Ενας «στρατιώτης του Ολυμπιακού», όπως ο ίδιος δήλωσε, επελέγη για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά αυτές τις δύσκολες, τις άβολες στιγμές για όλους στον Ρέντη: ο Τάκης Λεμονής επέστρεψε και παίρνει το τιμόνι της ομάδας που αγαπά για τρίτη φορά κατά την προπονητική του σταδιοδρομία. Με την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει ξανά και θα πανηγυρίσει τίτλους –γιατί η αλήθεια είναι πως μόνο στο Λιμάνι αφήνει το στίγμα του, λες και το έχει η μοίρα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του να περιστρέφεται γύρω από την ερυθρόλευκη ομάδα.

Από τότε που αγωνιζόταν πιτσιρικάς στον Εθνικό Ελληνορώσων και αργότερα στον Αττικό (από όπου τον πήρε ο Ολυμπιακός το 1978, όταν ο μεγάλος Τόζα Βεσελίνοβιτς διέκρινε στον 18χρονο τότε παίκτη, έναν μελλοντικό δημιουργό) ο Τάκης Λεμονής ξεχώριζε για το αγωνιστικό του θράσος και την εκρηκτικότητά του. Ενας δαντελένιος εξτρέμ μιας αλλοτινής εποχής.

Στοιχεία που του έδιναν τη δυνατότητα να ξεχωρίζει και να κερδίζει τις εντυπώσεις, ενώ δεν έχανε την ευκαιρία να κάνει και τις ντρίπλες του, που ήταν το σήμα κατατεθέν του. Δεν φοβόταν να μπει στη μάχη, στην κόντρα και τη φωτιά, κάτι που συνέχισε και ως προπονητής. Οταν λοιπόν μέσα στην εβδομάδα τον προσέγγισαν από τον Ολυμπιακό ως Plan B σε περίπτωση που δεν αναλάβει ξένος προπονητής, ο sir Takis (παρατσούκλι που του κόλλησαν επειδή σπούδασε προπονητική στη Βρετανία μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας το 1993 στον Πανιώνιο) δέχθηκε.

Ως ποδοσφαιριστής ήταν το «μυαλό» μέσα στο γήπεδο, αυτός που έκανε ευτυχισμένους τους συμπαίκτες του με τις πάσες του και αξέχαστος έχει μείνει ο αγώνας με τον Αγιαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο, στη ρεβάνς του 0-0 για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1983.

Ηταν ίσως ο κορυφαίος αγώνας του σε ένα αξέχαστο βράδυ, καθώς έκανε τέλειο δίδυμο με τον Νίκο Αναστόπουλο, με τον πρώτο να φτιάχνει και τον δεύτερο να σκοράρει τα δύο τέρματα στην παράταση που έδωσαν μια μεγάλη πρόκριση στον Ολυμπιακό.

Ηταν τυχερός γιατί πήγε στον Ολυμπιακό ως παίκτης λίγο πριν αρχίσουν το επαγγελματικό πρωτάθλημα (1979-1980) και η κυριαρχία των Πειραιωτών του μεγάλου Σταύρου Νταϊφά που πήρε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ έφυγε (χωρίς πάντως να έχει πολλες συμμετοχές την τελευταία εκείνη σεζόν) στο φινάλε της περιόδου, όταν οι Ερυθρόλευκοι έπαιρναν το τελευταίο τους πρωτάθλημα (1987) πριν πέσουν στα πέτρινα χρόνια.

Αλλά και ως προπονητής στον Ολυμπιακό στάθηκε τυχερός, γιατί πήγε στα καλά χρόνια τού Σωκράτη Κόκκαλη, με τους συνεχόμενους τίτλους. Ο τότε πανίσχυρος πρόεδρος του Ολυμπιακού πίστεψε σε αυτόν, του έδωσε το τιμόνι και ο Τάκης Λεμονής πανηγύρισε το 2001 και το 2002.

