε μια σειρά από αγώνες όπου το προσωπικό του συλλόγου μαζί με τον διοργανωτή και την ομάδα μου βρίσκονται στην αφετηρία και στον τερματισμό του, έτσι ώστε επιτόπου κάποιος να ενημερωθεί και να γίνει δότης μυελού των οστών. Τώρα, με τους τρεις Μαραθωνίους θα κάνω άλλη μία υπέρβαση γιατί θέλω να ξυπνήσω ανθρώπους. Πήρα την απόφαση να το κάνω γιατί είναι οι πιο μεγάλοι Μαραθώνιοι που γίνονται στη χώρα μας την άνοιξη και θα δώσουμε το μήνυμα του Οράματος Ελπίδας από τη μία άκρη της χώρας ώς την άλλη» λέει η Μαρία Πολύζου στο «Τρέχω».

Αν και στην αγωνιστική πορεία της είναι χορτασμένη από διακρίσεις, με την κοινωνική πτυχή που δίνει στους αγώνες, η Πολύζου ταυτίζει την αγάπη της για το άθλημα με την προσφορά. Κι αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στα πόδια της. «Κάποτε έτρεχα και κυνηγούσα τα ρεκόρ, τώρα τρέχω σε μια άλλη διάσταση που μου δίνει πραγματικά ανάταση ψυχής όταν μέσα από το τρέξιμο, που το λατρεύω, μπορώ να προσφέρω. Εχει πάρει μια άλλη μορφή το τρέξιμο. Είναι η αναπνοή μου, είναι η ζωή μου, να προσφέρω οπουδήποτε μπορώ. Αν συγκρίνω τις δύο εποχές, τώρα μου αρέσει περισσότερο αυτό που κάνω. Οταν έτρεχα και έκανα πρωταθλητισμό ήταν για το εγώ, τώρα τρέχω για το εμείς» υπογραμμίζει η πρωταθλήτρια.

Εχοντας γράψει στην καριέρα της περισσότερα από 280.000 χιλιόμετρα (σταμάτησε να τα μετράει πριν από περίπου επτά χρόνια), θα έλεγε κανείς πως έχει δοκιμάσει τα πάντα κατά τη διάρκεια των Μαραθωνίων της. Και όμως υπάρχει κάτι νέο που δοκιμάζει στη συγκεκριμένη περίσταση. «Συνήθως κρατάμε δυνάμεις για μετά το 32ο χιλιόμετρο. Τώρα θα κρατάω δυνάμεις για τον επόμενο Μαραθώνιο και τον επόμενο. Δεν θα τα δώσω όλα στον πρώτο, θα σκέφτομαι το σύνολο των τριών. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο» λέει η Πολύζου. Παρ’ όλα αυτά, στη συντήρηση δυνάμεων θα τη βοηθήσει σίγουρα η προπόνηση που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια, κι ας μην μπορεί πια να τρέχει όσο θα ήθελε. «Τώρα δεν κάνω πολλά χιλιόμετρα. Δεν έχω πολύ χρόνο να κάνω. Επειδή το σώμα μου έχει μνήμη, ξέρει να τρέχει και να κρατάει δυνάμεις για να αντέξει τον Μαραθώνιο. Το μαγικό με μένα είναι ότι μόλις μπω σε έναν Μαραθώνιο, περνάω σε μια διάσταση τελείως διαφορετική. Είναι σαν να μπήκα σε ένα σύννεφο και προχωράω, και τον πόνο μπορώ να τον μεταβάλλω σε έναν γλυκό πόνο για να φτάσω στον στόχο», προσθέτει.

