Μπράβο στην Εθνική. Ξεπέρασε τον εαυτό της, αλλά τελικά κατάφερε να μας θυμίζει σε όλη τη διάρκεια του αγώνα με το Βέλγιο τι ακριβώς γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου.
Βγήκαν ξανά τα καριοφίλια και οι διμούτσουνες.
Και να, κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα ο Γιώργος Τζαβέλλας, ερχόταν στομ νου ο Φώτος Τζαβέλας. Και να ο Παπασταθόπουλος να πλημμυρίζει από πάθος σαν άλλος Παπαφλέσσας, αλλά να νικιέται στο τέλος από τον Ιμπραήμ – Λουκάκου.
Και να ο Μανωλάς, ο Κολοκοτρώνης της άμυνας. Και να ο αθυρόστομος Σάμαρης, σαν άλλος Καραϊσκάκης, να βρίζει για κάθε απόφαση του διαιτητή.
Ενα ποδόσφαιρο – επανάσταση του 19ου αιώνα. Γιατί εκεί έχει μείνει η Εθνική μας.
Θα πει βέβαια κάποιος πως αυτό το ποδόσφαιρο ξέρουμε, αυτό παίζουμε. Και εντέλει αποσπάσαμε ισοπαλία από τους δυνατούς Βέλγους.
Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση. Αλλο παίζω ταμπούρι και περιμένω τον Ιμπραήμ Πασά κι άλλο άμυνα στο ποδόσφαιρο. Γιατί και η άμυνα θέλει την τέχνη της.
Η εικόνα της Εθνικής ήταν ένα συνονθύλευμα από παλαιότερες εμφανίσεις της ομάδας επί εποχής Αρχοντίδη και κάτι από Ρεχάγκελ και Σάντος. Με τη διαφορά ότι οι δύο τελευταίοι αμύνονταν για να επιτεθούν και να διεκδικήσουν τη νίκη. Οχι για να μην ηττηθούν. Αλλά το Σάββατο ήταν του Ευαγγελισμού. Αναγγελία χαρμόσυνης είδησης και η Παναγία μάς προστάτευσε.
