Hχώρα έχει σοβαρά προβλήματα. Θα τα καταφέρει να μείνει στο ευρώ; Θα υπογράψει τέταρτο Μνημόνιο; Θα δώσει κάποια προοπτική στην απελπισμένη νεολαία; Ευτυχώς, όμως, η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει λύσει τα δικά της. Το συνέδριο του Ιουνίου δεν θα εκλέξει όργανα. Οι 3.000 σύνεδροι θα επιλεγούν, δεν θα εκλεγούν. Η αρχηγός δεν θα αμφισβητηθεί. Και ο πράσινος ήλιος δεν θα παραγκωνιστεί, θα είναι παρών στα ψηφοδέλτια.
Το κίνημα «καθάρισε» και με την Ευρώπη –και μάλιστα σε μια φράση. Το Κεντρικό Συντονιστικό Συμβούλιο εξέφρασε την περασμένη εβδομάδα την υποστήριξή του στην ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησηςκαιτην αντίθεσή του στις «λογικές της Ευρώπης των πολλαπλών επιλογών και ταχυτήτων» (sic). Καθαρά πράγματα. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι παραπάνω έχει να πει ο Κύκλος Ιδεών του Ευάγγελου Βενιζέλου στη σημερινή ημερίδα για τα 60 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης.
Ας αφήσουμε όμως τα αστεία. Ο Βενιζέλος εδώ και πολύ καιρό νιώθει ασφυξία στο κόμμα του. Δεν αντέχει την αμφιλεγόμενη στάση της ηγεσίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, τις εν πολλοίς τεχνητές διαμάχες με τη Νέα Δημοκρατία, τις άτολμες διευρύνσεις, τις αντιμνημονιακές εκρήξεις, τον ξύλινο λόγο, τις απλουστευτικές τοποθετήσεις. Για ένα διάστημα πίστευε ότι μπορεί να πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ. Αλλά η Φώφη Γεννηματά αποδείχθηκε σκληρότερος αντίπαλος απ’ ό,τι περίμενε. Αρα;
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών είναι αντιφατική περίπτωση. Οταν μιλάει στη Βουλή, όλοι κρέμονται από τα χείλη του. Οι πολιτικές του αναλύσεις είναι συναρπαστικές. Είναι διαυγής, έμπειρος, πεισματάρης και σπουδαίο μυαλό. Ο ορισμός του πολιτικού ζώου. Ορισμένοι όμως τον θεωρούν καμένο χαρτί λόγω της συγκυβέρνησης με τον Σαμαρά. Θύμα του χαρακτήρα του. Υπερβολικά φιλόδοξος. Αυτοκαταστροφικός. Και ιντριγκαδόρος: οι 58 δεν του συγχωρούν ότι με την απόφασή του να επιβάλει σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές του 2014 ουσιαστικά τους διέλυσε.
Τι θα μπορούσε να κάνει αν αποχωρούσε από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη; Το να αναλάβει ένα μοναχικό εγχείρημα μάλλον πρέπει να αποκλειστεί. Και οι πιθανοί συνεργάτες είναι περιορισμένοι. Ενα προφανές καταφύγιο θα ήταν το Ποτάμι και οι «τρεις». Αλλά εκεί έχουν μαζευτεί πολλές ισχυρές προσωπικότητες, ο κίνδυνος συγκρούσεων είναι εμφανής. Και ο χώρος είναι μικρός για τον Βενιζέλο.
Η πραγματική πρόκληση θα ήταν η διεκδίκηση ενός ηγετικού ρόλου του περιβόητου τρίτου πόλου μέσα από μια διαδικασία εκλογής αρχηγού από τη βάση. Αυτό δηλαδή που διεκήρυσσαν μέχρι πρόσφατα η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης χωρίς να μπορούν να συμφωνήσουν στις τεχνικές λεπτομέρειες, άρα στην ουσία. Είναι ικανός να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία ο Βενιζέλος; Πολλοί τον ωθούν να το κάνει, κι ας αναγνωρίζουν ότι δεν «περνάει» εύκολα στον κόσμο. Δεν είναι κρίμα –του λένε –να αρκείται η Κεντροαριστερά σε ένα μίζερο 6%-7% όταν οι δημοσκοπήσεις τής έδιναν άλλοτε πάνω από 20%; Δεν είναι καιρός να κάνει το μεγάλο άλμα;
Τελευταία Νέα