«Εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε ρατσιστές». Με αυτή τη φράση μεγάλωσαν γενιές και γενιές στη χώρα μας όσα χρόνια ζούσαμε μεταξύ μας. Τότε που δεν είχαμε μετανάστες και πρόσφυγες στις πόλεις, στα χωριά και στα νησιά μας.
Σιγά σιγά αλλάξαμε. Φιλιππινέζοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Πολωνοί, Γεωργιανοί, Πακιστανοί, Σύροι, Αραβες…
Γιατί άλλο να λες ότι δεν είσαι ρατσιστής χωρίς ξένους στην πατρίδα σου και άλλο να το λες όταν περπατάνε δίπλα σου, όταν τους ακούς να μιλάνε και δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, όταν γίνουν συμμαθητές των παιδιών σου…
Σταδιακά και όχι αναίτια, ο Ελληνας αντικατέστησε την έννοια της «φιλοξενίας» με εκείνη της «ξενοφοβίας». Η πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) απέδειξε τις διαρκώς αυξανόμενες τάσεις του φαινομένου: έξι στους δέκα Ελληνες θεωρούν ότι οι μετανάστες κάνουν το μεγαλύτερο κακό στην οικονομία, στην ασφάλεια, στον πολιτισμό, στη χώρα γενικότερα.
Οσο τα τρομοκρατικά χτυπήματα σπέρνουν τον φόβο και τον πανικό στην Ευρώπη, χθες στο Λονδίνο, προχθές στο Παρίσι, πέρυσι τέτοια εποχή στις Βρυξέλλες, τόσο η ξενοφοβία θα μετατρέπεται σε «Μίσος» –όπως στην ομότιτλη ταινία του Γάλλου Ματιέ Κασοβίτς, προ εικοσαετίας.
Πώς αλλιώς; Πού περιθώριο να μιλήσεις για σεβασμό στον άλλο, στον ξένο. Οσο τα πράγματα παραμένουν ανεξέλεγκτα τόσο η ξενοφοβία θα αυξάνεται. Οσο δεν λαμβάνονται δραστικά μέσα τόσο τα ποσοστά σε παρόμοιες έρευνες θα φτάνουν στο 100%. Και μετά η κατάσταση θα γίνει 100% μη αναστρέψιμη.
Δεν είναι πλέον θέμα πολιτισμού. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής. Ας μην τα μπερδεύουμε. Δεν είναι ζήτημα ανθρωπιάς ούτε συναισθημάτων, αλλά επιβίωσης. Κανένας δεν θέλει να βλέπει μικρά παιδιά να πνίγονται και τους γονείς τους να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Κάθε άνθρωπος έχει την αξία του. Αλλά το αντίτιμο δεν μπορεί ούτε πρέπει να αφήσουμε να είναι ένας άλλος νεκρός κάπου αλλού στην Ευρώπη, θύμα μιας άρρωστης τρομοκρατίας.