Αναζήτηση
Μας πήρανε όλους τους επιλόγους.
Δεν μας άφησαν να γράψουμε ούτε έναν.
Στ. Σταυρόπουλος, «Πιο νύχτα δεν γίνεται»
Στη χώρα μας όλοι και όλα πρέπει να επανεξετασθούν υπό το πρίσμα της εθνολαϊκιστικής αριστεροφροσύνης [;], της λογικής του αντιμνημονιακού Μνημονίου [;] και της «δικαίωσης των αδικημένων της Ιστορίας» [;].
Το Σύνταγμα περιφέρεται ασκόπως από χωρίου εις χωρίον κι από γειτονιά σε γειτονιά, όχι για να μάθουν άπαντες να το σέβονται [όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες], αλλά για να βρεθεί εύσχημος τρόπος παραβίασης του άρθρου 110 [όπως συμβαίνει στις «λαοκρατίες»].
Οι θεσμοί ατροφούν διότι ουδείς τους αναγνωρίζει γενική ισχύ κι έτσι μόνο οι «εκτός παιχνιδιού» τους φοβούνται.
Οι διάδρομοι της Βουλής ζουν κι αναπνέουν με τα προβλήματα της επαναφοράς της λίστας και την αναμενόμενη [οσονούπω] παραγραφή της ευθύνης demi-κόκινων [με ένα κ]υπουργών.
Η κρίση και το τέλος του καπιταλισμού άλλοτε εμφανίζεται ως εσχατολογική θρησκεία κι άλλοτε ως [κεκαλυμμένη] business. Απαντες, πλην των αφελών, κερδοσκοπούν με την ολοκλήρωση του Τίποτα.
Οι όποιες θεωρίες των παιγνίων ή οι συνωμοσιολογίες δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσουν την καθαρή σκέψη. Απλά συσκοτίζουν την αλήθεια κι αποθαρρύνουν την κριτική στάση [υποβιβάζοντας τον πολιτικό σχεδιασμό σε απλοϊκούς προπαγανδιστικούς ακτιβισμούς αισιοδοξίας].
Μια «ομάδα» με ιδιόρρυθμη ιστορική μνήμη επιχειρεί να πετύχει έναν ανιστόρητο διακανονισμό με την ιστορία της χώρας.
Κανείς δεν μας εγγυάται την εθνική ύπαρξη ή τη γεωπολιτική σταθερότητα της περιοχής, όμως εμείς αρεσκόμαστε στο ν’ αναζητούμε νέους εσωτερικούς εχθρούς, αυξάνουμε τα δημοκρατικά μας ελλείμματα, διαμορφώνουμε «επαναστατικούς» μύθους ψευδο-αυτοπεποίθησης.
Ορισμένοι «συνταξιοδοτούν» όσους παλαιοπασόκους δεν υποτάσσονται, άλλοι ονειρεύονται παλινορθώσεις [ακόμα και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά] και πολλοί βρήκαν ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους για το 1936, 1944, 1949, 1967 κ.ο.κ.
Κάποιοι «αριστεροί» χρησιμοποιούν την αριθμητική λογική δίχως ίχνος συμπάσχουσας ενσυναίσθησης, ενώ πλειστάκις ρητορεύουν αυτοναρκισσευόμενοι για την ιδεολογική τους αυτάρκεια.
Μερικά κόμματα έγιναν κομματάκια και η περίφημη κοινωνία των πολιτών κυκλοφορεί μεταμφιεσμένη μέσα στα hotspots μήπως αντλήσουν άδηλους πόρους.
Ζούμε –δυστυχώς –σ’ εποχές μειωμένων συνειδήσεων, χαμηλών ιδεολογικο-ηθικών πτήσεων και φοβισμένης υποταγής.
Οσο οι εξ αριστερών [;] κυβερνώντες υποκύπτουν στις εμμονές τους να κρίνουν όλους τους άλλους με τη δική τους μεζούρα [σαν αρχιερείς μιας αλάθητης Πίστης], άλλο τόσο θα συσπειρώνονται οι δυνάμεις του αντιδημοκρατικού σκότους.
Αυτή η κατάσταση σε καλό δεν μπορεί να βγει.
Πρέπει τάχιστα να πέσουν τα εσωτερικά τείχη της Αριστεράς για να χωρέσουν όλοι οι αριστεροί, σοσιαλιστές, προοδευτικοί, να ξαναβρούν τη φωνή τους οι διανοούμενοι και να επέλθει πραγματική κάθαρση στον δημόσιο βίο. Πρέπει άπαντες να υπερβούμε τον [κακό] εαυτό μας για να πιστέψουν και πάλι οι Ελληνες στην Ελλάδα.
ΥΓ: Οι εξεταστικές επιτροπές έχουν νόημα όταν η κοινοβουλευτική μειοψηφία έχει ενισχυμένο ρόλο. Αλλιώς [εξ]υπηρετεί ή ένα λαϊκιστικό θεαθήναι ή ένα κυβερνητικο – πλειοψηφικό άλλοθι.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
