Η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση δεν είναι η πρώτη επί ευρωπαϊκού εδάφους. Και τίποτε δεν συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι θα είναι και η τελευταία. Το Λονδίνο μπήκε από χθες στη λέσχη του νέου τρόμου μαζί με το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που έχουν ήδη πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στον βωμό του ισλαμικού και του αντιδυτικού εξτρεμισμού. Δικαιούται επομένως να υποθέσει κανείς ότι στην αλυσίδα θα προστεθούν κάποια στιγμή και άλλοι ματωμένοι κρίκοι.
Η πολιτική μετάφραση αυτής της πραγματικότητας είναι ότι στην Ευρώπη το θέμα της ασφάλειας θα παραμείνει ψηλά στην ατζέντα. Κι αυτό επειδή θα επιχειρήσουν να το κρατήσουν ψηλά τα αντιευρωπαϊκά και ξενοφοβικά κόμματα προκειμένου να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη –είναι γνωστό πια ότι ο έξαλλος λαϊκισμός θρέφεται από αυτά τα τυφλά χτυπήματα γιατί επενδύει στον φόβο και την ασφάλεια των πολιτών. Θα παραμείνει ψηλά όμως και επειδή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες καλούνται να δώσουν μια απάντηση στους πολίτες: η ασφάλεια δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά. Είναι δημόσιο αγαθό κι ένα ατομικό δικαίωμα που οι σύγχρονες κοινωνίες οφείλουν να παρέχουν στα μέλη τους.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια γεωστρατηγική θέση που την καθιστά ευάλωτη. Η ίδια θέση όμως της παρέχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην πολιτική ασφάλειας της Ευρώπης. Μόνο που ο ρόλος δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση –οι απειλές για «εξαγωγή τζιχαντιστών» αμαύρωσαν την εικόνα της. Προσφέρεται μόνο για να ακουστεί σοβαρή και ενισχυμένη η φωνή της.
