Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φτάνει στο τέλος που «ξυρίζουν τον γαμπρό». Τα ψέματα τελειώνουν και αν όντως επιλογή τους είναι η προσπάθεια παραμονής μας στην ευρωζώνη, τότε θέλοντας και μη θα κλείσει την αξιολόγηση πριν τον Ιούνιο και θα προσπαθήσει να στήσει ένα «post truth success story» που θα της «βγάλει» το 2017 και το μισό 2018, διαφορετικά θα παραδοθεί σύντομα. Βασικό στοιχείο του παραμυθιού θα είναι η αναμονή «αριστερής στροφής» στην Ευρώπη και η απόπειρα δημιουργίας της «μεγάλης Κεντροαριστεράς» στην Ελλάδα με την απορρόφηση του σχήματος «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις».
Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να διαμορφώσει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Είμαστε, ισχυρίζονται, η κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Η αυτοδυναμία μας στις προσεχείς εκλογές είναι δεδομένη, η επόμενη Βουλή φαίνεται ότι θα είναι πεντακομματική με μια ανίσχυρη αξιωματική αντιπολίτευση γύρω στο 15% και τρία ακόμη κόμματα μεταξύ 8%-10%. Εχει τριπλή στόχευση. Να μετατρέψει την εσωκομματική της αντιπολίτευση σε αξιωματική συμπολίτευση με δέλεαρ τη διανομή εξουσίας. Να αποκόψει τη στήριξη που παρέχεται από κέντρα ισχύος στη σημερινή κυβέρνηση. Να καταστείλει κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης του πολιτικού Κέντρου.
Με δεδομένα μειωμένης εμπιστοσύνης θα φτάσουμε το φθινόπωρο όταν επιβάλλεται η χώρα να βγει στις διεθνείς αγορές. Τότε παύουν οι πολιτικοί χειρισμοί. Ο ρυθμός των αγορών απαιτεί την ύπαρξη ισχυρών στοιχείων για τη νομισματική και πολιτική σταθερότητα και πέραν αυτών ένα στοιχειώδες πρόγραμμα. Αν δεν μπορούμε να πωλούμε τα ομόλογά μας με διαρκώς αυξανόμενο όγκο και με λογικά επιτόκια, τότε πλησιάζοντας προς τον Ιούλιο του 2018, όταν λήγει το 3ο Μνημόνιο του Τσίπρα, θα ξαναχρεωκοπήσουμε οριστικά είτε με Grexit και εμφύλιο είτε με μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο οικονομικής κατοχής.
Πώς αποτρέπονται αυτά. Πάντως όχι με την προοπτική μιας διακυβέρνησης της ΝΔ με τους δεξιούς για τους δεξιούς, με την επάνοδο άνευ αλλαγών του πελατειακού συστήματος, του συντηρητισμού και τη διεύρυνση ανισοτήτων. Πράγματα που ήδη φαίνονται με την επίδειξη δύναμης πολυάριθμων παλαιοκομματικών κέντρων των ίδιων ανθρώπων του παρελθόντος και με την απουσία προτάσεων –στα επίσημα κείμενα –για θεσμικές αλλαγές στο κράτος ή για ελάφρυνση βαρών που πλήττουν τους εκτός των τειχών ανθρώπους όπως η υπερφορολόγηση της μισθωτής εργασίας ή ο ΦΠΑ.
Ούτε με την παραμονή των ανερμάτιστων λαϊκιστών που ψάχνουν πάλι σωσίβια σε υποσχέσεις αναδιανομής ανύπαρκτων πόρων, απεχθάνονται την παραγωγή, αποδομούν κάθε εστία κανονικότητας στη διοίκηση, αποστρέφονται την αξιοκρατία, καταστρατηγούν τη διάκριση των εξουσιών και επιβάλλουν την ισοπέδωση των πάντων.
Οι ιστορικοί περιγράφουν τη σύγχρονή μας ιστορία ως εναλλαγή περιόδων ύφεσης και καταστροφής που προκλήθηκαν, εκτός από εξωτερικές επιβολές, από παλαιοκομματικά πάθη και αντιδραστικές δυνάμεις, με περιόδους δημιουργίας, προόδου και πολιτικές ευθύνης που αντιπαρατέθηκαν στον λαϊκισμό και παραγωγικής δημιουργίας που επιβλήθηκαν στον παρασιτισμό.
Εφθασε η ώρα που ύστερα από την παρατεταμένη διάρκεια καταστροφικής επικράτησης του αντιδραστικού λαϊκισμού ο οποίος αποδιάρθρωσε τις ζωές όλων μας οι συνειδήσεις της προόδου αφυπνίζονται, συσπειρώνονται και νέες δυνάμεις δημιουργίας εμφανίζονται εκτός των παραδοσιακών δομών των υπαρχόντων κομμάτων τα οποία αδυνατούν να ενσωματώσουν το καινούργιο και ανεπαρκούν να εμπνεύσουν το επόμενο.
Η επανατοποθέτηση της ριζικής αντίθεσης πρόοδος – συντήρηση αποκτά κεντρική σημασία. Οσες μεταρρυθμιστικές αναλαμπές και ενάρετες συμπεριφορές του κύκλου της Μεταπολίτευσης άφησαν επιτεύγματα πρέπει σαν ρίζες να μπολιαστούν για να δημιουργηθούν οι βλαστοί του επόμενου κινήματος για την πρόοδο. Με επιδιώξεις την εκ βάθρων αλλαγή του πολιτικού συστήματος και τη συγκρότηση ενός κράτους αποτελεσματικού και ευέλικτου που λειτουργεί μόνον εκεί που είναι απαραίτητο –δηλαδή είναι «καθολικό» μόνον σε τομείς που αφορούν την παροχή υπηρεσιών παιδείας, υγείας, ασφάλειας και άμυνας. Την αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου με προτεραιότητα την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών στην αιχμή των σύγχρονων τεχνολογιών για να δημιουργηθούν νέες και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.
Η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας είναι η συγκρότηση και η νίκη του επόμενου κινήματος προόδου πάνω στις δυνάμεις του κυβερνητικού εθνικολαϊκισμού, του παρασιτισμού και της συντήρησης.
Ο Γιάννης Δατσέρης είναι συνιδρυτής της Πρωτοβουλίας Ωρα Αποφάσεων