Η κατάσταση αυτή, της σχεδόν έκστασης που περιγράφει, κάθε φορά που ξεκινά για το ταξίδι τόσων χιλιομέτρων δεν είναι τυχαία. Ο Μαραθώνιος έχει βαθιά ριζωθεί μέσα της, έχει γίνει τρόπος ζωής και κάνει τα μάτια της να λάμπουν κάθε φορά που αναπολεί τις στιγμές που έχει περάσει στους δρόμους. «Για μένα ο Μαραθώνιος είναι 42.195 μ. Είναι προσβολή να πω κάτι λιγότερο από τα μέτρα αυτά. Είναι ένα τεράστιο σχολείο όπου δεν σταματάς να μαθαίνεις. Σου δίνει πτυχία και μεταπτυχιακά. Διότι όσο τρέχεις Μαραθώνιο, όσο κάθε φορά παιδεύεις το σώμα σου, τόσο αναδεικνύονται από μέσα σου οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες. Είναι αυτή η εκπληκτική διάσταση που μπαίνουμε όταν πάμε να τρέξουμε Μαραθώνιο, αυτές οι ψυχές που περιμένουν στην αφετηρία, με τις αγωνίες μας, τις ενέργειές μας, τα καλά μας, τους φόβους μας, για να φτάσουμε στον τερματισμό. Είναι μαγεία» λέει με βεβαιότητα και συμπληρώνει: «Δεν είναι μόνο τα 42.195 μέτρα που διανύεις, είναι ένας δρόμος ψυχής, αναζήτησης εσωτερικής. Οσο τρέχεις, τόσο ανακαλύπτεις. Είναι απίστευτο τι παιχνίδι σου κάνει ο νους σε κάθε αγώνα, δεν ξέρεις ποτέ ποια σκέψη θα συναντήσεις, τι ψυχανάλυση γίνεται την ώρα του Μαραθωνίου. Κάνεις ένα flash back και όταν ολοκληρώνεις την κούρσα έχεις ελευθερώσει και κάτι μέσα σου. Μέσα από τον Μαραθώνιο κατάφερα και πέρασα πολύ δύσκολα προβλήματα στη ζωή μου. Κι ευγνωμονώ που βρέθηκε στον δρόμο μου» αποκαλύπτει.

Ρομαντική Ή ρεαλίστρια, μέσα από την εμπειρία της σε κάθε περίπτωση η Πολύζου αρνείται να δει την αύξηση του δρομικού κινήματος στη χώρα μας ως μια περαστική μόδα. «Το τρέξιμο δεν είναι θέμα μόδας, είναι θέμα ανάγκης. Μάθαμε να το λέμε μόδα αλλά δεν είναι. Μόδα μπορεί να το κάνουν κάποιοι σελέμπριτι αλλά δεν είναι μόδα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται στην αφετηρία του Μαραθωνίου. Ολοι αυτοί που μπαίνουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο έχουν δει τα οφέλη του τρεξίματος στην άσκηση, στην υγεία τους, στο χαμόγελό τους, στην καθημερινότητά τους» δηλώνει.

Καμία δεν έχει σπάσει το πανελλήνιο ρεκόρ της

Στο αγωνιστικό της παλμαρέ, η Μαρία έχει να καυχιέται για 14 πανελλήνια ρεκόρ. Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό του Μαραθωνίου Δρόμου, που με 2:33:40 παραμένει μέχρι σήμερα. Κι ας έχουν περάσει δύο δεκαετίες από την επίτευξή του στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης. Αραγε πού οφείλεται η μη κατάρριψή του; «Τώρα βλέπω τον χρόνο που πέρασε κι ακόμα δεν καταρρίφθηκαν αυτά τα ρεκόρ και σκέφτομαι πως μάλλον είναι καλά ρεκόρ. Εμείς μεγαλώσαμε σε μια εποχή που ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, έπρεπε να αγωνιστούμε πολύ για να πετύχουμε. Δεν υπολόγιζα προσωπική κούραση, δεν είχα εξόδους. Είχα πολύ πάθος, πολλή όρεξη. Εκανα 190 με 210 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Δεν ξέρω την προπονητική των άλλων. Δεν θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν ταλέντα, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς λείπει» σημειώνει η πρωταθλήτρια των στίβων.

Τελευταία Νέα