Πέραν τής εν πολλοίς μη αναστρέψιμης χρεοκοπικής μας ολισθήσεως. Και πέραν των αυτονόητων παραγώγων που την διέπουν και την επιδεινώνουν, η κατάσταση που διαμορφώνεται και σε περιφερειακό επίπεδο και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό (και διεθνές) περιβάλλον διέπεται από δυναμικές κινουμένης άμμου! Κι αυτό μεταφράζεται και σε διαμορφούμενους κινδύνους ασύμμετρων υποτροπών. Τις δεινές συνέπειες των οποίων θα πληρώσουν πρώτοι (και περισσότερο) οι «μικροί το δέμας». Για κάποιους, δε, αυτό θα μεταφρασθεί ενδεχομένως σε μείζονα καταστροφή.
Ιδού λοιπόν μια συνοπτική τομή του νέου ιστορικού γίγνεσθαι. Που εξελίσσεται διαβιβάζοντας ευκρινέστατα σήματα κινδύνου. Τουλάχιστον για όσων η λογική διαθέτει επαρκείς διαλεκτικές δυνατότητες. Κι αυτό σημαίνει: Κρημνοβατούντες μεν και χρεοκοπημένοι. Αλλά τουλάχιστον (εκόντες ή άκοντες) ενωμένοι. Με «συγκολλητική δυναμική» το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντηρήσεως. Μονοδρομούμενοι σε συναινετικές πολιτικές. Ακόμη και αν δεν τις αντέχουμε! Μη ανεχόμενοι εν πολλοίς οι μεν τους δε. Και τανάπαλιν. Δυστυχώς. Ως πάγια (και ολέθρια) εθνική αγκύλωση. Που μας καθηλώνει την ώρα που εγκυμονούνται τα προφανώς ανεπιθύμητα. Οπόταν και προφανώς η ενότητα συναποβαίνει sine qua non αναγκαιότητα. Προκειμένου ν’ αποσοβηθούν εσωτερικές καταρρεύσεις και γεωγραφικές διαβρώσεις.
Εχουμε λοιπόν και λέμε:
Πρώτο: Υποβόσκουσες (πλην έκδηλες) τάσεις ευρωπαϊκής αποσυναρτήσεως. Με άνοδο συν τοις άλλοις διαλυτικών δυνάμεων όπως τις εκφράζουν ακροδεξιοί σχηματισμοί αλλά και άλλες ομάδες στον αντίποδα με σαφώς εθνικιστικά σύνδρομα. Οπόταν και οι προοπτικές αποβαίνουν δυνάμει το λιγότερο ρευστές. Τουλάχιστον όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκληρώση. Η οποία και αν δεν φυλλορροεί τουλάχιστον δεν διαθέτει την αρχική της δυναμική.
Δεύτερο: Εκδηλωμένη διάσταση μεταξύ της υπερδυνάμεως και της Ευρώπης. Και κυρίως των κέντρων που ποδηγετούν πολιτικά και οικονομικά τη δεύτερη. Κι έπεται δυσοίωνη συνέχεια.
Τρίτο: Επικινδύνως ανατασσόμενες εθνικιστικές τάσεις στην καρδιά της Βαλκανικής. Που προοιωνίζονται (και ιδιαίτερα σε συνάρτηση προς οθωμανικές παρεμβολές εξ Ανατολών) άκρως επικίνδυνες υποτροπές. Με τάσεις που εφάπτονται της δικής μας εθνικής περιμέτρου. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Απευκταίο. Και προπαντός μοιραίο εάν δεν αποτραπεί.
Τέταρτο: Οι ανελισσόμενες συγκρουσιακές θύελλες που σαρώνουν ήδη το μεσανατολικό τοπίο και τις ευρασιατικές παρυφές. Συν οι σοβούσες στρατηγικές αντιπαραθέσεις στη σκακιέρα των κέντρων ισχύος. Τα οποία και «μάχονται δι’ αντιπροσώπων» σε πολυαίμακτα σφαγεία.
Οπόταν και προκύπτει για μας το «εν εαυτοίς» απλοποιημένο ερώτημα: Πόσο και πώς είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπισθούν επαρκώς αυτές οι σωρευτικές απειλές και οι συνακόλουθοι κίνδυνοι που αναπαράγονται; Η απάντηση αυτονόητη μεν. Αδύνατη δε. Το ελληνικό (και διαχρονικό) παράδοξο!..
Τελευταία Νέα