Στην ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται» (1959), ο Πίτερ Σέλερς είναι ο πρωθυπουργός ενός ευρωπαϊκού κρατιδίου του οποίου το μοναδικό έσοδο προέρχεται από την παραγωγή μιας ειδικής ποικιλίας κρασιού. Οι ΗΠΑ κλέβουν τη φόρμουλα, με αποτέλεσμα το κρατίδιο να πτωχεύσει. Ο πρωθυπουργός κηρύσσει τον πόλεμο σε αυτούς που κατηγορεί ως υπαίτιους της πτώχευσης, προσδοκώντας όμως να τον χάσει ώστε να πάρει οικονομική βοήθεια. Η συνέχεια επί της οθόνης και, αν, συνειρμικά, σας θυμίζει κάτι, σωστά σας το θυμίζει. Ειδικά αυτές τις ημέρες που ο δικός μας Πρωθυπουργός, με αφορμή τη διακήρυξη για τα 60 χρόνια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κουνάει το δάχτυλο στην Ευρώπη διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις του, διότι δεν είναι έτσι όπως τη φαντασιωνόταν όταν έπαιζε βελάκια στο πορτρέτο του Τόνι Μπλερ και γιατί, γενικώς, δεν συντονίζεται με τις δικές του απόψεις περί κοινωνικών κεκτημένων. Και επιμένει παρόλο που «τρώει πόρτες».
Ολα αυτά θα ήταν γραφικά αν δεν τα είχαμε ξαναζήσει με τον Βαρουφάκη στον ρόλο του Πίτερ Σέλερς και, κυρίως, αν δεν είχαμε πληρώσει τη γραφικότητα σε νόμισμα τραγωδίας. Θα μπορούσαμε, έστω, να τα κρίνουμε ως συνειδητούς πολιτικάντικους χειρισμούς για εσωτερική κατανάλωση. Είδα όμως ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο όπου, σε δημόσιο πάνελ, ο κύριος Τσίπρας μιλάει, με ηγεμονική αυτοπεποίθηση, μια ακατάληπτη διάλεκτο που ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει ότι είναι αγγλικά. Αν λοιπόν περιφέρει αυτόν τον βρυχηθμό ως αγγλική γλώσσα, γιατί να μην πιστεύει ότι είναι ο Αντενάουερ; Αυταπάτη; Οχι ακριβώς. Γιατί η αυταπάτη κατ’ εξακολούθηση παίρνει χαρακτηριστικά απάτης.
