Στη Ρώμη σήμερα βρίσκονται όλοι. Η επέτειος των 60 ετών από τις Συνθήκες που συνυπογράφηκαν εδώ και υπήρξαν η ιδρυτική χάρτα της Ενωμένης Ευρώπης είναι μόνον η αφορμή. Η αιτία είναι μια αμηχανία που συνδέει τους περισσότερους. Οχι όλους. Για παράδειγμα, με βεβαιότητα προσέρχονται όσοι έβαλαν ένα χεράκι για να αποκτήσει η Ενωση τα πιο σκληρά χαρακτηριστικά της. Οσοι συνταγματοποίησαν τη λιτότητα για τους λαούς. Οσοι επέβαλαν Μνημόνιο διαρκείας (Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας). Οσοι χώρισαν τους λαούς σε Βορρά και Νότο. Οσοι έφτιαξαν πλεονάσματα πάνω στα ελλείμματα των άλλων. Οσοι θεσμοποίησαν τον αντικομμουνισμό. Οσοι μετέτρεψαν την Ευρώπη σε θεσμική ολοκλήρωση τραπεζών και ολιγαρχών. Αυτοί δεν θα προσέλθουν με αμηχανία.
Αυτοί έχουν έτοιμο το επόμενο πλάνο. Και αυτό θα έχει ταχύτητες, ομόκεντρους κύκλους κρατών, διαιρέσεις. Θα έχει ευρώ για λίγους και ταξικές ζώνες εντός των δυτικών πόλεων. Θα έχει επίσης κράτος –αστυνομικό αλλά και ευρωστρατό για παρεμβάσεις σε άλλες περιοχές. «Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις “προηγμένες” και “πολιτισμένες” αποικιακές δυνάμεις, οιΕνωμένες Πολιτείες της Ευρώπηςμέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές», έγραφε προφητικά ο Λένιν τον Αύγουστο του 1915.
Αν όμως η Ενωση δεν αλλάζει παρά μόνον προς το χειρότερο, τι ζητούν οι υπόλοιποι –πέραν των παραπάνω –στη Ρώμη; Και ποιοι λοιπόν είναι σήμερα στην ιταλική πρωτεύουσα με αμηχανία; Είναι οι δυνάμεις της Αριστεράς. Κυρίως οι δυνάμεις αυτές που έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε μια αντίφαση. Την υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θεολογικούς όρους. Την ψευδαίσθηση πως μπορεί να μετασχηματιστεί –ως έχει –σε κάτι πιο φιλολαϊκό. Την αυταπάτη πως η Διακήρυξή της –που θα υπογραφεί αύριο –μπορεί να συμπεριλάβει φιλοπληβειακές αρχές. Η αμηχανία επιτείνεται από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Από την ευελιξία που επιδεικνύει το ευρωιερατείο στον ανταγωνισμό με την Κίνα ή τις ΗΠΑ. Από τους πρόθυμους τέως Ανατολικούς που διαγκωνίζονται σε ευρωφροσύνη.
Από την άλλη, δυνάμεις που στέκονται επικριτικά στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα έχουν υποπέσει σε μια αντίστροφη θεολογία. Η ίδια η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτελεί για τις δυνάμεις αυτές το καλύτερο πρόσχημα μιας κουλτούρας ήττας. Μια πρόφαση για να μη γίνει τίποτε και να διατηρηθεί η Αριστερά ως η γαλαρία μιας καθαρότητας. Οι δύο όψεις του δόγματος «καμία εναλλακτική» περιγράφουν την επικράτεια της σημερινής αμήχανης Αριστεράς που μετεωρίζεται μεταξύ ΜΚΟ και βερμπαλισμών. Εκκρεμεί ο δικός της τρίτος δρόμος.
Τελευταία Νέα