Ψάχνω εδώ και μέρες μέσα στα γραφτά του Μαρξ και δεν βρίσκω ούτε μια πρόβλεψη, ούτε μια εξήγηση, γιατί οι καταπιεζόμενες μάζες, αντί να ξεσηκωθούν κατά του στυγνού καπιταλισμού, προτιμούν να βλέπουν με φανατισμό «Survivor», και αντί να συνταχθούν με τους Πυρήνες της Φωτιάς, προτιμούν να είναι με το μέρος των Διασήμων.
Θα πεις και ο Μπερλουσκόνι διέφυγε εντελώς από τις αναλύσεις του Γκράμσι, ο οποίος δεν είχε καν προβλέψει τα τρολ και τα τρόλεϊ ως πρακτική εξέγερσης στο μελλοντικό τρολ-οκομείο, το οποίο όμως προφήτευσε το Ευαγγέλιο με τη φράση: Δαφνί, Δαφνί, λαμά σαβαχθανί.
Εξάλλου η τρέλα είναι ταλέντο, όπως θα έλεγε και ο Μισέλ Φουκό. Και το ταλέντο φύεται αφειδώς σε αυτή την περιούσια γη –δείτε: αριστερός ευρωβουλευτής δήλωσε πως προτιμούσε να βγούνε οι ακροδεξιοί στην Ολλανδία για να ταρακουνηθεί η Ευρώπη και να σπεύσει να κλείσει την αξιολόγηση, κάτι που περιέργως προκάλεσε σάλο, ενώ το κόμμα του συνεργάζεται με τους ακροδεξιούς εδώ και δύο χρόνια κατηγορώντας ταυτόχρονα την Ακροδεξιά και ελπίζοντας την ίδια στιγμή να βγει η Λεπέν στη Γαλλία για να στρίψει η Ευρώπη προς τα αριστερά. Βγάλε άκρη. Τι κοινό υπάρχει μεταξύ ενός τρένου και μιας ντομάτας; Και τα δύο δεν ξέρουν ποδήλατο.
Αλλοι φερέλπιδες στέλνουν τρομοδέματα στον Σόιμπλε και στους Γάλλους (που μας στηρίζουν επίμονα) με υποτιθέμενους αποστολείς βουλευτές της ΝΔ για να προκαλέσουν τι; Μα, το προφανές: τη διαφήμιση των υποτιθέμενων αποστολέων (εκεί κατέληξε η ιστορία) και κυρίως την πτώση της Ευρώπης με πενήντα γραμμάρια πυρίτιδα –η Γηραιά Ηπειρος έκτοτε τρέμει ολόκληρη και είναι έτοιμη να παραδώσει την εξουσία στον Ρουβίκωνα.
Το ταλέντο αυτό που λέμε φαίνεται να είναι μεταδοτικό τον τελευταίο καιρό –παράδειγμα: ποια η διαφορά μεταξύ του νεφεληγερέτη Σώρρα που θέλει, σαν τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, να ξαναγυρίσουμε στη λατρεία του δωδεκάθεου και εκείνων που θέλουνε να γυρίσουμε στον σταλινισμό του 1920; Απλώς ο ένας προτιμάει τον Ηφαιστο και ο άλλος τον Βλαντά –αν και ο Ηφαιστος, ως σιδηρουργός, είναι ταξικά προτιμότερος.
Και ίσως είναι πολιτικά λάθος η φυλάκιση του κ. Σώρρα, διότι η παρουσία του ανεδείκνυε μεγαλοπρεπώς το απίθανο μέγεθος της σοφίας του ελληνικού λαού, που με την ίδια πολυδαή εχεφροσύνη που ψηφίζει Λεβέντικα και μερικά άλλα κόμματα –ή, όπως το facebook αναδεικνύει την ευγένεια και τη διακριτικότητα των Ελλήνων όσον αφορά τον δημόσιο λόγο. Το ταλέντο δεν κρύβεται, ακόμα και αν το κλείσεις στο μπαούλο.
Και πόσο ταλέντο χρειάζεται άραγε για να σέρνεις την αξιολόγηση επί έναν χρόνο –εδώ η κατάσταση θυμίζει τους Αφγανούς που λένε στους Δυτικούς: «Εσείς έχετε τα ρολόγια, αλλά εμείς έχουμε τον Χρόνο». Και ο χρόνος είναι ρευστό μέγεθος, λαστέξ, εξάλλου δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν να ζούνε εκτός χρόνου και τόπου, σ’ ένα επέκεινα Ιδεών, όπου η ψύχωση μαλώνει με τον εαυτό της πιστεύοντας πως κάνει ρεαλπολιτίκ κατά της Παρί Σεν Ζερμέν στο γήπεδο του Εδεσσαϊκού.
