Σε ποιο σημείο τοποθετείται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη δουλεία και την ελευθερία;
Πότε ένας άνθρωπος θεωρείται κοινωνικά νεκρός και υπόδουλος;
Πόσο ελεύθερος μπορεί να θεωρηθεί ένας εργαζόμενος ο οποίος για πεντάωρη και εξάωρη εργασία αμείβεται με 7,5 ευρώ; Μην μπερδεύεστε. Οχι την ώρα.
Αναφέρομαι στους διανομείς καφέ. Αυτή τη νέα φυλή της χρεοκοπημένης κοινωνίας μας που απαρτίζεται από 18χρονα κυρίως παιδιά. Εργαλείο της δουλειάς τους τα μηχανάκια τους και αποστολή τους η διανομή καφέ για 1,5 ευρώ την ώρα. Βρέχει – χιονίσει. Και τα έξοδα για το μηχανάκι δικά τους.
Μια σύγχρονη σκλαβιά για το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία. Ενα σκοινί περασμένο στον λαιμό όλων μας. Κι εμείς, απαθείς, απολαμβάνουμε τους φρέντο.
Μια διάβρωση της νοοτροπίας των παιδιών μας ώς τα βάθη των ψυχών. Παίζουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα πάνω στα δίκυκλα για να φτάνουν γρήγορα στον προορισμό τους με την προσδοκία ενός φιλοδωρήματος που θα αυξήσει το πενιχρό μεροκάματο.
Τα άνθη του μέλλοντός μας τα κάψαμε στις κρύες νύχτες των επτά χρόνων διαπραγματεύσεων και Μνημονίων.
Τα 18χρονα παιδιά δεν έχουν γνωρίσει άλλες συνθήκες εργασίας. Είναι πεπεισμένα πως έτσι λειτουργεί το σύστημα. Πως είναι φυσιολογική η θέση τους ένα σκαλί πάνω από τη σκλαβιά.
Κι όταν κάποια στιγμή θα βγάζουν 400 ευρώ τον μήνα, θα λένε κι ευχαριστώ. Σε όλους μας, που είμαστε τόσο γενναιόδωροι. Τι ντροπή.
Και έπειτα από χρόνια, όταν θα αντιληφθούμε πως αυτά τα παιδιά δεν έκαναν άλλα παιδιά, για τον προφανή λόγο, και θα αρχίσουμε να μετριόμαστε, θα βρεθούμε λίγοι.
Και έπειτα από χρόνια θα αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνουν τα λεφτά για τις συντάξεις και γιατί είμαστε η πιο δυστυχισμένη χώρα στον κόσμο.
Αύριο γιορτάζουμε τον εθνικό ξεσηκωμό. Τα παιδιά στα σχολεία θα μιλήσουν για τη σκλαβιά που αποτινάξαμε ως έθνος από πάνω μας. Τα ίδια παιδιά θα αναρωτηθούν ύστερα από δύο τρία χρόνια: «Τελικά, είμαστε ελεύθεροι»;
