Από επικολυρικής άποψης, η ΔΕΗ ανήκει στον λαό. Σύμφωνα με μια πιο πεζή ανάγνωση, ανήκει στο κράτος. Αλλά μπορεί να δει κανείς το ζήτημα της ιδιοκτησίας πιο κυνικά. Και να πει ότι ο εγχώριος ενεργειακός κολοσσός ανήκει στην ουσία σε αυτούς που όριζαν την τύχη του όλα αυτά τα χρόνια και πολύ συχνά τον λυμαίνονταν: στις διοικήσεις του, στους συνδικαλιστές του, στους πολιτικούς του προϊσταμένους. Σε όλους αυτούς που, με μια δόση εξυπνακισμού, θα έλεγε κανείς πως του έχουν αλλάξει τα φώτα.
Αν αυτή είναι η ιστορία της ΔΕΗ, δεν μπορεί να είναι αυτό και το μέλλον της. Κι ο λόγος είναι ότι έχει αλλάξει πια η ίδια η έννοια της ενέργειας. Η απόσταση που χωρίζει τον λιγνίτη από τον ήλιο ή τον αέρα είναι τεράστια. Η παραγωγή έχει αποκτήσει μια ευελιξία που δεν είχε ποτέ στο παρελθόν. Ή μάλλον που θα έπρεπε να είχε αποκτήσει και εδώ, ένα τόσο ηλιόλουστο και ανεμόδαρτο εδώ, εάν οι άνθρωποι στους οποίους ανήκει η ΔΕΗ δεν επέμεναν να την χειρίζονται με έναν τόσο απαρχαιωμένο τρόπο. Σαν ένα τεράστιο εργοστάσιο καταδικασμένο να ρυπαίνει, σαν έναν πλούτο προορισμένο να χάσει την αξία του.
Δεν είναι εύκολο να βρεθεί κανείς στην πρωτοπορία. Είναι πιο δύσκολο, όμως, να στριμώχνεται συνεχώς στη γαλαρία. Και είναι αυτό που καταφέρνει να κάνει συνεχώς αυτή η χώρα εξαιτίας της υποτιθέμενης μάχης χαρακωμάτων που δίνουν υπουργοί όπως ο Πάνος Σκουρλέτης και συνδικαλιστές όπως ο Νίκος Φωτόπουλος. Για να μην πέσει ο κολοσσός σε ξένα χέρια; Οχι, για να μείνει στα μαγικά δικά τους.