Η τρέλα είναι ταλέντο στις μέρες μας. Ας πούμε διότι κανείς λογικός μαθηματικός δεν μπορεί πλέον να λύσει το θέμα με τα μπλοκάκια –ίσως τελικά τα καταφέρουν με τον υπερβατικό λογισμό, την ψυχανάλυση, με βάση τα μαρξιστικά μαθηματικά, ή με το σύστημα «εννιά κι εννιά δεκαεννιά». Διότι όταν κανείς είναι εξ ευωνύμων όλα τα λύνει κι όλα τα ξέρει και τα κατέχει εκ γενετής –ιδίως αν διάβασε και τους δυο μεγάλους συγγραφείς Πασκάλ και Μπρικνέρ, που είναι για τα μαθηματικά κάτι σαν το ζεύγος Κιουρί, ή τις αδερφές Μπρόγερ.
Λογικό πλέον η καριέρα να είναι πανούκλα και το πλιάτσικο πανάκεια. Οι τρακαδόροι εξ ιδεολογίας δικαιολογούνται να πληρώνονται για να κρίνουν εκείνους που δουλεύουν, επενδύουν, ρισκάρουν και δίνουν δουλειές στον κόσμο –εδώ επισήμως η νεολαία του κόμματος νομιμοποιεί τη ληστεία και σε λίγο μπορεί να δούμε και ιδεολογική υποστήριξη του Γιαγκούλα και του Νταβέλη που κι αυτοί λήστευαν, σκότωναν κόσμο και έδιναν κι ένα μικρό μέρος από τη λεία στους φτωχούς ως πρόσχημα ουμανισμού –με ξένα λεφτά. Αναδιανομή έκαναν κι εκείνοι, κρατώντας, βέβαια, τα πολλά για τους ίδιους. Δικαιοσύνη.
Νέες λέξεις για παλιές απάτες. Αυτό είναι η θαυμαστή έλευση του καινούργιου. Το μόνο καλό είναι ότι ενώ όλοι πτωχεύουμε, η γλώσσα πλουτίζει –άσχετα αν κάποιοι προσπάθησαν τόσο πολύ για το αντίθετο. Γενικώς υπάρχει ασύμβατο μεταξύ προθέσεων και αποτελέσματος –στα πλαίσια του ταλέντου που λέγαμε. Κάτι σαν τον «Καυκασιανό κύκλο» με τον Κιμούλη, του Μπρεχτ. Προηγήθηκε, βέβαια, ο Βέλγος σκηνοθέτης Γιαν Φαμπρ που κι αυτός έφυγε με πρόωρη εκπυρσοκρότηση –δες κάτι συμπτώσεις. Δεν μπορούν να σταυρώσουν ήσυχο άνθρωπο –ίσως γιατί όσους βάζουν δεν ανέχονται ελέγχους, θεσμούς και όρια, πιθανώς διότι έχουν κι αυτοί τη λογική της κατάληψης – αυτοδιαχείρισης. Λεπά c’ est moi.
Πρόκειται για περίπλοκα ζητήματα που εκφεύγουν της απλοϊκής πάλης ή της κραιπάλης των τάξεων. Κατά το κοινώς λεγόμενο, εκτός από τον σοσιαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά. Οπότε το «Survivor» θα θριαμβεύει διά παντός, διαψεύδοντας τον Μαρξ, ίσως και ελλείψει του «Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς». Που σημαίνει πως κατά βάθος ούτε επανάσταση υπάρχει, ούτε εθνολαϊκισμός, παρά μια κατάσταση νοβοπάν –απλή επιβίωση, δηλαδή: Survivors και πλιατσικολόγοι στο όνομα του λαού για τον λαό. Τρολ και τρόλεϊ. Από την άλλη και ως αντίδοτο σε όλα αυτά, ξαναεορτάστηκε η περιλάλητη Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης –αλλά και εκεί, στη λογοτεχνία, λίγη απάτη υπάρχει;
–Τι έχουν και ψοφούν τα έρμα;
–Δεν έχουν έρμα, δεν έχουν έρμα.
Τελευταία Νέα