Θα φανταζόταν κανείς ότι μετά το πρόσφατο ατύχημα στην Εθνική Οδό με την Porsche όλο και κάποια ίχνη θα είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη μας. Ηταν τόσο μεγάλο το σοκ στην ελληνική κοινωνία, που έστω και με τον τραγικό απολογισμό που άφησε πίσω του κάποιο όφελος θα είχε απομείνει. Κι έχει περάσει μόλις ένας μήνας…
Τίποτα. Χτες, ξημερώματα Τρίτης, τέσσερις νέοι άνθρωποι, τέσσερα παιδιά, έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Τα πρώτα στοιχεία αναφέρουν ότι ο οδηγός, ο συνοδηγός και οι επιβάτες (πέντε συνολικά) δεν φορούσαν ζώνη. Ετρεχαν; Δεν κατάφεραν να αντιδράσουν εγκαίρως; Πετάχτηκε κάτι ξαφνικά στον δρόμο τους; Ηταν αφηρημένοι; Ξενυχτισμένοι; Τι σημασία έχει πια. Τέσσερα παιδιά, από 17 ώς 19 ετών, κι ένα πέμπτο σε κρίσιμη κατάσταση, αφήνουν πίσω τους το νέο δυστύχημα στην άσφαλτο.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν ένας 17χρονος να βρίσκεται στο τιμόνι; Πώς; Κι όμως. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές των τροχαίων, και τα περισσότερα θύματα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, είναι από 15 ώς 29 χρόνων. Για να μη μιλήσουμε για το οικονομικό κόστος –τώρα προηγείται εκείνο της ζωής.
Ελλειψη παιδείας και άγνοια είναι οι βασικές αιτίες αυτής της καταστροφής. Μόνον που αυτό δεν είναι καινούργιο. Το ξέρουμε. Το έχουμε εμπεδώσει. Αλλά δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό. Ζούμε σε μια κοινωνία που αντιδρά με θόρυβο, εκκωφαντικά σχεδόν, όταν συμβαίνει μια τραγωδία και στη συνέχεια πέφτει στη λήθη. Ξεχνάμε τόσο γρήγορα όσο τα χρυσόψαρα. Και δεν μαθαίνουμε με τίποτα…
Η εκπαίδευση, η ουσιαστική εκπαίδευση, σε συνδυασμό με ελέγχους στους δρόμους, αστυνόμευση, πρόστιμα, αφαίρεση διπλώματος, κυρώσεις, μοιάζει μονόδρομος. Οπως μονόδρομος είναι και η συνολική αλλαγή σε μια νοοτροπία που συνεχίζει να θεωρεί μαγκιά την ταχύτητα, την καταπάτηση των κανόνων και των απαγορεύσεων, την αλόγιστη οδική συμπεριφορά. Ο συνδυασμός της άγνοιας με την αδιαφορία αποδεικνύεται ανίκητος. Οπως και η δύναμη της λήθης. Κι όλα μαζί, θάνατος.