Πιο επικό το δεύτερο, με το ντέρμπι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, προτελευταία αγωνιστική. Η Ενωση είχε προηγηθεί 1-0 με πέναλτι (λάθος απόφαση) του Τσιάρτα, αλλά τελικά ο Ολυμπιακός επικράτησε με 4-3, με τα γκολ του Πατσατζόγλου και του Τζόρτζεβιτς στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Τότε, ο Τάκης Λεμονής δεν βρισκόταν πλέον στον πάγκο –πανηγύριζε!

Είχε γίνει ένα με τους παίκτες του στο σημαιάκι του κόρνερ την πρώτη φορά, ενώ ξέσπασε και με τους οπαδούς στην εξέδρα τη δεύτερη.

Το γεγονός ότι λειτουργούσε με το ένστικτο του οπαδού μπορεί να «πλήγωνε» κάποιες φορές το πρεστίζ του, αλλά πώρωνε τους παίκτες του.

Δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών του ως προπονητής του Ολυμπιακού η ομάδα του πέτυχε τις μεγαλύτερες νίκες της την τελευταία εικοσαετία επί των μεγάλων αντιπάλων του.

Ο Ολυμπιακός έχασε με 4-2 από τον ΠΑΟΚ στον τελικό Κυπέλλου το 2001, αλλά στην πορεία προς τον τελικό συνέτριψε 6-1 την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και 4-1 τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, ενώ τον τελευταίο τον απέκλεισε και από τον 4ο γύρο του Κυπέλλου του 2008 (με 4-0 στο Καραϊσκάκης), αλλά τη ρεβάνς από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στον τελικό (με τον Αρη τότε) την πήρε ο Ισπανός Χοσέ Σεγκούρα που τον είχε αντικαταστήσει !

Σίγουρα από τα πιο αξιομνημόνευτα επιτεύγματά του στις δύο θητείες του στο λιμάνι είναι τα πρώτα «διπλά» του συλλόγου σε ομίλους τους Τσάμπιονς Λιγκ και με επιβλητικές εμφανίσεις στη Βρέμη (3-1 τη Βέρντερ) και στη Ρώμη (2-1 τη Λάτσιο) στη δεύτερη θητεία του (2006-2008) με πρόκριση στις 16.

Στην πρώτη του (2000-2003) είχε τη μεγαλύτερη νίκη του συλλόγου στη διοργάνωση (το 6-2 επί της Λεβερκούζεν στη Ριζούπολη) που δεν συνδυάστηκε με πρόκριση. Είχε και άσχημες στιγμές, όπως ο αποκλεισμός στο Κύπελλο (2007) από τα Γιάννινα σε διπλά ματς, οι χαμένοι τελικοί του 2001 και του 2002, η συντριβή στην Κύπρο από την Μακάμπι και η ταπεινωτική ήττα στη Λιβαδειά (με 3-2 από 3-0!) , ενώ ο Ολυμπιακός είχε πάρει τον τίτλο και ο αντίπαλος καιγόταν για βαθμούς.

Ο Τάκης Λεμονής, που κατέκτησε ως παίκτης του Ολυμπιακού 5 Πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο, έχει άλλα 3 (και 1 Κύπελλο) ως τεχνικός, άρα μπορεί να βάλει στόχο να ισοφαρίσει τους τίτλους και ως τεχνικός. Σημαντική ήταν η συμβολή του και στην Ομόνοια στην Κύπρο, που της έφερε το Πρωτάθλημα έπειτα από 7 χρόνια , ενώ εμπειρία μεν, αλλά δύσκολη, η τελευταία στη Σαουδική Αραβία με την Αλ Ριάντ.

Η αγαπημένη του Πάρος είναι το ησυχαστήριό του με τον εγγονό του, αν και εφέτος θα τη εντάξει λίγο αργότερα στο πρόγραμμά του.

Τελευταία Νέα