Βιώνοντας το θέατρο του παραλόγου τα τελευταία δύο χρόνια, αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αν άκουγε τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιο Κούλογλου και τη δημόσια τηλεόραση να «κλαίνε» επειδή δεν κέρδισε τις ολλανδικές εκλογές ο ακροδεξιός Βίλντερς και, επομένως, η Ευρώπη γλίτωσε την μπαχαλοποίηση.

Τι θα έλεγε αν άκουγε τον Πρωθυπουργό να καλεί το Υπουργικό Συμβούλιο και να δηλώνει ότι η χώρα μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης και λίγα λεπτά αργότερα η ανεξάρτητη ΕΛΣΤΑΤ να ανακοινώνει ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε τον υπουργό Αμυνας να αλλάζει στολές παραλλαγής και να «ενημερώνει» τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι τον Ιούνιο επίκειται θερμό επεισόδιο με την Τουρκία στην Κύπρο.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε τον υπουργό Εξωτερικών να συναντιέται με τον αμερικανό ομόλογό του στην Ουάσιγκτον και μετά να ανακοινώνει υπερηφάνως ότι δεν συζήτησαν τίποτα για το Σκοπιανό ή το Κυπριακό διότι απλά «δεν ερωτήθηκε από τους Αμερικανούς». Δεν θυμάμαι κανέναν ξένο να μας ρωτάει γι’ αυτά τα θέματα. Εμείς τα θέταμε, καθώς βρίσκονταν πάντα ψηλά στην ελληνική ατζέντα.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε την κυβέρνηση να ψηφίζει νόμο για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση και, εννιά μήνες μετά, να αποκαλύπτεται ότι καμία σύνταξη δεν μπορεί να υπολογιστεί διότι ο βασικός δείκτης που προέβλεπε ο νόμος δεν υπάρχει.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε τον έλληνα Πρωθυπουργό να κάνει έξι διαφορετικές δηλώσεις για το μείζον θέμα της αξιολόγησης, με έξι διαφορετικά περιεχόμενα, έξι διαφορετικές ημερομηνίες και έξι διαφορετικά χρονοδιαγράμματα. Από όλα όσα έχει πει τίποτα δεν έχει τηρηθεί. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας δεν έχει κανένα πρόβλημα να προβεί και σε 7η σχετική δήλωση οσονούπω.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να παρακολουθεί στωικά την καταστροφή των περιουσιών των ελλήνων πολιτών με βαριοπούλες και να λέει ότι η λύση στο πρόβλημα πρέπει να είναι πολιτική. Δηλαδή, με άλλα λόγια, κάποιος πρέπει να μιλήσει στα παιδιά (ποιος άραγε;) και να τους εξηγήσει ότι έχουν πάρει λάθος δρόμο και κακώς σπάνε και καίνε ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Ταυτόχρονα, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται αν τα μέλη της θα στήριζαν «αντισυμβατικές ακτιβιστικές δράσεις», δηλαδή οργανωμένες κλοπές και καταλήψεις.

Και τι θα έλεγε αν μάθαινε ότι ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης τοποθέτησε επικεφαλής της Επιστημονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συμβουλίου της χώρας έναν αποδεδειγμένα πολέμιο του ευρώ και οπαδό της δραχμής.

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα, αλλά διαθέτω περιορισμένο χώρο στην εφημερίδα. Ενα είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα: έχουμε πάθει μιθριδατισμό. Σε άλλες εποχές, μόνο ένα από τα ανωτέρω παραδείγματα θα έφτανε για να σειστεί η χώρα. Δυστυχώς, με την κατήφεια και την απελπισία που κυριαρχούν στην Ελλάδα τα τελευταία εφτά χρόνια, όλα αυτά περνούν αβρόχοις ποσί.

Ομως δεν μας αξίζει αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε μ’ αυτή την «κανονικότητα». Δικαιούμαστε όλοι μια ευρωπαϊκή κανονικότητα, μακριά από τον λαϊκισμό που όλοι χρησιμοποιήσαμε και όλοι τον πληρώσαμε.

Χρειαζόμαστε μια ουσιαστική συμφωνία αλήθειας, στη βάση ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού. Ηρθε η ώρα να πάψουμε να συμβιβαζόμαστε με την ανώμαλη κανονικότητα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ηρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά που συμβαίνουν δεν απειλούν μόνο την εθνική οικονομία, ενέχουν και σοβαρούς εθνικούς κινδύνους. Είναι η ώρα της πατριωτικής αφύπνισης.

(*) Φράση του Kωνσταντίνου Καραμανλή

Τελευταία Νέα