Στους 26 μήνες της διακυβέρνησής του προσπαθώ να θυμηθώ έστω και μία φορά που ο Αλέξης Τσίπρας να μίλησε ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Το ίδιο κάνουν υπουργοί και λοιπά στελέχη με ελάχιστες, αποσπασματικές εξαιρέσεις. Θα πείτε, διχασμένοι πορεύονται και οι ίδιοι ακροβατώντας (και τσαλαβουτώντας) ανάμεσα στις κυβερνητικές κυβιστήσεις και στην ανάμνηση τού «Δεν πληρώνω», αλλά αυτά είναι δικά τους υπαρξιακά θέματα και σε κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να γίνεται η προβολή τους στους πολίτες. Με τον τακτικισμό του διχασμού όμως καταγεγραμμένο στο DNA της Αριστεράς, ας ξεχάσουμε την κανονικότητα.
Διχασμένη η Αριστερά στα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη για το σε ποια παραφυάδα της ανήκει ο «άνθρωπος με το γαρίφαλο», διχαστικός στο σχολικό του ποίημα ο Αλέξης Τσίπρας, αφού όχι μόνο χρησιμοποίησε έναν εντελώς εμφυλιοπολεμικό λόγο αλλά υπονόησε ότι από το 1949 μέχρι να αναλάβει ο ίδιος την πρωθυπουργία η χώρα είχε δοτές κυβερνήσεις. Διχαστικός και απειλητικός ο Ευκλείδης Τσακαλώτος όταν πριν από λίγες μέρες είπε στην τρόικα πως αν χάσει το κόμμα του τις εκλογές θα κατέβουν στους δρόμους και όχι βέβαια για να ποτίσουν τα παρτέρια. Διχαστικός και δυσοίωνος ο Πρωθυπουργός όταν πριν από λίγες εβδομάδες είπε στο κοινό του πως δεν θα παραδώσουν τον λαό στους yesmen της λιτότητας –αν θυμάμαι καλά στο πολίτευμα που έχουμε παραδίδεται η διακυβέρνηση, όχι ο λαός, και πάντα με εκλογές. Διχαστικός και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης όταν πριν από λίγους μήνες προέβλεψε ότι οι επόμενες εκλογές θα είναι οι πιο πολωτικές στη σύγχρονη ιστορία. Τελικά, μεγάλος διχασμός, υπέροχη κατάσταση.
Τελευταία Νέα